68. Schokkend nieuws

Waren we net weer een dag aan het reizen, begon het gedonder ’s nachts weer. Hevige diarree en niet te weinig. Van ellende hebben we ’s morgens vroeg meteen maar weer de dokter gebeld. Hij dacht dat het door de antibiotica kwam, maar daar moest ik toch mee doorgaan. Ik kon wel weer een paar extra doosjes pillen erbij halen. Ook mijn eigen huisarts dacht dat het beter was de kuur af te maken en tijdelijk maar extra loperamide te gaan slikken. Ik had nog niet opgehangen, of de telefoon ging over. Hè, dat was toch wel vreemd. ’s Ochtends vroeg? Wie kan dat nu zijn. Er belt nooit iemand? Het bleek mijn vader te zijn, die vertelde dat tante Nelly een krap half uurtje geleden overleden was.

Wat verschrikkelijk. Ze lag nog maar net een paar dagen in het ziekenhuis en ze had gisteren pas de uitslag gehad. Zo heb je niets, zo ben je terminaal en een halve dag later al overleden. Wij waren helemaal in shock en besloten meteen naar Nederland terug te komen.

Maar hoe? Ik ben nog ziek en gisterenavond begon de camper wel hele rare geluiden te maken, die Gerard absoluut niet vertrouwt. Ook gaat mijn deur ineens niet meer open. We hebben eerst de huisarts en Hans van de Braak voor advies gebeld en gingen daarna snel op zoek naar een garage.

Deze was redelijk snel gevonden. De mannen waren uiterst vriendelijk en vonden ons verhaal heel rot. Eerst ging er iemand met Gerard een rondje rijden om naar het gekke geluid te luisteren en daarna doken ze met een paar man onder de camper om te gaan zoeken. Al snel hadden ze het probleem gevonden. Er was een beugel van de uitlaat gebroken, waardoor deze ergens anders tegenaan kwam en voor vreemde geluiden zorgde. Helaas konden ze het euvel niet verhelpen, want onze camper moest hiervoor op een brug en die hadden ze niet. Wel wisten ze een adresje in de buurt, waar ze wel een brug hadden.

Ook hier waren ze ontzettend vriendelijk voor ons. We werden meteen geholpen en ze wilden er niet eens geld voor hebben. Gelukkig hadden we nog een paar pakken stroopwafels in de voorraadkast. Ze reageerden blij verrast toen we hiermee op de proppen kwamen. Om 15.00 uur was de camper weer rijklaar en konden zij aan de stroopwafels beginnen en wij kilometers gaan vreten. Op naar Ankara en hopelijk kunnen we snel een vlucht naar Nederland krijgen.

Maar wat een rare dag. Zo heb je een nog vrij jonge tante, zo is ze ziek, heeft ze kanker, raakt van de schrik in shock en is na een paar uur al overleden. En nu zijn wij dus ineens over enkele dagen thuis. Misschien morgenavond al.

Het was een uiterst verdrietige en hectische dag. Een hele lange ketting van telefoontjes en tranen. En dan wordt je onderweg ook nog eens lastig gevallen door zwaar opdringerige jongetjes. Ik kon ze wel wat aandoen…

Zo’n 120 kilometer voor Ankara zijn we gestopt. Het was wel niet zo’n hele fijne plek, maar we konden niet verder. We waren helemaal kapot. Ik kon amper nog iets eetbaars naar binnen krijgen. Wat een dag… En wanneer zullen we thuis zijn? Misschien morgen al wel en anders toch wel zaterdag. Het voelt allemaal zo vreemd. Het is net alsof we in iemands anders verhaal terecht zijn gekomen. Laten we maar gaan slapen, dan worden we misschien wel wakker uit deze nachtmerrie.