43. Het kleine paradijs

Hoewel we midden op het dorpsplein bivakkeerden, hadden we toch goed geslapen. Precies toen wij gisterenavond het licht uitdeden, verstomde het lawaai van de jeugd uit de enige overdekte uitgaansgelegenheid hier ook. En nee, dit was geen café of discotheek, maar het plaatselijke bushokje. De hele nacht hadden we geen mens of dier gehoord. Niente, nada, niksa. Wie had dat gedacht, zo midden op het plein. Heerlijk!

Om 8.00 uur zaten er al mensen in de plaatselijke kroeg. De werkloosheid is hier denk ik gigantisch. Waarom zou je anders al zo vroeg op een maandagmorgen backgammon gaan spelen. Even verderop zaten wat vrouwtjes gezellig te kletsen. Een heel oud vrachtwagentje kwam de twee kleine, stoffige winkeltjes bevoorraden. Volgens mij zaten ze daarop te wachten, want het autootje was nog niet weg, of de winkeltjes stroomden al vol.

Een heel vriendelijk vrouwtje, dat we gisteren ook al met het rijgen van de tabaksbladeren hadden gezien, klopte op onze deur. Ze kwam ons 2 watermeloenen brengen. Jee, wat aardig. Wij worden hier overstelpt met vriendelijkheid en willen heel graag iets terugdoen. Maar wat? Zullen we vanavond een feest gaan geven? Hoewel het ons heel leuk leek, deden we het toch maar niet. Zoveel plek hebben we nu ook weer niet.

Ook zagen we de burgermeester weer lopen. Ze liep naar de bar om iemand met zijn verjaardag te gaan feliciteren. Goh, dat is leuk. Na ons ontbijt, met fantastisch uitzicht op het dorpsplein, gingen we nog één keer het geweldige dorp in. Eerst op zoek naar de watermeloenenvrouw, om haar een pak stroopwafels te geven. Maar we konden haar niet vinden.

Daarna de andere hoek in, waar we gisteren gegeten hadden. Gelukkig stond Adriana net buiten. Ze vond het visitekaartje met de in het Cyrillisch geschreven Bulgaarse woorden ‘bedankt, gastvrijheid, aangenaam kennis te maken’ samen met de stroopwafels heel erg leuk. “You’re so special, I’ll never forget you. May I give you a hug?” Niet te geloven. Wij speciaal? Wij vinden haar en haar familie juist zo bijzonder. Ik was tot tranen toe geroerd. We hebben afgesproken met elkaar te gaan mailen. Wat een leuke griet zeg! Onderweg zagen we ook de kokkin (haar oma) nog. Natuurlijk hebben we haar ook nog even een handje gegeven.

In het communistische winkeltje aan de rand van het plein hebben wij ook maar even boodschappen gedaan. Tot onze verbazing bleken ze meer dan 5 artikelen te hebben. Behalve brood hebben we ook een fles Raki gekocht. Ai, dit was een enthousiaste maar stomme zet, we hebben nog maar een paar Lev over en willen hier nog wel enkele dagen blijven. Hopelijk vinden we in deze uithoek nog ergens een flappentapper.

Tot ons geluk zagen we vlakbij de camper het watermeloenenvrouwtje ineens weer lopen. Ze is een bijzonder vrolijk mens en wil heel graag met ons praten. Maar ja, de taal hè. Wij gaven haar de stroopwafels en ons kaartje om haar te bedanken. Dit ging in gebarentaal ook wel goed. Aanvankelijk wilde ze de stroopwafels trouwens niet eens aannemen. Toen stopte ik ze zelf maar in haar tas. Ook zij wilde me omhelzen. Nou, nou, m’n aaibaarheids- en knuffelgehalte is hier aardig gestegen. Via ons boekje konden we toch een paar zinnen met haar wisselen, wat ze overduidelijk erg leuk vond.

Daarna holde ze schaterend en enthousiast het gemeentehuis in om haar verhaal te gaan vertellen. Commotie alom in het gehucht, waar de tijd al honderd jaar stil lijkt te staan. Ook wij gingen even later spontaan langs in het hol van de burgermeester. We zeiden haar, dat we het fijn vonden dat we op het plein mochten overnachten. Dit vond ze erg leuk. Ze gebaarde zelfs dat er nog wel een nachtje bij kon. Ook kregen we hier trouwens meteen koekjes aangeboden. Echt relaxt zo’n dorp. In Woerden moeten we het bij Hans Schmidt ook eens gaan proberen. Kijken hoever we komen.

Net toen we een paar meter gereden hadden, zagen we onze tolk van gisteren nog met haar vader, oma en kinderen lopen. Ook door hen werden we helemaal uitgezwaaid. Wat is het toch een topdorp. Dolno Lukovo, we love you! Ik voelde me hier helemaal ondergedompeld in een bad van liefde en gastvrijheid. Mijn geluksgevoel liep zowat over. De tranen stonden in mijn ogen. Ik wou dat je dit gevoel met iemand kon delen, want hier zijn echt geen woorden of foto’s voor. Ik ben hier volmaakt gelukkig geweest! Kon dit gevoel maar altijd blijven.

Al die mensen die spontaan in je armen vlogen en ons zo leuk vonden, ongelooflijk! Ze vonden het gewoon jammer dat we weer weggingen. We zijn helemaal perplex! Al die liefde, hartelijkheid, spontaniteit en gastvrijheid; we vinden het geweldig! Als het toch eens overal op aarde zo mooi als in Dolno Lukovo zou zijn, dan zouden wij nu het paradijs gevonden hebben. Fantastisch!