55. Sfeer proeven in Safranbolu

Na een goede nacht op een fijne plek - we hadden niet eens slaappillen en oordoppen nodig - en wat huishoudelijk gedoe, reden we net voor 10.30 uur weg. Uitgezwaaid door de burgemeester, die ons alweer uitgenodigd had voor de thee. De weg begon meteen al erg pittig. Het was een stoere bergpas. Veel Turken uit Ankara schijnen hier ’s winters te skiën.

De eerste plaats waar we doorheen kwamen was Eskipazar. Lieve help, wat een heksenketel hier. Volgens de boekjes zou het maar 7000 inwoners hebben, maar er stond niet bij vermeld dat ze allemaal minstens één winkel hebben…

Ook de tweede stad gaf nogal wat oponthoud. Dit keer i.v.m. wegwerkzaamheden. Tel daar bij op dat de meeste Turken geen geduld hebben en je krijgt een zwaar irritant plaatje met auto’s schots en scheef tussen ieder mogelijk gaatje en veel herrie. Ze reageren overal luid en duidelijk op, zelfs op een camper en het was dus weer een ongelooflijke herrie. In een stad als deze kun je het beste met een koptelefoon op rijden.

In Karabuk zelf lag een heel goor industriegebied. De lucht was erg grauw en over de stank zullen we het maar niet hebben. En dat aan de rand van een natuurgebied... De supermarkt was ook geen feest. Zoals gewoonlijk hadden we weer veel bekijks. De hele tijd liepen er twee mannen strak achter ons aan, de hele winkel door. En maar kijken. Ik heb voor dit soort gelegenheden inmiddels al een lange rok klaarliggen, die ik snel over m’n korte broek heen schiet. Maar veel helpen doet het niet. En toen we klaar waren en bij de kassa stonden, liepen de eikels weer naar buiten. Ze hadden niet eens iets nodig. Het lijkt me heel fijn als die mannen hier eens een hobby gaan zoeken of wat meer aandacht aan hun eigen vrouwen gaan besteden. Maar goed, halverwege de middag kwamen we aan in Safranbolu en dit was een heel leuk stadje.

Honderden jaren lang was Safranbolu één van de belangrijkste steden langs de Oost-West handelsroute. Het dankt zijn naam aan de handel in saffraan. De bewoners van nu beweren trouwens ook, dat hier de allerbeste honing vandaan komt. De winkels zijn dan ook vergeven van potten honing, al dan niet met huisdier.

Maar wat de stad pas echt bijzonder maakt zijn de ± 1.800 huizen, die nog uit het Osmaanse tijdperk stammen. De meesten zijn gerestaureerd, waardoor het stadje er heel mooi uitziet. Je krijgt een beetje een openluchtmuseumgevoel. Behalve de vele imponerende huizen, staan er ook nog 25 moskeeën, een paleisruïne, 5 tombes, 8 historische fonteinen, 5 Turkse baden, een historische klokkentoren en maar liefst nog 3 karavanserais. De stad staat dan ook op de erfgoedlijst van de UNESCO. Zeer terecht!

Wij hadden het dan ook prima naar ons zin hier. We genoten van de prachtige, sfeervolle huizen en het was qua mensen niet eens zo heel toeristisch. Wel qua aantal winkeltjes. De straatjes waren levendig en bleken naar een bazaar te leiden die grotendeels schuilging onder de vele, zwaarbeladen druivenranken.

Voordat we hier lekker over gingen struinen, besloten we in een van de karavanserais iets te gaan drinken. Wauw, het ziet er prachtig uit. Maar toch had ik liever een kijkje in het verleden hiervan willen nemen inclusief de vele kamelen.

Wat is het ook vandaag weer ongenadig heet. En als je de moskee in wilt, moet je ook nog een hoofddoek om. Het was zo warm dat ik er op een gegeven moment dan ook kotsmisselijk van werd. Voorlopig gaan we maar niet eten. Gelukkig bracht de bazaar ons niet alleen een beetje verkoeling, maar nog veel meer afleiding. Wat is het hier toch altijd levendig, kleurrijk en gezellig. Heerlijk!

Gelukkig voor ons zagen we na ruim een half uur rijden een kraantje langs de weg. Er zat weliswaar weer iemand in de buurt, maar deze man moest niets van ons hebben. Wat een verademing. We hebben ons hier weer heerlijk opgefrist, voor zolang het duurt.