65. Lotgenoot gevonden

Dankzij de homeopatische maatregelen hadden we allebei een redelijke nacht gemaakt en was de koorts bij Gerard flink gezakt. Hij had het zelfs koud gekregen en daardoor mijn charmante Turkse broek aangetrokken, die ik gisterenavond al voor hem klaargelegd had. Toen verklaarde hij me voor gek, maar hij kwam nu prima van pas en hij heeft hem de hele dag niet meer uitgedaan.

Wel hebben we Gerard ziek gemeld bij ene Diederik. Wat een omhoog gevallen asbak zeg. Maar goed, meneer mottenbal dacht wel dat hij de ziekmelding kon verzorgen. Wil ie me daarna ook nog doorverbinden met chef Nico. Ja, daag, dat wordt me te gek.

Ik had trouwens vanmiddag aan het universum gevraagd of er niet iemand voor Gerard langs kon komen. En ja hoor, zit ik net een stukje uit ons reisdagboek voor te lezen, bonst er ineens iemand op het achterraam. We verslikten ons acuut in de goulash. Lieve help, wat is dit nu weer? Het is al stikdonker! Gerard heeft geen zin om in z’n mooie bloemetjesbroek de deur open te doen - toch wel een aardige smoes - dus ging ik. Blijkt er een man te staan die ons een heleboel pruimen kwam brengen! Wat ontzettend leuk! Net als gisterenavond zijn ze in de moskee weer druk aan het praten. Wat dit toch is? Misschien heeft het met de aankondiging van de Ramadan te maken? Het dagelijkse kattengejank is trouwens ook al aangepast; nu hebben we een nóg lelijker liedje. We wisten niet dat het überhaupt nog mogelijk was.

’s Avonds belden en sms’ten onze moeders zowat tegelijk hoe het ging. Dit deed ons wel goed. Een beetje medeleven, zeker als je ziek bent is toch wel fijn. Daarna gingen we film kijken. ‘Out of the ashes’ ging over een Joodse vrouw, gyneacologe, die in Auswitsch voor dokter Mengele moest werken. Een aangrijpende maar prachtige film. Daarna zijn al je problemen ineens voorbij. Wat was het toch mensonterend in Auswitsch en andere kampen. Vreselijk!