34. Uit eten

Na een heerlijke rustdag in een idyllische alpenwei, waar de wandelaars strak onder de luifel doorliepen - dat dan weer wel... - besloten we in het nabij gelegen hotel te gaan eten.

Direct nadat de uitbaatster de kaart overhandigd had, vroeg ze of we het al wisten. Bedankt voor het compliment, maar zó snel lezen we nu ook weer niet. Bovendien stond er weinig vertaling achter de Bulgaarse tekst.

Net zoals in Nederland bestelden wij het voor- en hoofdgerecht in een keer. Dat moet je hier dus eigenlijk niet doen. Hier geldt de regel, dat wat het eerste klaar is, het eerst op tafel komt. Mijn voorgerecht was koude komkommersoep, maar Gerard kreeg zijn soep pas toen hij halverwege z’n typische Rhodopi-hoofdgerecht was (de streek waar we nu zitten heet zo). Tja, hij had warme soep besteld. Het servies is een bij elkaar geraapt zooitje, waarvan stukjes missen, het bestek is volmaakt geschikt voor Uri Gellertaferelen (het buigt uit zichzelf al zowat) en van Witte Reus hebben ze nog nooit gehoord. Het tafelkleed is eigenlijk een soort kleurrijke menukaart geworden. Maar echt afgeven deed het gelukkig niet meer.

Het tafelstel met olie, azijn, peper en zout werd van een andere tafel gehaald, waar de mensen nog zaten te eten. Er bleken er hier niet zoveel van te zijn, waardoor we nog wel eens bezoek van een ander tafeltje kregen, of zelf weer op zoek moesten naar het tafeltje waar het zoutvaatje dit keer zou staan.

Het hoofdgerecht van Gerard viel in de categorie zwaar dubieus. We gokten dat het een dikke, vette pannenkoek van griesmeel was, met daarop een gebakken ei, veel vet en slierten witte kaas eroverheen. Volgens zijn oma heb je met kès en ’n ie (kaas en ei voor de niet-Tukkers onder ons) altijd wat in huis, maar die vlieger ging hier dus niet op. Als zelfs Gerard de helft van z’n bord al niet leeg eet...

Maar hier zijn ze niet zo moeilijk, want als je geen vertrouwen in de kok hebt, mag je ook je eigen eten meebrengen. Dit was toch wel een raar gezicht. Komen er mensen met allerlei plastic tasjes aan, die naast ons gingen zitten en zelf de tafel beginnen te dekken. Ik geloof dat ze alleen een fles water besteld hebben. Misschien kan het hier omdat er ook een hotel bij was, maar op zich is dit toch een heel apart fenomeen. Ik ga het eens bij de Griek in Woerden proberen. ‘k Zie het al helemaal voor me!

Een klein uurtje later begreep ik precies waarom zoveel mensen hun eigen diner hadden meegebracht. Wat werd ik beroerd...