52. Gaat hier nog iets normaal?

De tolweg is extreem rustig. Sterker nog, we zijn verbaasd als we af en toe eens een auto zien. Het landschap is super uitgestrekt. Zo ver je kijken kunt, schier eindeloze velden met uitgedroogde zonnebloemen en afgemaaide graanvelden. Er is geen huis te zien. Laat staan een dorp. Je zou bijna gaan denken, dat de boel hier uitgestorven is.

Omdat het de hele dag zo rustig op de weg was, waren we op het onzalige plan gekomen om de binnenring van Istanbul te nemen. Dat leek ons wel leuk, want dan konden we kijken of we misschien nog iets van de stad zouden herkennen. We hebben het hier een paar jaar geleden geweldig naar ons zin gehad en hij staat nog steeds op nummer 1 van de leukste steden.

Vele kilometers voor Istanbul begon de hectiek van een echte metropool. We werden zowel links als rechts ingehaald en het getoeter was ook niet van de lucht. En nee, dit was niet altijd voor ons bestemd. Gek werden we er zowat van. Officieel is het hier driebaans, maar in praktijk een door elkaar heen slalommende vijfbaans. Wat een heksenketel. En dan moet hartje Istanbul nog komen. Waar zijn we in hemelsnaam aan begonnen?

Volgens onze kaart zouden we op een snelweg moeten rijden, maar in Nederland heb je daar tot nu toe geen stoplichten en door elkaar lopende rijbanen. Naast elkaar is wel zo prettig. De bussen zitten hier tjokvol. Alles zit en hangt op en over elkaar heen. Dan hebben wij het toch zo slecht nog niet.

Al ruim voor de grote hangbrug over de Bosporus stonden we muurvast. Zeker 12 rijen dik voor een driebaansweg... En welk hokje voor de tol moeten wij hebben? Wij snappen geen zak van al die plaatjes en teksten. Oh nee, we staan hier zeker fout en moeten in deze chaos 4 banen naar links op zien te schuiven... Wat moet Drenthe toch heerlijk zijn. Oeps, 12 rijen zei ik net? Er blijken wel 20 hokjes te zijn en natuurlijk nog meer rijen. Een Turk én rust lijken nog niet zo goed samen te gaan. Wat een hectische kluwen voertuigen. Iedereen toetert van verveling en frustratie. Ja, we rijden hier uiterst relaxt. De borden boven de poortjes zijn ook van dichtbij abracadabra voor ons. Nog 2 auto’s en dan weten we of we goed staan. Het zal toch wel?

Tja, hoe naïef kun je zijn. We stonden dus NIET goed. We bleken de afdeling abonnementen te hebben uitgekozen. Het verschuldigde bedrag van 2,60 YTL betalen kon niet. Noch met Lira’s, euro’s of visa. Maar met datzelfde geld kon je wél een abonnement kopen. Sterker nog, we werden hiertoe verplicht. De naaiers! En wat voor abonnement we hebben, en waar het geldt? We spelen het weer door aan Joost... Niet te hopen dat het alleen voor deze brug is, want die willen we de eerste 10 jaar echt niet meer rijden.

Inmiddels is het 21.00 uur, stikdonker en stervensdruk en we zijn bang helemaal niets te kunnen zien vanaf de brug. Laat staan een foto maken. We stonden helemaal klem tussen de chronisch toeterende en walmende vrachtwagens. Ik heb op goed geluk nog een paar lucky-shots van de skyline kunnen schieten. Je moet toch iets. Maar wat was het een crime om hier te rijden. Het viel dus 600% tegen, kostte veel geld en nóg meer tijd. Gelukkig vond Gerard het toch een kick om eens in zijn leven door Istanbul gereden te hebben.

De weg na de brug was druk, druk en nog eens druk. Veel spoorvorming en bijna 100 km lang huizen en industrie. Om gek van te worden. We wilden hier dus niet overnachten, laat staan dat het ook kon, want de parkeerplaatsen zijn overvol. Waar al die mensen toch vandaan komen?

Om 01.20 uur vonden we eindelijk een plekje dat niet meer in de industriewijken lag. Wel weer bij een tankstation. Net toen we stonden werd het druk en gingen ze nog uitgebreid auto’s wassen. We kijken inmiddels nergens meer van op. Ze doen maar. We zijn het spuugzat en gaan snel slapen. Morgen zien we wel weer verder. Leve de oordoppen en de slaappillen.