90. Een prachtig gebied met veel nattigheid

Niet al te ver hier vandaan liggen de heetwaterbronnen van Ayder. Als echte badfan trekt deze plaats me dan ook bijzonder aan. Hopelijk komen we hier vandaag nog aan, want dan kunnen we vast wel heerlijk een poos in zo’n badje gaan liggen.

Na het middageten, kwamen we ineens op een heel rottig weggetje uit. Het asfalt hielt op en we moesten verder over zand en grind. Wij gaan maar eens vragen of het hier wel te doen is voor een camper. De boer vertelde dat het een hele slechte en smalle weg is en adviseerde ons om meteen weer om te draaien. Maar ja, keren was nu ook niet echt een gevalletje van ‘zo gezegd, zo gedaan’, want het was dus nogal smal. Net op het moment dat Gerard overdwars op het toch al niet al te brede pad stond, komt er zowel van links als van rechts een vrachtwagen aan denderen. Help! Wat een gedoe! En het is toch al zo ingewikkeld.

Tja, we hebben al eens verteld dat Turken en geduld niet echt synoniemen van elkaar zijn. Nou, die vlieger ging hier ook weer prachtig de lucht in. Wat een vreselijk toeterconcert kregen we. En daarna werden we door één van de twee chauffeurs nog bijna van de weg af gereden. Het scheelde maar een haar of het was mis gegaan. Wat een kloothommel! Hij zag toch dat er problemen waren? We hadden door hem wel dood onderaan in het ravijn kunnen liggen! Hufter op wielen!

Gelukkig zijn meeste mensen wat minder opvliegend. Maar natuurlijk hadden we hier weer veel bekijks. Tja, op de meeste plaatsen vervelen al die mannen zich stierlijk, dus die zijn allang blij dat er weer eens wat gebeurd. Van de man die ontzettend boos keek, moesten we even later stoppen. Goh, wat nu weer. En hij had ook nog een of ander vaag uniformachtig pakje aan. Gaan wij een fictieve verboden-te-keren-bon krijgen of zo? Maar nee, de brave man gebaarde, dat hij maïskolven voor ons ging plukken en dat wij moesten wachten totdat hij weer uit het metershoge veld terug kwam. Nou, als we iets niet verwacht hadden, was het deze reactie wel. Hoewel we nog geen maïskolven in onze mega noten- en fruitmand hadden, zaten we er nu ook niet echt om te springen. Hoe gaan we die dingen in hemelsnaam klaarmaken?

De weg terug verliep gelukkig zonder incidenten. Ik was inmiddels horizontaal gegaan, want ik was helemaal aan het laatste eindje van mijn Latijn. Na 25 km kust gingen we het binnenland weer in. Op naar Ayder, de yaylas en een lekker thermaal badje. Ik ben er helemaal aan toe.

Eigenlijk vind het hartstikke zonde om in dit gebied op bed te liggen, want het is hier ontzettend mooi. Al die wollige, groene theebergen met hier en daar een fraai houten huis, een pittig stromend riviertje, hier en daar een historisch, hoog en superslank Ottomaans boogbruggetje en zelfs nog een waterval om de zoveel kilometer. Het is echt prachtig en heerlijk romantisch rijden. Die toppen, die in de mist verdwijnen hebben trouwens ook wel wat.

De weg naar Ayder was hartstikke goed en we waren er dan ook al om 18.30 uur. Nadat Gerard even geïnformeerd had, liepen we 5 minuten later naar het thermale badhuis waar we een privébadkamer gehuurd hebben. Wauw, een onwijs groot bad. Heerlijk, heerlijk, heerlijk! Hier had ik nog wel veel langer in willen liggen. Een uur is net te kort. Na dit ontspannen waterfeestje hebben we een warm, perfect gekookt eitje op vers wittebrood met roomboter gegeten. Jammie. Eigenlijk hadden we de voor deze streek zo kenmerkende muhlama (kaassoep) willen proberen, maar helaas was de keuken van het hotel waar we vlakbij staan al dicht. De man zegt ons morgen gratis ontbijt te serveren; wij zijn zijn gasten. En we hebben niet eens een hotelkamer? Logisch hoor. Als je dik betaalt voor een kamer, kun je ook dat ontbijt wel dokken, maar als je ’s avonds met je camper aan komt waaien, ben je gast! Lang leve de logica.