57. Kwallen tellen

Eigenlijk zouden we na één nachtje weer weggaan, maar omdat er de volgende morgen ineens geen kwallen meer waren, besloten we te blijven. Zo’n geweldige plek vinden we vast niet snel meer. Een typisch gevalletje van ‘grijp je kans’ en dat deden we dan ook meteen.

Vorige week namelijk waren we het na 5 weken reizen ineens helemaal zat. Moe van alle indrukken en de vele hoogte- en dieptepunten. Het werd de hoogste tijd om eens even lekker te gaan niksen. Hiervoor was Amasra een perfecte plek.

En zo regen de dagen zich hier uiterst relaxt aaneen met veel waterige bezigheden. We hebben ontzettend veel gezwommen cq in onze band gedobberd en genoten van de heftige golven als het vloed was. Ook de dagelijkse wandelingen door het stadje verveelden ons tot onze verbazing helemaal niet. De ene keer maakten we een boottochtje, waar ik groen en geel van werd en de andere keer aten we het typisch Turkse manti, wat een stuk beter beviel. Ook deden we heel wat potjes Catan, ons favoriete vakantiespel. En ’s nachts theedrinken op het rotsplateau onder de sterren, was ook wel heel romantisch.

Maar wat we ook doen, de dag begint standaard met kwallen tellen. Meer dan 10? Dan gaan we naar de ander baai! Meestal zitten ze gelukkig maar in één van de twee baaien. En je wilt zo graag weten wanneer ze er nu juist wel of niet zijn. Elke dag hadden we wel een andere verklaring. Als er hoge golven zijn, zijn ze daarna weg. Of de wind… Als hij uit hoek A komt zijn ze in baai B en als hij uit hoek C komt zijn ze weg. Of ze zitten als het niet zo warm is alleen maar in die ene baai en uitsluitend aan de kant. En zo dachten we op een dag onze ‘veiligheid’ in het water weer redelijk onder controle te hebben. Aan de kant zaten er weliswaar een paar, maar zodra je die vijf-meter-zone voorbij was, ging het goed. En zo hadden Geertjelief en ik het plan opgevat om eens helemaal naar de overkant van de baai te zwemmen. We genoten volop. Tenminste… totdat we ineens in een griezelcomputerspelletje terecht gekomen waren: kwallen ontduiken en dan meteen het masterlevel. Gadverdamme wat zaten er hier ineens veel!

Ik schrok me rot en begon te gillen, waarop Gerard van schrik ook weer bijna uit z’n band vloog. Ik wist niet hoe snel ik weg moest komen en raakte zowat in paniek. Waren we bijna aan de overkant, moesten we weer helemaal terug en nog met griezelige hindernissen ook. Bah! Die rotbeesten. En ze gaan ook heus niet weg als je in de buurt ben. Ik ben nogal een held met dieren, maar ome Gerard had me eindelijk aan het verstand weten te peuteren dat ze veel banger voor mij zijn dan andersom en dat ze allang weg zijn als ik überhaupt maar een voet in het water steek. Ik geloof hem nog eens op z’n blauwe ogen!