33. Avontuurlijk tegen wil en dank

In plaats van in een vrolijk gebloemd weiland wakker te worden, leek het wel een kinderboerderij met vooral hinderlijke nachtmerries, kakelende mensen en woest blaffende honden. Het is dan ook niet echt verwonderlijk dat we niet al te best geslapen hebben. Na het ontbijt tussen de blauwe distels en de gele koningskaarsen trokken we Bulgarije weer een stukje verder in.

De voetpaden in Gotche Delchev zijn erg breed, maar op de een of andere manier lopen de mensen hier toch allemaal op de weg. We vragen ons af wat hier logisch aan is. Maar er bleken nog meer raadsels op ons programma te staan. De verkeersborden bijvoorbeeld.

Zo staan er borden, die verboden voor trekkers betekenen, maar die rijden hier volop. En ook borden ‘verboden voor honden’. Ze lopen nog net niet onder je wielen… En ten slotte een bord met ‘verboden te stoppen’. De berm stond helemaal vol met auto’s. Natuurlijk, echt heel logisch. Dit kan alleen maar in dit soort Apenlanden.

Onderweg zagen we weer de nodige paard en wagens en ezels. Maar ook veel tabaksvelden en mensen in pomakenklederdracht. Leuk!

Een paar kilometer na Borino verlieten we de doorgaande weg en kwamen in een megaspectaculaire kloof terecht. Fantastisch! Een loodrecht langs het slingerpad oprijzend gebergte. Eén lange, massieve muur. De weg, als je het al zo mag noemen is erg smal en vaak ontbreekt de vangrail langs de dito steile afgrond. Brr…

Op een gegeven moment moesten we het riviertje oversteken, maar er was niet echt een brug. Het slingerde zich meer dan 10 meter onder ons en de houten rijplaten met gaten aan de kant en geen leuning zagen er niet al te solide uit. Bovendien lag de constructie ook nog in een niet al te overzichtelijke bocht. Dit is idioterie, hier beginnen we niet aan. Nu gaan we terug! Helaas konden we op deze plek niet keren en moesten we er toch overheen. Ik ben blij dat Gerard zo goed met de camper kan rijden. Ik had het hier absoluut niet aangedurfd. Poe hé, wat was dit heftig.

Hebben we net zonder kleerscheuren de overkant gehaald, komt er een ambulance met zwaailicht aan, die wij aan de overkant niet konden passeren omdat het daar nóg smaller was. Toen moesten wij er in z’n achteruit nóg een keer overheen. Dit was echt waanzinnig eng. De afgrond is zó diep. Ik moest Gerard coachen en zorgen dat de banden zo goed mogelijk op de platen kwamen. Eén fout en ik had hem voor mijn ogen te pletter zien storten. Een afschuwelijk idee. Gelukkig hebben we dit ook weer gered.

Maar goed, na deze en nog wat uitdagingen van iets minder bloedstollend kaliber bereikten we om 17.30 uur de grot. Hoewel hij eigenlijk net dicht was gegaan, ging hij in verband met het nog redelijke aantal bezoekers weer open. Kijk, dat is toch leuk in dit soort landen.

De grot was erg groot, had meerdere verdiepingen en was 10.000 jaar oud. Doordat er lang geleden door een aardbeving een gedeelte was ingestort, kon er water inkomen. Hierdoor kon de vorming van de inmiddels zeer indrukwekkende stalagmieten en –tieten zijn gang gaan. Dit gaat met een traagheid van 1 cm per 100 jaar.

Behalve dit, had de grot nog wel meer bijzonderheden. Er waren tekeningen van prehistorische mensen in gevonden, die we helaas net niet konden zien. De bewaakster was al naar huis. Verder was er een versteende waterval - onder de grond dus! - een gebied waar zoetwaterparels gevormd werden en een geldmuur. Hier kon je kijken of je een goed of slecht mens was. Het was de bedoeling dat je een muntje tegen de muur gooide. Bleef deze hangen dan was je een goed mens en als hij viel deugde je blijkbaar niet. Wij dachten dat dit onbegonnen werk was, maar de muur bleek van klei dus je had in theorie toch wel een kleine kans dat je deugde. Verder hadden ze in een van de ruimtes een kerstboom gepoot. Deze doet het gemiddeld zo’n 2 tot 4 jaar. Het hele dorp viert hier dan kerst. Tegenwoordig kun je in deze zaal ook trouwen. Best grappig! Ook deze trouwlocatie heeft wel wat. Ik ben geen voorstander van echtscheiding, maar vaak trouwen lijkt me toch wel heel gaaf!

De dag erna zijn we naar de wonderbaarlijke bruggen geweest. Alweer een stukje spectaculaire natuur. Daar grossiert Bulgarije toch wel in. Dit gebied met zijn zeer indrukwekkende rotsformaties beschikte over door de rivier uitgeholde gesteentes, wat natuurlijke bruggen opleverde. En niet al te klein! Wat was het hier mooi! We zijn zelfs helemaal naar beneden afgedaald. Ik wilde natuurlijk weer pootjebaden. Dit was niet echt een wandeling voor beginners. Best wel eng, omdat het een steil zand- en grindpad was. Veel foto’s gemaakt (wat een nieuws) en volop genoten van de wonderbaarlijke natuur. Wat is de mens hier klein!