69. De trommelaar

Hoe graag Maantje na deze heftige dag ook wilde slapen, het lukte niet. En omdat ze mij niet wakker wilde maken, was ze een tijd lang in de cabine gaan zitten. Veel te zien was er echter niet. We staan bij een zwaar vervallen tankstation dat niet bemand is. En of er overdag nog iemand komt is nog maar de vraag. En verder is er geen dorp of huisje te bekennen. Het lijkt op een stukje niemandsland.

Na een hele tijd besloot Manuela toch maar een paar slaappillen te nemen, want op deze manier haalt ze het vliegveld natuurlijk nooit. Ze hielpen goed en ze was gelukkig snel onder zeil.

Maar het leek wel alsof Klaas Vaak zin in een slaap-estafette had. Zij sliep nog niet zo heel lang, toen ik wakker werd. Ik hoorde getrommel en het kwam steeds dichterbij. Wie gaat er nu in het holst van de nacht buiten trommelen? Dat spoort toch niet?! Ik vond het niet alleen heel raar, maar ik werd er ook wel een beetje bang van. Wel potverdorie, nu loopt hij nog rondjes om de camper heen ook! Wat is dit toch?

Een inbreker maakt doorgaans minder lawaai, koninginnenacht hebben ze niet en ik heb ook geen bier op. Op de tast pakte ik mijn bril en gluurde zo onopvallend mogelijk door het raam. Hoewel het geluid duidelijk te horen was, zag ik helemaal niemand. Ook door de andere ramen was niets te zien.

Helaas voor mij lag Maantje zwaar in coma en werd nergens wakker van. Na een tijdje ben ik maar weer gaan liggen, wat moest ik anders? De vrolijke trommelaar met zijn opgewekte marsmuziek verdween langzaam de velden in en ik kon weer veilig verder slapen.

Toen ik het de volgende morgen aan Maantje vertelde, moest ze gelijk aan tante Nel denken. Zij hield van muziek en was niet vies van een geintje. Wij geloven dat ze op deze hele bijzondere manier afscheid van ons heeft genomen. Het kan gewoon niets anders zijn! “Goede reis tante, en veel plezier in de hemel!”