93. Bijna opgeblazen

Met een klein beetje heimwee hebben we de Zwarte Zeekust verlaten en gaan we het redelijk onherbergzame, ruige Oost-Turkije in. Vandaag stond er een bergpas op het programma en waren we voor ons doen redelijk bijtijds uit de veren. Het eerste gedeelte hebben we door hele dichte mist gereden. Wauw, wat was dit spectaculair mooi. In één woord sprookjesachtig! Mist en sneeuw bedekken een hoop lelijke dingen op aarde en laten er alles dromeriger uit zien. Ons hoor je niet klagen. De vele nieuwe ‘oude‘ Ottomaanse boogbruggetjes deden het ook erg leuk in het landschap.

Voordat we verder gingen met de prachtige tocht hebben we bij de BIM (soort Aldi) boodschappen gedaan. Dit scheelt echt veel met de gewone supermarkten! Zowel in de winkel als op de parkeerplaats werden we behoorlijk veel aangestaard. En later in de camper stond er ineens een man met zijn gezicht plat tegen de ruit gedrukt naar binnen te gluren. Ik schrok me helemaal wezenloos, toen ik me omdraaide en hem zag. Bah, wat een zieke geest! We rijden maar snel weer verder. Onderweg zijn we tenminste weer vrij en van onszelf.

Zo’n 30 km voor de plaats Artvin lag een gloedjenieuw stuwmeer in een schitterend gebied. De bergen zijn hoog en hebben ruige, groene hellingen. Hier tussendoor stroomt een brede rivier met prachtig turquoise water en her en der liggen heftige rotspartijen gegroepeerd. Wauw, wat een gaaf gebied! En tot ons geluk bleek dit feest voor je ogen nog urenlang door te gaan! De weg was prima te rijden, want hij was gloednieuw en overal waren strakke tunnels en viaducten gebouwd met de fantasieloze namen ‘T1, T2, V3’ enz.

Na het telefoontje met het Turkse consulaat over de PKK was ik ook wat minder bang. Die mensen schijnen vooral in de bergen te vechten tegen het leger en zeker niet tegen toeristen. Nou, dat hopen we dan maar en dat er pas drie Duitsers opgepakt zijn in dit gebied vergeten we ook maar snel.

Vandaag rijden we nog in een veilig gebied en morgen zien we wel weer verder. Man, man wat is het hier prachtig. Schitterend, gaaf, geweldig en helemaal top in het kwadraat. Op een gegeven moment stonden we weer eens aan de kant om een paar foto’s te maken, toen we geroep en gefluit hoorden. Ja, ja, dat kennen we inmiddels wel in Turkije. Heel fijn voor je dat je een toerist ziet, maar wij horen je even niet. We proberen dit soort lui zo lang mogelijk te negeren, wat nog een hele kunst is, en gewoon door te gaan met wat we aan het doen zijn. Maar wat denk je? Komt er ineens een boze man aanlopen, die zegt dat we als de sodemieter weg moeten. Precies boven ons zou een stuk berg opgeblazen gaan worden met dynamiet! Nou, dat hebben we geweten. We waren nog maar net weg of we hoorden een oorverdovend lawaai. We hingen zowat aan het plafond van schrik. Het is maar goed dat die man ons kwam waarschuwen anders waren we helemaal in een appelflauwte geraakt.

Wat is alles toch relatief. Een schreeuwende en fluitende man hoeft niet altijd vervelend te zijn. En wij maar stressen over die PKK met hun opblaasacties. Dan was dit toch heel wat graadjes heftiger. Mensenlief, wat een geweldige dreunen en wat een rookontwikkeling. De weg was niet eens meer te zien. Ik ga die PKK al bijna relaxt vinden…