95. Juweeltjes uit de oude, Georgische doos

We rijden nog steeds door een prachtig landschap, waar ze helaas wel overal bezig zijn met het verleggen van de wegen. Leuk zo’n stuwdam bouwen. Het is in ieder geval vreselijk goed voor de werkgelegenheid, maar verder? Wordt de aarde hier beter van? Laten we het hopen!

Het gebied waar we nu zijn wordt ook wel Turks Georgië genoemd. Dit gebied schijnt ooit zelfs nog het hart van het Georgische rijk Tao Klarjetië te zijn geweest. Het is hier bezaaid met de resten van kloosters en kerken, maar helaas zijn de wegen ernaartoe zelden (en dan vaak niet eens correct) aangegeven. De verschillende ruïnes liggen meestal op zeer moeilijk bereikbare plaatsen, ver verwijderd van de openbare weg. En door het aanleggen van al die dammen, zijn er heel wat wegen en kruisingen verlegd, maar zijn ze de bordjes vergeten. Nou dat hebben we geweten, want de dagen erna hebben we ons rot gezocht naar al die Georgische en Armeense kerkjes. Het was ons overduidelijk dat de Georgiërs klaarblijkelijk gek op spoorzoekertje doen waren, want slechts één kerkje bezoeken stond al garant voor een hele dag bezigheidstherapie!

Rond 14.00 uur bereikten we de plaats Yusufeli, vanwaar je een prachtig uitzicht op het schitterende Kakargebergte hebt. Vanaf hier zou er een weg naar Dörtkilise gaan, waar een prachtig Georgisch kerkje zou moeten staan. Wij zagen hier van alles: van stapels witte kolen tot een polonaise van kippen, maar dat weggetje? Nee, niet echt.

Nadat we een aantal wegen van het leuke stadje een keer of wat heen en weer gereden hadden, besloten we het maar weer eens te gaan vragen. Na een aantal pogingen was het raak. Tenminste? Het weggetje wat de man aangeduid had, was ultravaag en zeker niet al te breed. We gaan eerst maar even wat eten, daarna zien we wel verder. Dat kerkje staat er al meer dan 1.000 jaar en dat halve uurtje pauze van ons kan er vast nog wel bij.

Tot aan het dorpje Dörtkilise was de weg inderdaad smal en bochtig. Daarna zou het volgens onze reisgids verder gaan als hobbelig bospad. Nou, dat hebben we geweten. Het klopte als een rammelende bus. Het is dat twee Turken onafhankelijk van elkaar zeiden, dat het echt te rijden was met de camper, anders hadden we dit pad, ondanks onze Duivelsbrug en Sumelaklooster ervaring, echt niet genomen.

Op zich is 7 kilometer met de auto niet al te ver, maar wel als je het hele pad in zijn 1 moet rijden. Bij ons zou het nog te slecht voor een fietspad zijn en valt zoiets hooguit nog onder de categorie mountainbikepad voor gevorderden. Je moet er niet aan denken als je hier een tegenligger zou moeten passeren. We hadden dit nog niet gezegd, of we hoorden ineens een zwaar geronk. Het bleek een flinke schoolbus te zijn. Lieve help! Hoe we het gedaan hebben, weten we niet meer, maar we hebben elkaar zonder ongelukken weten te passeren en er zijn geen bomen en voertuigen gesneuveld.

Met het verstand op nul en de blik op oneindig, geklutst met twee beetjes doorzettingsvermogen, hebben we zowaar het kerkje gevonden. De kerk, die hoog op een yayla lag, was de moeite van het zoeken zeker waard. Het was een hoog, sierlijk en slank kerkje in een zachtgele kleur, wat heel mooi met het romantische landschap harmonieerde. Aan het hele gebouw was niets hoekigs te zien. Mooie portalen en ramen, die vaak ook nog eens prachtig versierd waren door de er omheen uitgehakte randen en versierselen. Niet zo overdadig dat het te bont was, maar bijzonder stijlvol.

Binnen was het wel een beetje een ruïne, maar je zag nog wel de kruisbogen, de gewelven, het schip en heel vaag zelfs nog wat restanten van de ooit zo kleurrijke fresco’s. Kortom: een prachtig kerkje in een dito landschap. Wat ook heel bijzonder was, was het feit dat alleen wij tweeën er waren. De sfeer was zo fijn. Het was echt een heerlijke plek. Ook vonden we het wel eens fijn om eens iets te bezoeken, dat uit meer dan slechts wat resten van funderingen bestond. Raad-je-plaatje is best leuk voor een keer, maar gebouwen als deze geven je toch echt een veel beter beeld.

Het leek ons een fantastische plek om te overnachten. We waren al druk bezig met steken om het ding in een soort weilandje te parkeren, toen ik het gevoel kreeg, dat het hier niet spoorde. Ook bleken we geen ontvangst te hebben. Tja, was het een voorgevoel of was het angst? We zullen het nooit weten, want we hebben het risico om op deze geweldige plaats problemen te krijgen niet genomen. Door het bezoek van die halve zool gisterenavond is ons vertrouwen toch wel een paar onsjes minder geworden. En hoewel het al bijna donker is, gaan we toch dat hele rotpad weer terug hobbelen. Net zolang tot we weer veilig in de bewoonde wereld zijn.