109. Koninklijk onthaald

Dan denk je bij een keurig tankstation op ruime afstand van de grote stad te staan en dus van rust verzekerd te zijn. Maar nee, in dat ene huis bleek een bijzonder luidruchtig type te wonen. Hij schijnt die kei- en keiharde rotmuziek de godganse dag te draaien. We dreunden zowat weg. Hij begon verdorie nog eerder dan onze wekker afliep. Bedankt Hassan! Jij maakt echt vrienden.

Al vroeg gingen we daarom op pad om de twee dorpjes die we gisteren gezien hadden, te gaan bezoeken. Maar na nog geen kilometer gereden te hebben, wilde ik ineens hier al een dorpje in. Het zag er wel ‘veilig’ uit voor mijn gevoel. Het lag ook wel heel leuk zo aan de voet van de Ararat. Er liepen maar weinig mensen op de weg. De kindertjes die er rond scharrelden tussen de waslijnen, hooibergen en stapels gedroogde mest, waren absoluut niet opdringerig. Sterker nog, ze waren verlegen. Dat we dit hier nog mee zouden maken!

Nadat we een serie foto’s van het dorp en het grut gemaakt hadden, kwamen we op een punt waarop het niet echt verstandig was om verder te rijden. We hadden trouwens niet één trekker gezien, die ons er eventueel uit zou kunnen sjorren. Terwijl we aan het keren waren, kwamen er ineens een klein, heel aandoenlijk jochie de poort uit met een paar prachtige diepbruine ogen. Even later volgden zijn zusjes en een paar buurtkinderen. Terwijl Gerard hier een foto van maakte, en ik ze wat koekjes en snoep gaf, kwamen er ook een paar vrouwen aan. Ze vonden het wel leuk om met ons te praten. Foto’s maken was ook geen enkel probleem. De Koerdische vrouwen zijn wat dit betreft gemakkelijker dan de Turkse vrouwen. Bovendien vinden wij ze in het algemeen ook aardiger.

Al gauw werden we uitgenodigd om binnen thee te komen drinken. “Wat zullen we doen?” We waren echter heel benieuwd hoe het er in zo’n eenvoudig huisje uit zou zien en dus zeiden we ja. We parkeerden onze bergschoenen en slippers tussen de vele andere schoentjes voor de deur en gingen naar binnen.

Hun huis was van buiten drie keer niets, maar tot onze verbazing zag het er binnen heel schoon en gezellig uit. Allemaal fleurige kleden op de vloer - die overigens schots en scheef was - een balkenplafond, een grote hoekbank en een kast voor de TV. Verder hadden ze niets. Er stond niet eens een tafel en zelf gingen ze liever op de grond zitten. Binnen enkele minuten kreeg ze ook nog andere nieuwsgierige familie op bezoek (oma, dochter en 2 kinderen).

We werden enorm vriendelijk onthaald. Uit een ander kamertje kwamen twee bijzettafeltjes en binnen enkele minuten waren wij rijkelijk voorzien van thee, baklava, yoghurt-nog-wat-gebak (erg lekker) en een schaal met bonbons en lokum. Ik zag het al, wij hoeven vandaag niet meer te lunchen.

Behalve een schilderij en een paar foto’s hing er ook een saz (soort luit) aan de muur. Ik vroeg wie er speelde. Dat bleek de heer des huizes te zijn, maar die was er niet. Ik vertelde dat ik ook speelde en omdat ik dacht dat ze het wel leuk vonden, besloot ik mijn accordeon te halen. Halverwege de camper had ik alweer spijt, want ik heb de laatste maanden haast niet gespeeld. Zag mezelf al helemaal lopen blunderen. Maar dat viel gelukkig niet tegen. Ook hun reacties niet. Ik dacht dat ze er misschien weinig aan zouden vinden, omdat het geen Turkse muziek is, maar volgens Gerard deinde iedereen mee (ook de 2 oma’s) en gingen de jongens zelfs dansen.

Daarna mochten de kinderen ermee stoeien. Heel voorzichtig en na drie keer vragen kwam de eerste naar me toe. Daarna volgde de rest heel rap. De mensen vonden het ontzettend leuk dat we bij hen op bezoek waren gekomen. Nou, en wij niet minder. Wat een vreselijk lieve, warme mensen waren dit. Ik stel dan ook woningruil met onze huidige buren voor.

Toen we naar buiten wilden gaan, snelde de gastvrouw vooruit om mijn schoenen alvast perfect klaar te zetten en stond een ander erop om mijn accordeonkoffer te dragen. We werden enorm in de watten gelegd. Zelfs de oma’s liepen mee tot aan de poort, hoewel ze beiden niet geweldig ter been meer waren.

De vrouwen vonden het rot dat we geen kinderen hadden en ik al zolang ziek ben, wensten ons Allah’s zegen toe en hielden me even vast. Wat lief! Ik kreeg zelfs nog zelfgehaakte sloffen mee en de 2 meisjes Elif en Esma kwamen me alle twee nog een bosje bloemen brengen. Ontroerend schattig. Ik smolt ter plekke. Wat heerlijk dat er ook nog zulke lieve mensen bestaan!