37. Het blijft leuk hier

Er zijn dagen dat we eigenlijk alleen maar in de camper zitten, maar het toch ontzettend naar ons zin hebben. De natuur is erg mooi en we vinden het dorpsleven waar alles nog kan, helemaal geweldig. Zo lopen er regelmatig schapen en koeien over de weg. Die ene koe had echter een lang touw met een pin eraan om, dat erg over de weg slingerde. Tja, dan moet je dus even stapvoets totdat hij de berm weer in kuiert. Nadat we van de verbazing bekomen waren hier een buffel op de stoep te hebben gezien, rolde we even later zowat alweer om. We zagen een koe op het voetbalveld recht op het doel af lopen. Jammer dat we geen bal bij ons hadden om de foto compleet te maken. Ook van een ezel op iemands dak, kijken we al niet gek meer op. Je moet hem toch ergens kwijt, als je geen schuur hebt.

Op een gegeven moment hoorden we getoeter. Wat gek, we zien helemaal geen auto? Bleek de zigeuner op zijn ezelwagen een grote toeter gemonteerd te hebben. En een lol dat hij had! Tja, wij moesten toen we dit zagen ook erg lachen.

Ze hebben hier trouwens hele rare borden. Wat dacht je van deze: Verboden voor vrachtwagens boven de zoveel ton tussen 12.00 en 19.00 uur als het meer dan 35 °C is. De hersenen van de chauffeurs hebben het hier maar druk mee. En die van ons eigenlijk ook wel. Dit was toch wel een heel apart bord.

Verder waren er in deze omgeving straten die ineens ophielden. Volgens mij zijn daar inmiddels hele handige borden voor om je hiervoor te waarschuwen, maar dat weten ze hier nog niet. Wij moesten dus maar zien dat we konden keren. Weer terug op het dorpsplein zagen we een Trabant. Dat is hier op zich niet al te schokkend, maar wel dat de eigenaar de banden met een fietspomp stond op te pompen!

En spoorzoekertje doen we ook nog steeds dagelijks. Nadat we 10 minuten op weg zoveel in de buurt van Ivaylovgrad gereden hadden, kregen wij heel sterk het gevoel, dat we niet op de goede weg zaten. Gelukkig zagen we na een tijdje een bord met twee plaatsnamen en richtingen erop. Maar ja, die konden wij zo snel niet ontcijferen, laat staan dat we wisten waar de plaatsen lagen. Dan maar even stoppen. Ai, werden we net voorbijgereden door de politie die ook meteen die gezellige sfeerverlichting op het dak aandeed… We moesten volgen en de camper iets verderop aan de kant zetten. We mochten hier niet stilstaan en ik had net mijn gordel even niet om in verband met het maken van een foto. Chips, dit gaat vast weer heel gezellig worden. Ik denk eurogezellig…

Snel deed ik alsof ik mijn gordel afdeed - lang leve de heupgordel – en griste één van de kaarten van het dashboard en klom snel de auto uit. Semi-enthousiast liep ik op de agenten af - ik kon ze inmiddels wel schieten - begroette hen vriendelijk en vroeg de weg maar weer eens. Ook deze mensen spraken geen woord over de grens. Ze gebaarden echter, dat we even verderop moesten keren en één van de twee agenten ging intussen iemand bellen. We vermoedden de Bulgaarse VVV. Al was het zijn buurvrouw, dat maakt mij echt niet uit. Door al die kaarten en vragen van ons was hij al lang vergeten, dat wij hier eigenlijk niet hadden mogen stoppen en dat een gordel niet alleen voor decoratie in een auto hangt.

Mooi, dit scheelde ons weer een boete en daar waren we heel blij mee. Normaal gesproken heb ik dat ding altijd om, zelfs als ik de auto maar een paar meter moet verzetten. En in de trein of bus kom ik er meestal pas na 10 minuten achter, dat daar geen gordels inzitten. Maar soms kan ik door die gordel een foto net niet maken en doe ik hem heel even los. Het was dus een typisch gevalletje van bad timing. Heel bad.

Net na Ivaylovgrad leek de wereld op te houden. Geen bord, zelfs geen slechte, en geen mens of dier meer te zien. Na een aantal kilometer werden we aangehouden door twee militairen. Bleken we op één of ander vaag smokkelpad te rijden, dat niet op de kaart stond en wat wij niet doorhadden. Ai, je zou het meemaken zeg, dat je ineens beseft in Griekenland te zijn. Hoewel we dus gewoon fout gereden waren, iets wat we hier dagelijks doen, moesten we toch onze paspoorten nog laten zien, die ze nota bene met de hand gingen overschrijven. Zou net je zien, dat ze je voor deze keer door laten gaan. “Ja maar, we willen helemaal niet naar Griekenland?”