71. Afscheidsbrief tante Nelly

Lieve tante Nelly,

We hadden heel graag persoonlijk afscheid van je willen nemen, je nog een keertje zien en vasthouden, maar dat is helaas niet gelukt. Vandaar dat het een afscheidsbrief is geworden.

Het was fijn om je als tante gekend te hebben. Een geweldige tante, die als we met z’n allen op vakantie waren, alles met ons deed. Het was je niet gauw te gek. Al vanaf ukkie in de wandelwagen zijn we heel wat op sjouw geweest. Even een ijsje halen, en voor mij dan graag een warme. Uren met mijn pikzwarte voeten in de gootsteen, omdat ze anders niet schoon te branden waren en dan maar commentaar leveren op alles wat ik zag. “Ome Henny zit het gras te naaien...!” Hilariteit alom. En die keer dat mijn moeder me op de markt kwijt was. Toen stond ik voor je deur te klepperen, omdat ik even gezellig op bezoek wilde. Helemaal trots dat ik zelf je huis gevonden had. Of samen met Berry en jullie een dagje toeren door Zeeland. Voor ons als kind was dat best een avontuur. “Mamma, we zijn helemaal in het buitenland!”

Wat me ook erg is bijgebleven zijn de logeerpartijtjes en de hete dagen in de tuin. Onze tante kon zo goed zonnen, op haar buik kon je zelfs een ei bakken. Dat sprak toch wel tot de verbeelding. En dan al die doldwaze sinterklaasfeesten. Wat speelde je dat toch goed! Ik heb nooit geweten, dat u het was. Vond het wel jammer, dat u met Sinterklaas altijd over moest werken. Zelfs toen u aan mij vroeg: “Maantje, wil jij een liedje voor Sinterklaas zingen?” had ik niets door. Mijn antwoord: “Nee Sinterklaas, daar ben ik nog veel te klein voor” heb ik nog heel wat keren aan moeten horen. Jaren later volgden de avondjes stamppot eten en daarna uren klaverjassen met Gerard erbij. Wat kon je toch akelig goed onthouden en wat hadden we een lol!

Maar langzamerhand werd je steeds zieker. Altijd maar zo’n hoofdpijn en zó moe. De momenten dat we elkaar zagen en spraken werden minder en minder, maar van binnen wist ik heus wel, wie de echte tante Nelly was. Op het moment dat ik deze brief schrijf, ligt er een prachtige vlinder naast me. Ik hoop dat je nu na het overlijden, het woord zegt het al - over het lijden heen - van al je pijn en ellende afbent. Dat je oma weer gezien hebt en je weer de persoon bent, die je altijd wilde zijn, maar wat door ziekte niet meer ging. Je hebt zo verschrikkelijk je best gedaan en gevochten voor een beter leven, maar het ging gewoon niet meer. We hebben al die jaren heel erg met je meegeleefd. Vandaag moeten we je met pijn in ons hart laten gaan, maar we hopen en denken echter wel, dat je nu gelukkiger zult zijn. Het spontane, af en toe prettig gestoorde tante Nelletje van vroeger weer. Sla je vleugels maar uit en vlieg naar het licht en de eeuwige vrede.


Rust zacht,


Gerard en Manuela