60. Zon, zee en ziek...

De Zwarte Zeekust kent van west naar oost drie grote plaatsen: Sinop, Samsun en Trabzon. Al 200 km voor Sinop werd de weg steeds smaller. Wat moet dat worden? De weg naar het oosten toe zou steeds rustiger moeten worden, maar wij zien nú al bijna niets meer. Alleen maar een paar koeien en een ezel. Zouden er verderop blanco borden staan waar je de bestemming zelf nog in moet vullen?

Voorlopig maken we ons daar niet druk over. Het is prachtig rijden en we kunnen elke dag zwemmen. Ook vandaag vonden we weer een goede plek. Camper aan de kant, band en plank mee en hup het water in. Heerlijk! Zo houden wij het best nog een poosje vol in de warmte. We overwegen trouwens onze vakantie nog maar een maand of wat te verlengen. We schieten geen fluit op met ons reisschema. Net nadat we uitgezwommen waren en toestemming om te overnachten ergens gevraagd hadden, werd er op de deur geklopt. Er stond iemand met een schaal cake. Allemaal voor ons. Toch mazzel dat Gerard er altijd zo graatmager uitziet. Dat scheelt vast. In Amasra kwamen de mensen ons ook al geregeld iets brengen. Een handje pruimen, een paar peren, noem maar op. Zulke dingen zien we in Nederland nog niet gebeuren, maar we vinden ze zeker de moeite waard om in te voeren.

De volgende morgen was het heerlijk weer en had ik zowel de hele zee als het hele strand voor mezelf. Wauw, dat is lekker. Zulke dingen wennen heel snel.

Net voor Sinop kwamen we in een rijstveldengebied terecht. Hoewel er in de omgeving van deze plaats diverse campings zijn, hebben wij toch weer zelf een mooie plekje gevonden. We staan achterin bij een klein haventje, vol bootjes en met de meest hopeloze steigers voor zwaar gevorderden om überhaupt in je boot te komen. Toen Gerard even een rondje ging lopen, kwam ie een paar buffels tegen achter de camper! Dat verwachtten zelfs wij niet, terwijl we toch al aardig wat gewend zijn.

Helaas bleek ik de volgende dag zwaar niet lekker te zijn. Flinke keelpijn en behoorlijik gammel. Snel een pilletje bij dokter Bernard besteld (dit is de bijnaam van Gerard, die altijd een flinke reisapotheek met homeopathische middelen bij zich heeft). Na hooguit drie slokken zou je dan weer aardig boven Jan cq Janna moeten zijn. Met de keelpijn ging het inderdaad beter, maar toen kreeg ik zware hoofdpijn, waar je gewoon kotsmisselijk van werd. Pilletje twee dan maar. En zo modderden we door. De klachten bleven wisselen en de koorts wilde al helemaal niet zakken.

Na veel getwijfel ‘zullen we wel, zullen we niet’ besloten we toch maar te vertrekken. Hopelijk heeft het laatste pilletje een magische werking en knap ik vandaag nog wat op. Al na 4 km stopten we. Het zeewater met zijn vele golven met witte schuimkoppen zag er woest aantrekkelijk uit. Gerard wilde eerst niet gaan omdat hij het zielig voor mij vond, maar nadat ik dit uit z’n hoofd gepraat had, ging hij toch. Even lekker stoeien met plank in de golven. Ik heb het digitaal vastgelegd. Daarna was ik weer helemaal kapot en heb ik uren geslapen. Dit hielp niet echt, want ik bleef hartstikke ziek. Het boodschappen doen lukte dan ook voor geen meter. Hangend over de kar sleepte ik me de winkel door. Ik dacht nooit meer bij de kassa te komen. Waar gaat dit heen? We gaan maar snel een plekje om te overnachten zoeken.