89. Vliegende zakken

Ook vandaag was het weer vies warm en alles alleen maar thee wat de klok sloeg. Voordat je thee kunt gaan knippen, moet er eerst het nodige onkruid gewied worden. Tja, het is hier een mega vruchtbaar gebied en dit spul groeit nog sneller dan de theebladeren. Zelfs als leek kun je precies zien of er al gewied is, en ook of er nog geoogst moet worden, of niet. Geknipte theestruiken hebben weer een strak model. Het zijn dan net kleine buxusbollen. Maar niet alleen aan de vorm, ook aan de kleur van het blad kun je het wel zien. De gebieden die nog geknipt moeten worden, zijn lichter van kleur. De geknipte theebladeren gaan eerst in een kleine zak, die aan de schaar vastzit. Als deze vol is wordt hij geleegd in een grote zak waar zo’n 25 kg in kan. Deze zakken worden naar een depot gebracht en van daaruit gaat alles naar de fabriek.

Wij hadden al snel weer een leuke ontmoeting met een vrolijke meid, die druk aan het knippen was. Haar plantage lag vlakbij een depot, wat lekker handig is. In een depot gaat 5 tot 6 ton thee en dit past precies in een vrachtwagen.

We waren nog maar een klein stukje verder of we zagen veel mensen druk aan het werk bovenop de helling. Het was niet al te hoog, dus voor ons net te doen. Wij stapten dan ook meteen enthousiast uit. De vrolijke theeknippers vonden het heel leuk dat we kwamen kijken. En wij ook! We schoten dan ook de ene na de andere foto. Het is maar goed, dat we op digitale fotografie zijn overgestapt, want anders zouden we hier failliet gaan aan het grote aantal rolletjes. Intussen werd er heel wat afgelachen. Wij lopen en knippen natuurlijk lang zo handig niet als deze mensen en het zal er vast heel stuntelig uit hebben gezien. Op een gegeven moment zeiden ze, dat we het huis aan de overkant maar moesten kopen. Dat stond al een hele tijd te koop en het leek hun wel gezellig.

Tussen de bedrijven door werd er voor ons ook nog in rap tempo een zak peren voor onderweg geplukt. Na veel handjes, gezwaai en een flinke groepsfoto gingen we weer naar beneden. Goh, dat voelde best heel avontuurlijk en voor ons gevoel ging de afdaling echt heel snel. Zijn wij onderaan gekomen, staat oma van 80 ook al lang en breed op ons te wachten. “Zo, zijn jullie er eindelijk…”

Het gebied waar we ons nu bevinden is op zich prachtig, maar je kunt niet altijd even leuke foto’s maken. Dit komt omdat er heel wat ontsierende kabels door het landschap lopen. De grote 25 kilozakken thee worden als ze vol zijn stevig dichtgeknoopt en op een theekabelbaan gezet of gewoon, hup naar beneden gegooid. De zakken die aan de kabelbaan gehangen worden, gaan echt snoeihard naar beneden. Je ziet de vonken gewoon van de ijzeren beugel af springen. Vaak gaan die kabels ook nog vrij laag over de weg, waardoor je je leven in dit gebied echt niet zeker bent. Nou, ik zie de gevolgen van zo’n voorbijrazende theezak al helemaal voor me. “Tjonge, Gerard, hoe kom je aan die grote deuk in de camper?” En dan zegt hij: “Oh, we zijn aangevlogen door een theezak…”