104. Koud hier
Door: Manuela
Blijf op de hoogte en volg Gerard en Manuela
01 Oktober 2008 | Turkije, Kars
Ook vannacht was het weer bijzonder koud. We hadden alles wat we bij ons hadden aan beddengoed, dekens en kleden erop gegooid. Twee slaapzakken en twee dekens en nog lagen we te rillen. Het is pas 1 oktober en we hebben al nachtvorst!
Na wat onderhoud aan de camper, reden we om 11.00 uur weg. We waren nog steeds niet helemaal ontdooid. Ook was ik bang. Ik moet m’n draai en vertrouwen in het verre Oosten nog een beetje zien te vinden. Ik bad God om een teken. “Als we bij het tankstation een zeem krijgen, kunnen we met een gerust hart verder reizen.” En wat denk je? We kregen er niet één, maar twee! En hoewel Gerard aan het tanken was, kwam de bediende ze persoonlijk aan mij overhandigen! Wauw!
Net als gisteren rijden we nog steeds op de hoogvlakte. Geel, heel licht golvend land zover we kunnen kijken onder een mooie wolkenlucht. Gelukkig zijn er vandaag stukken blauw tussen te ontdekken. Kom maar op met die zon! Behalve flinke kuddes koeien zien we de laatste dagen ook veel haviken. Op elke paal zit er bijna wel een. In een paar minuten tijd hebben we er al tien gezien.
Tegen de middag arriveerden we in de stad Kars. Volgens de boekjes moesten er een burcht en een oud Armeens kerkje te zien zijn. Wij zagen echter alleen maar een hopeloze stad. Of er nu krotten tussen de flats gebouwd waren, of flats tussen de krotten, weten we niet, maar wel dat er hier weinig aan was.
Het doel van ons bezoek aan Kars was het verzamelen van allerlei papieren en stempels om Ani te mogen bezichtigen. Niemand van de passanten op straat wist echter waar we dat konden regelen. Uiteindelijk, na zo ongeveer alle hotels en reisbureaus afgelopen te hebben, bleek dat de toestemmingsrompslomp voor Ani onlangs afgeschaft was. Op zich heel prettig, maar wel waardeloos dat dat niet in onze nieuwe reisgids stond en wij daardoor een dag voor Jan Joker hebben lopen emmeren. Nou ja… we hebben nu wel allebei een dikke, warme trui en een extra deken kunnen kopen en dat is hier ook wel wat waard.
De mensen zijn hier heel anders dan in de rest van Turkije, maar ook anders dan in Narman. Ze laten ons véél meer met rust. Zelfs de kinderen! En de meeste vrouwen dragen GEEN hoofddoek. Wel liepen hier vrij veel militairen met geweer door het centrum.
Na wat onderhoud aan de camper, reden we om 11.00 uur weg. We waren nog steeds niet helemaal ontdooid. Ook was ik bang. Ik moet m’n draai en vertrouwen in het verre Oosten nog een beetje zien te vinden. Ik bad God om een teken. “Als we bij het tankstation een zeem krijgen, kunnen we met een gerust hart verder reizen.” En wat denk je? We kregen er niet één, maar twee! En hoewel Gerard aan het tanken was, kwam de bediende ze persoonlijk aan mij overhandigen! Wauw!
Net als gisteren rijden we nog steeds op de hoogvlakte. Geel, heel licht golvend land zover we kunnen kijken onder een mooie wolkenlucht. Gelukkig zijn er vandaag stukken blauw tussen te ontdekken. Kom maar op met die zon! Behalve flinke kuddes koeien zien we de laatste dagen ook veel haviken. Op elke paal zit er bijna wel een. In een paar minuten tijd hebben we er al tien gezien.
Tegen de middag arriveerden we in de stad Kars. Volgens de boekjes moesten er een burcht en een oud Armeens kerkje te zien zijn. Wij zagen echter alleen maar een hopeloze stad. Of er nu krotten tussen de flats gebouwd waren, of flats tussen de krotten, weten we niet, maar wel dat er hier weinig aan was.
Het doel van ons bezoek aan Kars was het verzamelen van allerlei papieren en stempels om Ani te mogen bezichtigen. Niemand van de passanten op straat wist echter waar we dat konden regelen. Uiteindelijk, na zo ongeveer alle hotels en reisbureaus afgelopen te hebben, bleek dat de toestemmingsrompslomp voor Ani onlangs afgeschaft was. Op zich heel prettig, maar wel waardeloos dat dat niet in onze nieuwe reisgids stond en wij daardoor een dag voor Jan Joker hebben lopen emmeren. Nou ja… we hebben nu wel allebei een dikke, warme trui en een extra deken kunnen kopen en dat is hier ook wel wat waard.
De mensen zijn hier heel anders dan in de rest van Turkije, maar ook anders dan in Narman. Ze laten ons véél meer met rust. Zelfs de kinderen! En de meeste vrouwen dragen GEEN hoofddoek. Wel liepen hier vrij veel militairen met geweer door het centrum.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
