7. Een rustige rijdag?

Vandaag even geen excursies, alleen maar stug kilometervreten. Tenminste, dat was de bedoeling. Allereerst gooide de camper roet in het eten. ’s Ochtends starten is geen enkel probleem, maar zodra we even moeten stoppen, bij een tankstation of zo, en daarna weer verder willen, weigert de camper. Nou, da’s lekker als je tussen de pompen staat, zeker als het druk is. Volgens Jos (automonteur) zat er een draad niet helemaal vast of maakte hij niet genoeg aarde. Leuk, maar waar zit de startmotor en welk draadje van de kluwen is het precies? Breien met slechts één draad lukte me vroeger al nauwelijks en aarde maak ik ook al niet veel. Hoe gaan we dit dus oplossen? Gelukkig start hij na tien minuten wachten meestal wel weer. Zo ook vanmiddag.

We waren de parkeerplaats echter nog niet af, of we werden al aangehouden door een heel legertje politieagenten. "Tollkontrole bitte!" Tolcontrole? Welk kaartje uit de stapel wilde hij hebben? We hebben er zat en ons hele dashboard ligt er dan ook vol mee. Het bleek echter dat er voor Slovenië vanaf 1 juli 2008 een tolvignet verplicht was. “Haben Sie es nicht gekauft?” Dat is dan 300 tot 800 euro boete plus de kosten van een vignet.

We moesten gelijk ons paspoort inleveren. Dit gaat lekker... De politieman vroeg of we geld bij ons hadden. "Hé, bedankt voor de tip oplichter!", dachten we. We denken in het algemeen vrij snel en zeiden dan ook dat we hélemaal geen geld bij ons hadden, alleen een creditkaart (hij moest eens weten hoeveel contanten we bij ons hebben...). Gloeiende, gloeiende, dit zal toch niet waar zijn? Minstens 300 euro boete? Gerard werd heel boos en zei dat hij dit NIET EERLIJK vond en nú de chef wilde spreken!

Voordat we aan de beurt waren, zo ongeveer iedere automobilist werd hier royaal op de bon geslingerd, ging Gerard alvast maar snel en sneaky zo’n vignet halen. Lopend natuurlijk, want wij waren als een stel misdadigers ergens naar de kant van de oprit gedirigeerd.

Toen Gerard weer terug was, wilde hij graag dat ik meeging naar de chef; samen staan we sterker en bovendien vind hij me reuze bijdehand in dit soort zaken. "Tja, als jij het zegt. Ik weet het zo net nog niet." “Het zal niet de eerste keer zijn, dat je er een boete afkletst of korting krijgt!"

Daar heeft hij wel een punt, maar successen in het verleden zijn nog geen garanties voor de duistere doortocht door deze lichtcorrupte landen.

Hoewel ik er een hard hoofd in had, liet ik me toch maar overhalen. Ik weet het zo net nog niet. Maar als ik het met mijn vriendelijkheid en charme red om een paar honderd euro te besparen, kan ik het toch wel even gaan proberen. Anders zijn we zeker de klos. Met frisse tegenzin en gewapend met het ANWB-handboek en een volmaakt onschuldige blik zou ik het er dan maar op wagen.

Allereerst gaf ik de chef helemaal gelijk. Dit werkt vaak al heel goed. En verder doe je hetzelfde als met touwtrekken. Tenminste, zo deed ik het vroeger. Laat die ander maar denken dat hij sterker is en loop een stukje gewillig mee zijn kant op en dan ineens, ren je keihard terug de andere kant op. Ik won op de lagere school dan ook van iedereen met touwtrekken.
De chef vroeg o.a. of we geen bord hadden gezien. Nou, dat had ik wel, maar dat stond naast een nog aan te leggen snelweg. Er was toen bij ons geen lampje gaan branden. Zet het bord dan ook naast de weg waar je op rijdt, wel zo logisch! Ook had ik het Europese handboek van de ANWB meegenomen en uitgelegd, dat dit hier in hoort te staan en dat bij Slovenië niet het geval was. Verder zeiden we dat we alles heel goed voorbereid hadden en nergens iets gelezen hadden. Ook bij het tankstation stond geen bord en had niemand ons gewaarschuwd. Na elke vraag, vroeg de chef, of we echt geen geld bij ons hadden. “Nee oom agent, wij zijn op doorreis naar Turkije en doen onderweg alles met Visa, anders blijven we munten wisselen. Ik hoefde niet eens toneel te spelen, want de tranen (van boosheid en onrechtvaardigheid) stonden in m’n ogen. Op een gegeven moment constateerde één van de vijf anderen in de politiebus alias corruptiekantoor (Melkertbaantjes?) dat wij dus geen vignet hadden. “Jawel, die hebben we wel.” "En jullie hebben geen geld?" “Nee, echt niet. Mogen we dan nu alsjeblieft doorrijden?” ”Zijn jullie maar samen?” Hij hoopte natuurlijk dat er nog een suikeroompje in de camper zat met een dikke sok vol contanten, zodat hij die boete kon betalen. Nee jongens, die vlieger gaat óók niet op.

En verdraaid, even later, na nog een beetje heen en weer gepraat, mochten we ineens weg. Há, zonder boete zelfs. Wat een opluchting en wat hebben we een bak geld verdiend... Als blijk van goede wil en oprecht onschuldig zijn bracht ik hem een pak Hollandse stroopwafels (je wilt niet weten hoeveel we er bij ons hebben) en bedankte ik hem hartelijk voor zijn begrip. De asbakken!!!

Volgens Gerard was het hemzelf nooit gelukt om de boete eraf te krijgen en hij was dus reuze blij met me. Mooi, vanavond doe ik denk ik maar geen afwas. En wat denk je dat we drie minuten na deze oplichterij kregen? Tol! En tot overmaat van ramp kwamen we daarna op een amateuristische ringweg hopeloos vast te staan. Ze maken hier echt vrienden!
Foto's van de grote naaiclub hebben we maar niet gemaakt. Die mensen zijn toch al zo duur...