20. De 'oase van Sveti Naum'

Na deze denderende nacht, waren we allebei nogal gammel en we besloten dan ook een rustdag te houden. Het is hier zó mooi, als je niet naar de stalletjes kijkt tenminste. Terwijl wij gezellig aan de oever van het meer aan het picknicken waren, ging er ineens overal muziek aan. Vooral die van het barretje halverwege de rij kraampjes, was een ramp. En afgrijselijk en veel te hard. Hier werden we niet echt blij van.

We baalden enorm, pakten snel onze spulletjes in en vluchtten terug naar de camper. Omdat we begrepen hadden dat deze rotherrie de hele dag zou gaan duren, deden we van ellende maar watjes in en de ramen en luiken dicht. Nadat ik mijn boek uit had en Gerard de nodige uilen geknapt, besloten we halverwege de middag naar het klooster te lopen.

Het pad er naar toe was één grote gribus van verroeste stalletjes, bijna-krotten en bakken prullaria. Wat een troep. Gelukkig voor ons had het klooster ons heel wat meer te bieden. Niet alleen het klooster zelf was prachtig, maar zeker ook de ligging. Fantastisch in het kwadraat!

Die St. Naum had het zo gek nog niet bekeken, toen hij deze plek uitzocht. Ik zou gauw de poorten op slot doen en er heerlijk een paar dagen willen blijven. De man die bij de entree van het kerkje zat, was vreselijk aardig; hij liet ons zo doorlopen om de eeuwenoude iconen te bewonderen, kwam uit zichzelf een Engels gidsje brengen wat we mochten lenen en gaf mij aan het eind nog een plaatje ‘voor wonderen’. Nou dat kan ik nu prima gebruiken. Ik zat er helemaal doorheen.
Het kleine, stokoude kloostertje was het bekijken meer dan waard. Na de bezichtiging kwam de vriendelijke man ons zelfs nog een glaasje Raki brengen, uit zijn fles. Leuk!

Na een hele tijd naar het meer en Albanië gekeken te hebben, en de nodige foto’s gemaakt te hebben, gingen we weer terug. Helaas was de barherrie nog steeds in volle gang. Bah. Ik haat, haat, haat en haat dit! Wéér de watjes in dus. Tegen 20.00 uur sloot de foute barman. Wat was ik blij! Maar alsof de duvel ermee speelde, barstte binnen 5 minuten een oorverdovend muzikaal geweld los uit de bar meteen achter ons. Nee hè, dit gaan we toch niet beleven? Ik had er rekening mee gehouden dat de discotheek in Albanië vanavond weer op volle toeren zou draaien - hier had de barman ons vanmorgen al voor gewaarschuwd - maar dan hadden we nog een paar uur tijd gehad om op adem te komen. Nu was dit nog niet eens vijf minuuten. De camper was echt te klein. Als iemand of iets verrot schelden mogelijk was, had ik de boel hier aardig opgeruimd. ´k Heb het wel geprobeerd, maar werd er alleen maar heel moe en schor van. Ik was zo kwaad, dat ik zowat ontplofte. En vooral dat je er helemaal niets tegen kunt doen en het te laat is om nog een andere plek te gaan zoeken.

En wat staat er in de boekjes? Dat je naar Sveti Naum moet gaan als je van natuur en rust houdt. Het zou hier een oase van vrede en rust moeten zijn. Het is verdorie nog nergens zo’n herrie geweest als hier! Als bar 1 na 12 uur non-stop herrie op maximaal volume eindelijk stopt, neemt bar 2 het meteen over. Hier stond een flinke live-band voor anderhalve man en een paardenkop te spelen… onder de noemer dorpsfeest. Tot 3.00 uur zou het zeker wel gaan duren…

En alsof dat nog niet zenuwslopend genoeg was, viel na een uurtje de Albanese disco ook nog in. Kortom, het is hier alleen tussen 4.00 uur en 8.00 uur ´s morgens stil. Echt heerlijk hoor zo´n oase van rust. In plaats van een fijne rustdag, was het de meest vermoeiende dag tot nu toe.

We zijn inmiddels uren verder en de band lijkt op Duracell batterijen te spelen. Het gaat achter elkaar door. Zelfs een kleine pauze wordt ons niet gegund. Qua slapen zitten we dan ook zeker in alarmfase vijf; de meest beroerde stand dus. Met ster! Alle ramen en luiken moeten potdicht, en we spoelen de dubbele slaappillen met extra veel drank weg. Wil iemand ons voor de zekerheid zaterdag in de loop van de middag voorzichtig wakker komen maken? Bij voorbaat dank.