80. Opkoper gezocht

Dankzij de koeien met bel die enthousiast om onze camper heen slenterden, waren we al zeer bijtijds uit de veren. Om 10.15 uur reden we weg. Binnen een kilometer zaten we alweer midden in de hazelnoten. Terwijl wij een fotootje maakten, zagen we een vrachtwagen vol koeien afdalen. Gewoon hup achter in de laadbak en niet moeilijk doen. Gelukkig stonden er vrij veel in, zodat ze nog een beetje klem stonden. Het is het einde van het zomerseizoen, dus de mensen dalen weer af van de yaylas met hun dieren naar de lager gelegen dorpen en steden.

Bij het eerste contact dat we met een paar dorpelingen legden, kregen we meteen al een zak hazelnoten mee. Ze vonden het zeker leuk om op de foto gezet te worden. Wij zijn al blij als we een leuke foto kunnen maken, maar hier kregen we dus een toegift. Heel aardig.

Inmiddels rijden we al zo’n 1700 meter boven zee. Het is hier schitterend rijden. Zo groen, fris en weids. Echt een eindeloos lijkend landschap. Het gebergte moet wel stokoud zijn, als er bovenop allemaal weidevelden zijn. Volgens de kaart is het bovenop zo’n 2300 meter hoog. De zon schijnt volop, maar het is toch lekker fris. Inmiddels rijden we door een gebied waar geen hazelnootstruik meer staat, maar toch liggen ze overal te drogen. De mensen nemen ze gewoon met de auto mee naar boven. Af en toe komt er een afgeladen volle bus ons tegemoet. Een yurt (nomadentent) hebben we helaas nog niet gezien. Hopelijk komt dit zo meteen.

Even later waren we in het dorp Cambasi, waar de asfaltweg meteen ophield. Helaas stond hier geen enkele tent, maar was het wel een leuk plekje om even doorheen te lopen. Net als overal in Turkije is ook hier de begane grond van een huis ingericht als winkel. Hoe klein een dorp ook is, het heeft zat winkels. Meestal kruideniertjes die gebroederlijk zij aan zij op een verdwaalde klant zitten te wachten. Het zijn allemaal heel antiek aandoende kleine winkel van sinkeltjes. Wij vinden het wel wat hebben.

Natuurlijk spraken de bewoners ons weer her en der aan. Er zijn er altijd wel een paar die in Duitsland gewerkt hebben. Gek trouwens dat ze nooit weten waar wij vandaan komen. NL op de kentekenplaat blijkt niet met Holland geassocieerd te worden.

Gelukkig voor ons was het net moskeetijd toen we wilden gaan eten. Hup, dan kunnen al die nieuwsgierige Aagjes mooi naar de imam en kunnen wij even rustig eten. Jammer dat het geen vrijdag is, want dan moeten ze wel een uur binnenblijven. Tegen de tijd dat ze weer klaar waren, hebben we snel alle gordijntjes dichtgedaan. Zo, wij zijn er even niet. En zij maar zoeken in het dorp. Waar zijn die Hollanders toch gebleven? We hebben toch maar 3 straatjes hier? Tja, wij lagen in het donker onder de tafel ‘rustig’ te eten…

De rest van de middag hebben we op heel wat plaatsen tussen de hazelnoten gestaan, tig foto’s gemaakt van het fotogenieke spul en vooral ook heel wat noten in ontvangst genomen. We moeten als dit zo doorgaat binnenkort maar eens een notenopkoper zien te vinden, want we hebben nu al een paar kilo!

Even later zagen we twee al wat oudere mensen samen de gedroogde hazelnoten met een blik in grote zakken scheppen. Hé, dit ziet er weer uit als een leuk plaatje. Hup, auto aan de kant en daar gaan we weer. Na het ‘merhaba’ volgde direct ‘hos geldiniz’ (welkom). Oh, dan zitten we helemaal goed. Terwijl wij een praatje met hen maakten, kwam er al snel een aantal kleinkinderen aanlopen. Heel even waren ze verlegen, maar na een paar minuten spraken ze zelfs al Engels met ons. We hebben een hele tijd met het spul staan praten. Zij vonden die Hollandse reizigers met camper helemaal top en wij hen! Geweldig dat dat kleine joch al zo goed Engels kon. Hij wist echt al heel wat woordjes. Ook vond hij het heel leuk om mij wat Turks te leren. Ik vond dit ook erg leuk, maar helaas vergeet ik 99% van wat ik hoor of opzoek binnen een minuut weer. Jammer, anders zouden we al een hele behoorlijke woordenschat hebben. Toen we weg wilden lopen, kregen we wéér een zak hazelnoten mee. Dat is de derde al vandaag!

Honderd meter verderop zagen we alweer iets leuks. Een aantal vrouwen was tuin- of snijbonen aan het afhalen, die even later in een grote, zwarte ketel gekookt werden. Zo op de stoep op een flinke hoop takken. Geweldig dat dit hier allemaal kan. Dan baal ik van Nederland waar je echt niet zo vrij als hier kunt leven. De driezitsbank stond trouwens ook gewoon buiten op de stoep. We hadden nog geen twee foto’s geschoten of de kinderschaar van net stond alweer om ons heen. Terwijl Gerard verder ging met fotograferen, besloot ik het ‘Hollandboek’ uit de auto te halen. Dit omdat het slimme jongetje wist te vertellen dat ze in Holland allemaal molens hadden. Even later zat ik met de kinderen uit het dorp om me heen het boek door te bladeren. Wat later volgden ook de mannen en vrouwen. Volgens Gerard leek ik net een juf met de hele klas aandachtig er omheen. Ik genoot volop. Heerlijk! Dit zijn echt mijn momenten!

We zien weer zoveel leuke plaatjes. Net stopte er nog een auto voor de winkel. De kofferbak ging open. Komt er een schááp uit! En niet te klein ook. Arm dier. Hoe hebben ze hem er ooit in gepropt? Ook komen we regelmatig een stel paarden, schapen of koeien tegen, al of niet met eigenaar. Wat is het toch een heerlijk gebied!

Voor de lezer misschien eentonig, maar even later zagen we een stuk of zes mensen weer druk bezig met het schoffelen van de hazelnoten. Schoffelen is ons niet geheel onbekend. Alleen doen ze dat in Nederland toch meer met grind op zaterdagmiddag. Wij er weer uit. Als de hazelnoten geplukt zijn en ze in de bolster liggen te drogen, moeten ze iedere paar dagen doorgeschoffeld worden.

Deze mensen hadden een oogst van maar liefst 8.000 kilo! We mochten al snel op het veld komen. Ze vonden het allemaal heel leuk. Fotograferen was ook hier geen enkel probleem. Zelfs de vrouwen vonden het leuk. Het verbaast waarschijnlijk niemand meer dat we ook hier weer een teil vol meekregen. Tjonge, jonge, wat een dag. Inmiddels hebben we al 4 zakken gehad en niet de kleinste! Hoe krijgen we ze ooit op?

Over hazelnoten gesproken. In een winkeltje in Cambasi hebben we nog iets aparts gekocht. Het is rechthoekig, 20 bij 15 bij 3 cm, bruin en bespikkeld met stukjes hazelnoot. Toen we het ding uitpakten bleken het vele dunne plasticachtige laagjes op elkaar te zijn. Net van dat spul waar ze in Nederland vliegen mee vangen, wat vroeger weleens ergens boven een tafel hing. De eerste paar happen waren dan ook niet echt ‘je-van-het’ en daar hebben we het bij gehouden. Geef mij maar een lekker stuk oer-Hollandse appeltaart!

Inmiddels was het 16.00 uur en zagen we de zee ook weer liggen. Helaas moeten we nog wel een heel aantal bergruggen over. De hellingen zijn hier weer voornamelijk bedekt met hazelnoten. Wat een enorm groot hazelnootgebied. We blijven ons hierover verbazen. In Turkije zijn ze volgens mij aan de straatstenen niet kwijt te raken. Iedereen heeft zelf wel een veldje. En die vreemde ‘koeken’ verkopen ze denk ik ook niet al te veel over de grens.

Na drie keer met je ogen geknipperd te hebben, stonden we weer bij een ander veld. En ja, binnen no-time hadden we weer een zak ook. Een hele grote zelfs. Eerst maar eens in het woordenboek opgezocht wat ‘bewaren’ in het Turks is. De noten blijken zo’n 6 à 7 maanden mee te kunnen. Nou, dat is met onze voorraad inmiddels wel nodig ook. We krijgen het nog druk. Eerst moeten we nog een paar emmers fruit opeten en daarna kilo’s hazelnoten. Gelukkig komen we binnenkort in het theegebied uit.

Rond 17.15 uur zag ik een busje bij de rivier staan. Dat lijkt me wel een goede plek om te overnachten. Zo gezegd, zo gedaan. Het bleek veilig en geen probleem te zijn en de moskee staat niet eens om de hoek. Wat een mazzel. Natuurlijk kwamen er na een uur of wat een paar mensen langs. Gewoon heel nieuwsgierig, maar ook wel aardig. Of we mee wilden eten. Zou moeder de vrouw ook van deze spontane acties op de hoogte zijn? We hebben maar gebaard dat we net gegeten hadden. Toen begonnen ze over vis en de rivier. Gelukkig wist ik het woord voor vegetariër nog. Zo meteen staan ze anders weer met een berg gebakken vis voor de deur. Na hun nieuwsgierigheid bevredigd te hebben - ze lopen zo naar binnen als je zelf niet in de deuropening staat - gooiden we de tent dicht. Hopelijk komt er vanavond niemand meer langs. We willen weer even heerlijk van onszelf zijn.

Maar nee, te vroeg gejuicht. We hadden nog maar net een paar happen op of er werd alweer op de deur geklopt. Er stond een van de mannen van daarnet. Ra, ra, wat kwam hij doen? Ja hoor, wéér een grote zak hazelnoten. Nr. 6 van vandaag. Het hele bed ligt inmiddels vol zakken!

En ook het grootste gedeelte van de volgende dag was het één en al hazelnoot wat de klok sloeg. Vooral tussen Samsun en Trabzon was het één grote hazelnootzee. We hebben genoten!