47. Rondom de grens

Ongeveer 5 km voor de grens begon het woord tankdop ineens door Gerards hoofd te spoken. Het zal toch niet zijn, wat wij denken hè? Meteen de camper op de vluchtstrook gezet en gekeken. Gloeiende, gloeiende, hij zit er niet op! Terug dus maar. Twintig kilometer later bleek dat we niet voor niets gekeerd hadden. Hij lag er nog. Yes!

Stel dat dit verhaal nog een kilometer of 20 verderop was gebeurd. Dan had je die rotte grensovergang nóg twee keer extra moeten nemen. Eén keer is al een ramp, laat staan drie keer. Daar doe je gewoon een volle dag over! Maar gelukkig was dat rampscenario ons dus bespaard gebleven.

Turkije nog 3 km... Spannend, het komt ineens wel heel erg dichtbij. Op de weg is het nog steeds erg rustig. Hopelijk valt de grens een beetje mee. Nog 2 km, 1 km, een halve kilometer en ja hoor, hier is de grens.

Het Bulgaarse gedeelte, natuurlijk weer verspreid over diverse hokjes, verliep uiterst soepel. Het is overduidelijk dat de paar Bulgaarse woordjes het goed doen. Ze ontdooien ter plekke! Tot nu toe gaat het zeer voorspoedig. Aan de andere kant zou ik voor geen goud willen staan. Kilometers lange file en allemaal drentelende, picknickende en vermoeiende mensen. Wat een ellende, die zijn hier zeker nog wel een paar uur bezig.

En dan nu het Turkse gedeelte. Ook hier konden we bij hokje 1 meteen door. Goh, zijn ze versoepeld in 2 jaar tijd? Ook hier deden de woordjes het goed. Er bleek nog een handjevol Turks te zijn blijven hangen. We hadden best leuke contacten. Op een gegeven moment, bij de campercontrole, vroegen ze naar ons reisplan. Wij vertelden dat we o.a. naar Georgië gingen. “Nee, nee, niet doen. Oorlog!” “Oorlog? Nee joh, het is daar gewoon een beetje onrustig omdat een paar provincies zich af willen scheiden van het land en als zelfstandig land verder willen gaan.” Wij dachten ons voor ons vertrek goed geïnformeerd te hebben. De situatie bleek echter heftig gewijzigd, want 4 dagen geleden had Rusland Georgië de oorlog verklaard. Er waren al 2.000 doden gevallen. Vreselijk. Ik kreeg het er ijskoud van. Chips, wat erg. Zeker voor hun, maar wij vonden het voor ons zelf ook niet leuk. Heb je thuis al die extra moeite en regelingen gedaan, is het zeer waarschijnlijk voor niets. Durf ik er eindelijk heen...

Om 22.00 uur hadden we de grensrompslomp gehad. De teller stond op anderhalf uur. Wij waren er niet ontevreden over. En nu nog even scheuren naar Edirne, waar we gelukkig bij het ons bekende tankstation mochten overnachten.

Alle ramen en deuren wijd open en eerst het Bulgaarse gebak uit Haskovo opgegeten. Wauw, dat was lekker! En het was nog niet op of de tankbediende, die niet eens zo heel vriendelijk leek, kwam al met 2 bekers koffie aan. Ai, dit konden we echt niet weigeren, maar ja, wij lusten helemaal geen koffie. Heel dapper heb ik toch mijn bekertje leeggedronken. Het viel niet eens zo heel erg tegen voor koffie.