163. Tempels van Jupiter en Fortuna
Door: Manuela
Blijf op de hoogte en volg Gerard en Manuela
18 November 2008 | Turkije, Ankara
Na weer twee emotioneel pittige dagen met dito gesprekken en gevoelens, besloten we vandaag weer eens ‘toeristje’ te gaan spelen. De eerste 30 km richting Silifke konden we inmiddels al dromen omdat we dit al tig keer gereden hadden. Daarna doken we het binnenland in, waar overal die gekke, keiharde stenen met grote gaten liggen. Ertussen staan overal de donkergroene bladeren van de in deze streek zo typerende wilde tulp. Hier en daar stond er zelfs nog eentje in bloei.
In dit weidse rots- en heuvellandschap liggen de imposante ruïnes van de antieke stad Olba-Diocaiserea. Maar voordat we daar aankwamen, passeerden we eerst nog het Oud-Romeinse plaatsje Imbrogion, waar nog enkele graven liggen in de vorm van een kleine tempel, die volgens de boekjes, en inmiddels ook volgens ons, best wel de moeite waard zijn. Deze grafmonumenten stammen uit de 2e en 3e eeuw voor Christus. In die tijd wilden de bewoners van dit gebied heel graag dichtbij de tempel van de oppergod Jupiter, die we later die ochtend zouden gaan bezoeken, begraven worden.
Al snel zagen we de eerste grafkamer, onbeschermd en vlak langs de weg. Gek eigenlijk, want het is best heel oud en ook erg bijzonder. Een kilometer of wat verder lagen er nog twee, maar deze hebben we à la Japonaise gedaan. Oftewel raampje open, klik-klak en weer een foto. Het schiet op deze manier wel lekker op. De vierde grafkamer lag dicht bij de weg en was erg mooi. Hier zijn we dan ook weer uit de camper gestapt. De grafkamer bestond uit twee verdiepingen, en zelfs de Korinthische zuilen in de voorgevel waren nog helemaal intact! Wauw!
De tempels liggen in een vrij groot en ruig gebied met veel roodbruine stenen en donkere, braakliggende aarde. Hier en daar staat een eenzame boom, waar nu wat gekleurde bladeren aanhingen. Hebben we toch nog een snufje herfst meegemaakt. We zitten weliswaar nog lang niet in de sprokkelmaand, maar dat hield ons absoluut niet tegen om de camper weer helemaal vol te stouwen met allerhande takken, laurierbladen en dennenappels. We genoten ook hier met volle teugen van en verheugden ons op een geweldig vreugdevuur!
Onderweg naar Uzuncaburç belandden we in een korte, maar leuke laurierexcursie. Twee oude, totaal krom gegroeide vrouwtjes waren flinke stapels takken van laurierbladeren aan het ontdoen. In één ochtend hadden ze al een flinke zak vol, die heel wat hoger was dan zijzelf zijn. Van Juul hoorde ik later, dat laurier hier in de keuken erg veel gebruikt wordt, en er vlakbij ons plekje ook van die bomen staan. Nota bene naast hun caravan... maar goed, dat wisten we toen nog niet.
We genoten van het stokoude en super uitgebreide Romeinse gebied. Zeker 900 km² vol met restanten van 2.000 jaar geleden oud uit de Romeinse Tijd. En als je er in de boekjes over leest, denk je ‘ach wel aardig’, omdat het maar in enkele regels beschreven staat, maar tot nu toe is het allemaal veel leuker dan we dachten.
Een maand geleden hadden we het hier arm gevonden. Nu niet meer zo. Hier hebben de mensen nog een trekker, auto en/of brommer, een koe of een paar geiten of schapen en een schuur vol graan. Bovendien heeft iedereen (bijna) wel familie. En Juul en Mehmet? Die hebben alleen elkaar en verder niets. Deze week nog 9 lira en dat is er één te weinig voor het vervoer naar haar werk. Laat staan dat ze weer twee fatsoenlijke maaltijden op tafel kan zetten. Die tandpijn en het broodnodige bezoek aan de tandarts hebben er weer behoorlijk ingehakt.
Om 12.30 uur reden we Uzuncaburç in, waar we eerst een mooi amfitheater bekeken hebben. Klein, maar nog behoorlijk gaaf. De stukken die we misten waren verwerkt in de omliggende schuurtjes of erfafscheidingen. Hier zijn ze nog niet zo moeilijk. Nóg leuker vonden we het sprokkelen van de dikke takken die hier her en der lagen. Wauw, dit is beter spul dan die aanmaakhoutjes van net!
Daarna stond de Zeustempel op het programma. Deze tempel stamt uit de 3e eeuw voor Christus. Om er te komen moet je eerst door een zuilenboulevard lopen, die wel iets koninklijks had. Het is hier uitermate geschikt voor trouwreportages. Maar verstoppertje doen, was hier ook wel erg leuk. Lekker simpel, maar dat hadden we even nodig. Er stonden nog behoorlijk wat flinke zuilen overeind en rondom het spul lagen nog een tempel van vrouwe Fortuna en een reusachtige stadspoort. Laten we hopen dat de goden ons (en ons project) vandaag goed gezind zijn.
De grote Griekse toren waaraan het stadje zijn naam dankt, was niet om aan te zien. Wat een groot en lomp ding. Maar verder was het hier heerlijk om rond te lopen. Leuk dat het allemaal zo goed bewaard gebleven is en wij de enigen toeristen waren. Verder was het heerlijk weer en rook je de kruidige geur van de herfst en de houtskoolvuren al. De meeste wijnbladeren waren al schitterend geel gekleurd. Wat een mooie dag!
Na deze plaats kwamen we per ongeluk in een groot gebied, waarin heel veel graven in de rotsen te zien waren. Soms met sarcofagen, die nog geheel intact waren. Anderen lagen weer nonchalant tussen de bomen geparkeerd. Het was eigenlijk één grote dodenstad. Maar ook dat went blijkbaar. Sommigen inwoners hadden enkele grafkamers al als opslagruimte voor andere zaken in beslag genomen. Wij vonden het niet echt een opwekkend gebied. Dan was het even verderop gelegen aquaduct toch een stuk prettiger om naar te kijken.
Het kerkje bij Canbazli was tot onze verbazing best leuk. Vooral omdat het nog goed bewaard gebleven was. En dan met name de fraaie bogengalerij. Dit Romeins-Byzantijnse gebouw dateert al uit de tweede helft van de 5e eeuw na Christus! En wat denk je? De halve ochtend waren we druk hout aan het sprokkelen en dennenappels aan het rapen en hier ín de kerk, waar geen ene boom staat, kwamen we twee eekhoorns tegen! Leve de logica.
Ook was er in dit gehucht een super minimarkt. Er stond een vrachtwagen boordevol tomaten, een tankwagen voor de vele brommertjes en een rijdende winkel van Sinkel. Erg leuk om eens te zien en lekker overzichtelijk.
Het was gelukkig voor mij een erg ME-vriendelijke dag vandaag. Blij toe, want ik heb zowat geen fut meer om overeind te blijven staan. De laatste dagen hakken er behoorlijk in. Maar ja, wat wil je? Er komen nogal geen heftige verhalen op tafel. Weer eens wat anders dan een vijfgangendiner. Ze hebben echter wel één overeenkomst: ze vallen allebei erg zwaar!
In dit weidse rots- en heuvellandschap liggen de imposante ruïnes van de antieke stad Olba-Diocaiserea. Maar voordat we daar aankwamen, passeerden we eerst nog het Oud-Romeinse plaatsje Imbrogion, waar nog enkele graven liggen in de vorm van een kleine tempel, die volgens de boekjes, en inmiddels ook volgens ons, best wel de moeite waard zijn. Deze grafmonumenten stammen uit de 2e en 3e eeuw voor Christus. In die tijd wilden de bewoners van dit gebied heel graag dichtbij de tempel van de oppergod Jupiter, die we later die ochtend zouden gaan bezoeken, begraven worden.
Al snel zagen we de eerste grafkamer, onbeschermd en vlak langs de weg. Gek eigenlijk, want het is best heel oud en ook erg bijzonder. Een kilometer of wat verder lagen er nog twee, maar deze hebben we à la Japonaise gedaan. Oftewel raampje open, klik-klak en weer een foto. Het schiet op deze manier wel lekker op. De vierde grafkamer lag dicht bij de weg en was erg mooi. Hier zijn we dan ook weer uit de camper gestapt. De grafkamer bestond uit twee verdiepingen, en zelfs de Korinthische zuilen in de voorgevel waren nog helemaal intact! Wauw!
De tempels liggen in een vrij groot en ruig gebied met veel roodbruine stenen en donkere, braakliggende aarde. Hier en daar staat een eenzame boom, waar nu wat gekleurde bladeren aanhingen. Hebben we toch nog een snufje herfst meegemaakt. We zitten weliswaar nog lang niet in de sprokkelmaand, maar dat hield ons absoluut niet tegen om de camper weer helemaal vol te stouwen met allerhande takken, laurierbladen en dennenappels. We genoten ook hier met volle teugen van en verheugden ons op een geweldig vreugdevuur!
Onderweg naar Uzuncaburç belandden we in een korte, maar leuke laurierexcursie. Twee oude, totaal krom gegroeide vrouwtjes waren flinke stapels takken van laurierbladeren aan het ontdoen. In één ochtend hadden ze al een flinke zak vol, die heel wat hoger was dan zijzelf zijn. Van Juul hoorde ik later, dat laurier hier in de keuken erg veel gebruikt wordt, en er vlakbij ons plekje ook van die bomen staan. Nota bene naast hun caravan... maar goed, dat wisten we toen nog niet.
We genoten van het stokoude en super uitgebreide Romeinse gebied. Zeker 900 km² vol met restanten van 2.000 jaar geleden oud uit de Romeinse Tijd. En als je er in de boekjes over leest, denk je ‘ach wel aardig’, omdat het maar in enkele regels beschreven staat, maar tot nu toe is het allemaal veel leuker dan we dachten.
Een maand geleden hadden we het hier arm gevonden. Nu niet meer zo. Hier hebben de mensen nog een trekker, auto en/of brommer, een koe of een paar geiten of schapen en een schuur vol graan. Bovendien heeft iedereen (bijna) wel familie. En Juul en Mehmet? Die hebben alleen elkaar en verder niets. Deze week nog 9 lira en dat is er één te weinig voor het vervoer naar haar werk. Laat staan dat ze weer twee fatsoenlijke maaltijden op tafel kan zetten. Die tandpijn en het broodnodige bezoek aan de tandarts hebben er weer behoorlijk ingehakt.
Om 12.30 uur reden we Uzuncaburç in, waar we eerst een mooi amfitheater bekeken hebben. Klein, maar nog behoorlijk gaaf. De stukken die we misten waren verwerkt in de omliggende schuurtjes of erfafscheidingen. Hier zijn ze nog niet zo moeilijk. Nóg leuker vonden we het sprokkelen van de dikke takken die hier her en der lagen. Wauw, dit is beter spul dan die aanmaakhoutjes van net!
Daarna stond de Zeustempel op het programma. Deze tempel stamt uit de 3e eeuw voor Christus. Om er te komen moet je eerst door een zuilenboulevard lopen, die wel iets koninklijks had. Het is hier uitermate geschikt voor trouwreportages. Maar verstoppertje doen, was hier ook wel erg leuk. Lekker simpel, maar dat hadden we even nodig. Er stonden nog behoorlijk wat flinke zuilen overeind en rondom het spul lagen nog een tempel van vrouwe Fortuna en een reusachtige stadspoort. Laten we hopen dat de goden ons (en ons project) vandaag goed gezind zijn.
De grote Griekse toren waaraan het stadje zijn naam dankt, was niet om aan te zien. Wat een groot en lomp ding. Maar verder was het hier heerlijk om rond te lopen. Leuk dat het allemaal zo goed bewaard gebleven is en wij de enigen toeristen waren. Verder was het heerlijk weer en rook je de kruidige geur van de herfst en de houtskoolvuren al. De meeste wijnbladeren waren al schitterend geel gekleurd. Wat een mooie dag!
Na deze plaats kwamen we per ongeluk in een groot gebied, waarin heel veel graven in de rotsen te zien waren. Soms met sarcofagen, die nog geheel intact waren. Anderen lagen weer nonchalant tussen de bomen geparkeerd. Het was eigenlijk één grote dodenstad. Maar ook dat went blijkbaar. Sommigen inwoners hadden enkele grafkamers al als opslagruimte voor andere zaken in beslag genomen. Wij vonden het niet echt een opwekkend gebied. Dan was het even verderop gelegen aquaduct toch een stuk prettiger om naar te kijken.
Het kerkje bij Canbazli was tot onze verbazing best leuk. Vooral omdat het nog goed bewaard gebleven was. En dan met name de fraaie bogengalerij. Dit Romeins-Byzantijnse gebouw dateert al uit de tweede helft van de 5e eeuw na Christus! En wat denk je? De halve ochtend waren we druk hout aan het sprokkelen en dennenappels aan het rapen en hier ín de kerk, waar geen ene boom staat, kwamen we twee eekhoorns tegen! Leve de logica.
Ook was er in dit gehucht een super minimarkt. Er stond een vrachtwagen boordevol tomaten, een tankwagen voor de vele brommertjes en een rijdende winkel van Sinkel. Erg leuk om eens te zien en lekker overzichtelijk.
Het was gelukkig voor mij een erg ME-vriendelijke dag vandaag. Blij toe, want ik heb zowat geen fut meer om overeind te blijven staan. De laatste dagen hakken er behoorlijk in. Maar ja, wat wil je? Er komen nogal geen heftige verhalen op tafel. Weer eens wat anders dan een vijfgangendiner. Ze hebben echter wel één overeenkomst: ze vallen allebei erg zwaar!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
