16. Fotogenieke mensen

We besloten ondanks dat het al 15.00 uur was geweest, toch maar een stukje verder te gaan rijden. De weg naar Debar werd steeds mooier. We reden langs een tropisch aandoende turkooizen rivier, die zich een weg dwars tussen de hoge bergen door baande. Vlak voor Debar stond het vrouwenklooster, dat bij het mannenklooster van Johannes de Doper hoorde. Het was klein en lag vlak aan de weg. Gelukkig was er ter hoogte van dit gebouw een parkeerplaatsje waar wij onze woonwagen kwijt konden. We waren echter de camper nog niet uit of er kwamen al drie baldadige jongens aanlopen, die om euro’s kwamen zeuren. Ze waren vreselijk irritant, bleven strak naast, voor of achter ons lopen en bleven maar doorzaniken. Je kon geen foto maken of ze stonden er met hun neus bovenop en gaven commentaar, gevolgd door “euro, euro.” Het was echt niet leuk meer. Op een gegeven moment gebaarden ze dat we naar beneden moesten gaan. Een man wenkte al dat we mee moesten komen. Ik kreeg ineens een heel erg duister gevoel en alle alarmbellen van mijn intuïtie begonnen spontaan keihard te rinkelen. Niet doen dus. Ik waarschuwde Gerard dat ik het zaakje voor geen cent vertrouwde en terugging naar de camper. Terwijl wij naar beneden zouden lopen met die man en daar een waterig bakkie thee voorgeschoteld zouden krijgen, zouden die jochies zeker even ‘gezellig’ in onze camper gaan winkelen. Ik dacht het niet. Hoewel Geertje Goedzak wel mee had willen lopen, keerde hij na mijn opmerking toch ook om. Hij vond de man eerlijk gezegd toch ook wel in de categorie licht dubieus vallen. Nou, dat zegt helemaal genoeg, want dieper kun je bij Gerard niet zinken.

Mede door dit voorval zagen wij Albanië al helemaal niet meer zitten. We willen eerst weten welk volk die opdringerige mensen zijn, waar we telkens last van hebben. We denken eigenlijk Roma’s, maar het zouden ook goed Albanezen kunnen zijn. Voorlopig schuiven we Albanië dan ook nog even voor ons uit.

In Debar besloten we weer op zoek naar een internetcafé te gaan. Ik vond het aanvankelijke een nare stad. We werden vreselijk aangestaard, het was nóg armer dan de vorige steden en we zagen diverse bedelaars. En natuurlijk weer hopen afval. Ook stonden er veel mensen met een kraampje langs de weg en waren er weer heel veel kleine winkeltjes die er niet uitzagen.

We besloten de camper naast de politiewagen te zetten en Gerard ging even poolshoogte nemen in een barretje over veiligheid qua parkeren en een internetcafé. Het bleek allebei geen probleem te zijn. Het café was maar 200 meter verderop, maar hadden we zelf nooit gevonden. Het bleek op de eerste verdieping boven een restaurantje te zitten. Tja, daar waren we zelf niet echt gaan zoeken.

Op weg hier naar toe zagen we nog een paard en wagen voorbij scheuren, die waarschijnlijk voor de formule-1 voor vierbenigen aan het oefenen was. Ook het beroep straatveger bleek hier nog te bestaan. Deze man was niet echt blij met de stofwolken van het voorbij denderende spul. Dan hadden de drie oude vrienden even verderop het heel wat beter. Zij lagen zij aan zij heerlijk in het gras te slapen.

Na onze stukjes geplaatst te hebben, gingen we op zoek naar een hotelletje of zo, waar we konden overnachten. Een vriendelijke automobilist hoorde ons de weg hier naar toe vragen en wilde ons wel even voorrijden. Daar aangekomen, bleek de parkeerplaats echter eivol te zijn door een bruiloft. Door de herrie van de feestende mensenmassa vond ik het hier ook niet echt aanlokkelijk meer. Gelukkig wist de beheerder wel de weg naar het kuuroord Banista.

De weg erheen was leuk, maar wel een van uitersten. Zo rijd je door prachtige natuur met een Pamukele-achtige waterval en zo passeer je een stinkende vuilnisbelt, waar veel mensen bezig waren.

Even later waren we bij het kuuroord. Het bleek een complex te zijn, wat al jaren uit de tijd was en alleen nog door de lokale bevolking gebruikt werd. Het terras zat vol met vrouwen in soepjurken en hoofddoeken en mannen met versleten petjes en wandelstokken. Wij vonden het geweldig om hier rond te lopen. Wat een spul. En wat een lucht ook van het geneeskrachtige water. Hoewel het dus erg stonk, ging ik toch maar op onderzoek uit naar die baden. De woorden bad, water en geneeskrachtig hebben toch wel een grote aantrekkingskracht op mij. Ik kreeg van een vriendelijke man een heuse rondleiding en mocht zelfs een bad zien. Hier bleef het bij, want je mocht pas zo´n bad in als je gekeurd was door een arts en die was al naar huis. Laat me raden, het is vast een KNO-arts. Pas als je echt niets ruikt, mag je er zeker een poosje in. Tja, dan gaan we er eerst maar een nachtje over slapen, wat hier gelukkig wél mocht!

Maar eerst nog even semi onopvallend een paar foto´s maken van die hele ris oude vrouwtjes die heerlijk in de avondzon op een muurtje zaten te kleppen. Het is jammer dat ze niet zo happig zijn, want ze zien er ontzettend fotogeniek uit.