53. De markt in Mengen

Ondanks minicamping ‘Hectiek’ presteerden we het om pas om 10 uur wakker te worden. Wat een ongelooflijke rotherrie hier! Waar zijn we vannacht nu weer beland? Toen we de watjes uitdeden was het helemaal een oorverdovend lawaai. We waren stomverbaasd dat we hier dwars doorheen hadden geslapen. Unplugged zou dat ons vast niet zijn gelukt.

De mensen bij dit tankstation waren erg vriendelijk en boden ons zelfs nog iets te drinken aan. Na de nodige huishoudelijke dingen en een stukje voorbereiding van de route reden we om 12.00 uur weg. We snakken naar natuur, rust en privacy!

Tot onze verbazing en blijdschap is het enorm rustig op de weg. Rijden de meeste Turken hier soms ’s nachts? Honderden kilometers lange rijen flats hebben plaats gemaakt voor groen. Nog niet zo mooi maar alles beter dan gisteravond.

In het plaatsje Mengen zagen we dat er een grote markt aan de gang was. Maar waar moeten we de camper kwijt? Op een gegeven moment dachten we een parkeerplaats gevonden te hebben.

Het bleek echter privéterrein van het politiebureau te zijn. Gelukkig mochten we er van de agenten wel staan. Zij vonden zo’n oude bak uit Holland helemaal geweldig. Ja, die eski araba van ons die komt nog eens ergens. Maar net toen we stonden te parkeren, kwam de chef er aangerend. We mochten hier helemaal niet staan! En dus reden we maar weer verder. Uitgezwaaid door tien lachende agenten. Gelukkig kregen we nog een goede tip. En nu staan we vlak naast de markt.

Wij vonden de markt helemaal geweldig. Hier komt echt nooit een buitenlander en we waren dan ook de attractie van de dag. Iedereen wilde wel even met ons praten, maar we werden niet lastig gevallen. Sterker nog, we vonden het aardige mensen. Voor een habbekrats heb ik er nog een Turkse rok en een hoofddoek gekocht, die we gemakkelijk in onze rugtas kunnen proppen. Tja, met dit weer huppel ik de hele dag in een korte broek en een topje rond, maar met deze kleding - of eigenlijk meer gebrek aan - mag je geen moskee in.

Net buiten Mengen zagen we een kraantje. Mooi dan kunnen we de was weer even doen. Gerard was echter nog niet bij de kraan of er kwam al een kordate Turk aan, die druk met hem begon te praten. Ik geloof, dat ik maar even binnen blijf. Ook hij bleef irritant dichtbij ons staan en bekeek elk stukje wasgoed aandachtig mee. In gedachten hadden we zijn strot al beter uitgewrongen dan al onze handdoeken bij elkaar. En is hij eindelijk opgehoepeld, komt er weer een andere eikel aan… Maar tussendoor hadden wij nog net even de gelegenheid voor een watergevecht. Zo, daar knapten we van op.

Even na vijven reden we weer weg. We hopen binnen niet al te lange tijd een plaats voor de nacht te vinden. Het wordt gelukkig met de kilometer rustiger en rustiger. We vinden het fijn om weer in de natuur te zijn. Op een gegeven moment zag ik een leuk weilandje vlakbij twee huisjes van een gehucht van niets. Hier wil ik wel een nachtje slapen.

Toen wij er aan kwamen, liepen zowat alle bezoekers het cafeetje uit. Maar de mannen waren gelukkig niet zo irritant. En wat nog beter was: we kregen toestemming om er te overnachten! Hopelijk zijn hier geen in hinderlaag liggende militairen, die ons hier vanavond weer ongewenst komen verrassen. Wij willen heel graag blijven, want we staan hier heerlijk rustig. We hebben zelf een heerlijke Bulgaarse salade gemaakt en vooral genoten van de rust. Deze zigeunerin (als ik mijn nieuwe Turkse aankopen aanheb) is helemaal gesloopt na deze heftige dagen. Hopelijk hebben we nu alle vervelende mannetjes van Turkije wel gehad.