62. Ziekst

De volgende dag leek het weer wat beter te gaan, maar veel fut had ik nog niet. We besloten om het programma om te gooien. Niet naar Amasya, maar eerst een rijdag naar Bogazkale, wat ergens in de binnenlanden van de Anatolische Hoogvlakte moet liggen. Dan kan ik nog een beetje opknappen. Maar zo snel als de weg er heen ging, zo snel knapte ik ook af. Toen we in Bogazkale aangekomen waren, hebben we nog wel wat informatie opgevraagd over het park, maar verder zijn we niet gekomen.

Ik ben weer heel ziek geworden. Zwaar uitgeput en hoge koorts. We hebben er niet zo’n goed gevoel meer over en hebben dan ook Rinno en Hans gebeld. Rinno kwam ook niet veel verder dan een paar voedingsadviezen en homeopaat Hans zou de boeken er op naslaan en later terugbellen. Ik zie het niet meer zitten. Iedere keer verandert het beeld, maar ik blijf me erg ziek voelen en bovendien zakt de koorts helemaal niet. Ik word er moe en moedeloos van. En zo gingen we niet al te best de nacht in.

De volgende morgen werden we om 5.30 uur al gewekt door het gejammer van de moskee. De Belladonna lijkt te helpen want ik heb gelukkig niet zo’n koorts meer. Maar een paar uur later, toen we voor de tweede keer wakker werden, was het weer bal. De koorts was terug en ik voelde me weer ellendig in het kwadraat. Ventilator, washandjes, deppen, natte sokken… Het helpt allemaal niets.

En alsof dat nog niet vervelend genoeg is, was het buiten ook nog eens tegen de 40 °C en tot overmaat van ramp ook nog vrijdag. Dit is dé dag voor de Islamieten. Dan wordt er ook door een imam gepreekt. ‘Nou en?’, zou je misschien zeggen. Dan weet je waarschijnlijk niet dat net als de oproep tot gebed, die 5 keer per dag keihard uit de luidsprekers schalt, de hele preek in de wijde omgeving luid en duidelijk te volgen is. Hier zelfs in stereo. We staan net tussen 2 dorpjes in. Hoera. En daar lig je dan met flinke koorts en een meer dan knallende hoofdpijn. Ik dacht echt dat ik gek werd. Geluid was sowieso al niet te verdragen voor me, maar dit? Vijf minuten per keer houden we (zonder ziekte) al net vol, maar een dik uur als je toch al ligt te huilen van de pijn en ellende? Nee, dat was echt geen succes. Knettergek werd ik ervan. Als schelden had geholpen, was het nu heerlijk rustig in Turkije geworden.

Omdat er helemaal niets leek te helpen, de koorts maar niet onder de 38 kwam en ik intussen helemaal uitgeput was - Gerard moest zelfs met een lepeltje water bij me naar binnen gieten - besloten we de ANWB te bellen. Vlieg mij maar terug. Maar dat feest ging niet door. Dan moest de koorts eerst zakken. Ik bleek te ziek om te vliegen te zijn. Nou, da’s lekker want als de koorts weer weg is, dan ga ik echt niet meer naar huis hè! Er werd geadviseerd om een ziekenhuis te regelen. Dat zag ik eerlijk gezegd ook niet echt zitten. Zo goed is mijn Turks nu ook weer niet en aan al die polonaise aan mijn lijf moet ik even niet denken. Ik probeer het nog wel een dag.

En eindelijk, eindelijk, na bijna een week voor uitgewrongen dweil gespeeld te hebben, werd ik een paar dagen later eens wakker zonder me doodziek te voelen. ’s Middags mocht ik van dokter Bernard, die me streng bewaakt, al wel eventjes buiten zitten. Oftewel zowat overdwars in een stoel hangen. Oh, even wachten, het kattengejank begint weer, eerst m’n watjes halen voordat ik verder typ.

Een klein half uurtje later kwamen er ineens twee meisjes het tankstation oplopen. Wat komen zij hier nu doen? Er was geen auto of trekker te zien? Och heden, ze bleken voor ons te komen. In zo’n gat als waar we nu staan, blijft ook niets verborgen. Iedereen weet zeker al dat ik ziek ben? Ze kwamen een schaal vol fruit brengen. Wat ontzettend lief. Na 30 seconden waren ze over hun verlegenheid heen en veranderde het stel in een bruisende, enorm spontane spraakwaterval. De tweeling bleek al een paar woordjes Engels gehad te hebben op school. En samen met ons handjevol Turks en het boekje zaten we gezellig te kletsen toen er ineens een trekker aankwam. Ai, barricaderen wij met onze rijdende ziekenboeg de toegang tot zijn land? Dat was gelukkig niet het geval. Hij kwam een flinke zak appels brengen. En gisteren stond hij ook al met twee heerlijke meloenen voor de deur, die nog smoorheet van de zon waren. Ik werd er helemaal week van. En alsof dat nog niet genoeg was, kwam de beheerder van het tankstation even later weer langs met de beroemde Turkse thee. Dit is toch echt geweldig? En wat doen wij in Nederland met buitenlanders? Wij kunnen hier denk ik nog wel het een en ander leren.

Bij het vorige tankstation kwamen ze ook al elke keer thee brengen. En zelfs een schaal gebakken vis en een brood! De vis durfde Gerard niet aan. Nee Rinno, wij zijn echt heel voorzichtig met eten! Heel handig moffelde hij het in een zakje, en nog één, en nog één... Vanavond als het donker is, gaat Gerard wel weer poesjes voeren.