45. Pompeï II

Ontroerd en blij rolden we verder. Nu gaan we maar snel naar de ingang, want we willen nog wel IETS van Pompeï zien. Bij de kassa deden ze moeilijk. Ineens moesten we betalen en wilde de vrouw de gehandicaptenparkeerkaart zien, die in de auto achter de ruit ligt. Jemig, wat een trut. Ik zit dan wel in een cabrio, maar daar hoeft helemaal niet zo’n kaart in. Ze bleef dwars liggen, een ander gebaarde nog wel dat we bij hem wel zo naar binnen konden, maar toen begon dat mens weer te schreeuwen. Ineens waren we verdrietig en liepen we weg. We mochten er niet in. Dan maar weer een kilometer verder naar die andere ingang. Waardeloos, want deze hadden we juist moeten hebben! Bij de andere waren ze weer supervriendelijk en mochten we gewoon naar binnen, waarna we die kilometer van net weer terug moesten lopen. Nu alleen over die grote, ongelijke keien. Pffff.

Het was aanvankelijk afschuwelijk druk in het park. Je werd zowat onder de voet gelopen door de hordes groepen. We vinden het best heel bijzonder om hier te lopen in die eeuwenoude straatjes en dito huizen erlangs. Zeker als er even niet zo veel mensen zijn. Toch deed het ons in de woonwijken voor de gewone man soms denken aan Auswitsch Birkenau. Daar had je ook van die straatjes met veel gras en dan links en rechts allemaal barakken, waarvan van velen alleen de rode schoorstenen nog stonden. Maar het had ook net zo goed een platgebombardeerde wijk in oorlogstijd kunnen zijn. Zeker in de schemer en zonder mensen, dan was het een dode stad, met holle ogen. Een beetje luguber.

Maar in de chiquere huizen kon je weer genieten van de fresco’s en soms ook van mooie mozaïeken en de weelderige binnentuinen. We beginnen soms al als een gids of boek te praten. Expres natuurlijk. “Schat, wat is het impluvium hier beeldig gerestaureerd hè, en heb jij het triclinium al gevonden? Oh, achter het peristylium, dank je. Jemig, wat een woorden allemaal. Zeg dan gewoon, dat je de marmeren bak voor het op te vangen regenwater mooi vind, en dat de eetzaal achter de binnentuin ligt. Juist in de royale villa’s van de zeer welgestelden van Pompeï zijn veel lichamen gevonden. Zeer waarschijnlijk van de slaven. Zij mochten niet vluchten, maar moesten op het huis passen. Soms liep je ineens tegen een glazen kist aan, waar dan echte overblijfselen lagen. Heftig! Zeker die ene, van de man die nog leek te schreeuwen!

Na veel gehobbel kwamen we dan eindelijk bij de uitgaanshoek, waar we eerst het kleine theater in gingen. Dit was heel bijzonder, want er had destijds niet alleen een dak opgezeten, maar het had een waanzinnige akoestiek. Wij hadden er net pauze en genoten van ons broodje prosciutto-mozzarella met pesto en verbaasden ons over het hoge tempo van de gidsen en al die toeristen die hetzelfde deden. Ze gingen ergens staan en riepen wat en daarna gingen ze dan op DE plek voor de zanger staan en riepen weer hetzelfde. Wij hoorden totaal geen verschil, maar zijzelf blijkbaar wel, want de oh’s en ah’s en wonderfulls waren niet van de lucht. Wij keken elkaar eens aan en dachten het onze ervan. Maar op een gegeven moment was het zowaar even rustig en zei Geer: “Ik ga het toch eens proberen!” Ik keek hem verbaasd aan, maar goed, als hij dat leuk vindt. “Maan! Dit is echt heel bijzonder, dit moet je ook doen!” “Ja, zie ik eruit als Gekke Henkie, of zo?” “Ja, kom nou, er is toch niemand. Het gaat niet om wat de anderen horen, het gaat erom dat de echo bij jou terugkomt en dat hoor jijzelf en je voelt het ook!” Tja, wijn, bier of sambuca hadden we niet op? Oké, het is jouw feestje. Ik deed het, zonder enkele verwachting, maar mooi dat het dus klopte. Het klonk zo anders en je voelde het helemaal door je lichaam gaan?! Wauw, wat bijzonder!!! Dus voor iedere ‘nuchtere’ Hollander die nog naar Pompeï wil, ga echt even op het middelpunt van het podium van dat kleine theatertje staan. Je weet niet wat je meemaakt!

Het kleine theater werd vooral voor muziek- en poëzievoorstellingen gebruikt en het grote theater wat alleen gescheiden door een bogengalerij was, werd meer gebruikt voor gladiatorengevechten en andere wat grotere spektakelstukken. Daarna kwamen we in de 'grote hof' met de bogen. Oorspronkelijk was het een plein, wat volledig omgeven was door een zuilengalerij waar het publiek zich voor een voorstelling en in de pauzes verzamelde. In de tijd van keizer Nero werd het omgebouwd tot kazerne voor de gladiatoren en nu is het nog steeds een zuilengalerij maar is het plein verdwenen en groeit er gras. Wel staan er een flink aantal beelden. Dat was leuk, maar nog leuker was het appje van Elise en Ilana, wat we ontvingen. Vanmorgen hadden we al een prachtige foto van hen en Noah gekregen met de hartelijke felicitaties, wat later volgde er nog een vrolijke tekening en nu hadden ze speciaal voor ome Gerard ‘lang zal hij leven’ ingezongen. Wat ontzettend lief, hartverwarmend en ontroerend! Wauw! Ook de andere mensen die ons allemaal op wat voor manier gefeliciteerd hebben, hartstikke bedankt! Leuk van jullie!