29. De oude bazaar van Krujë

We wilden graag naar Krujë, omdat we er leuke plaatjes over gezien hadden. Er scheen nog een hele oude bazaar te moeten zijn en die trok ons wel. In de boekjes staat dan, dat Krujë een aangename, prettige stad is en terrasvormig tegen de heuvels gebouwd. Maar ze zeggen niet, hoe je naar boven moet! Laten we het op lekker steil houden. We vielen soms zowat stil! Op een gegeven moment reden we door een tunnel. Op zich niets bijzonders, behalve dan dat er hier een parkeerplaats in gemaakt was! Daar zijn we maar niet gaan staan. Maar al met al is het gelukt. Ook het vinden van een parkeerplaats veel reuze mee. Niets allerlei mannetjes die voor je auto springen en een parkeerplek aanbieden (wat we gelezen hadden), maar gewoon een groot, vlak en bewaakt terrein. Voor 500 Lek (€4,50) mochten we er zo lang staan als we wilden. We hebben een poosje met de parkeerwacht staan praten, die best goed Engels sprak. Hij vertelde dat het leven in Albanië weliswaar vrijer is geworden, maar nog steeds arm. Je kunt overleven, maar sparen of iets opbouwen is heel erg moeilijk. Het maakt ook niet uit hoe oud je bent of hoe lang je ergens werkt, je krijgt € 200,00 per maand. We deden aan het eind nog wat Albanees en toen was het tijd om verder te gaan.

Het was maar een heel klein stukje lopen en vanaf de weg had je al een mooi overzicht over de oude bazaar, met zijn schattige, eeuwenoude huizen met hun rode pannendaken, die amper opvielen omdat er zo ontzettend veel koopwaar aan de gevels en voor de ramen uitgestald waren. Een prachtig geweven rood tapijt met groene accenten, opengewerkte tafelkleden al dan niet met motief, gehaakte spreien en kleedjes, houten schalen, flessenhouders en planken, zelfgebreide sloffen in bonte kleuren, aparte snaarinstrumenten, gehaakte tasjes om je waterflesje in mee te nemen, een verdwaalde grote trom, antieke dingen zoals een telefoon uit het jaar nul, een stokoud fototoestelletje, oude gereedschappen en ook legerkleding. En verder flessen drank, koelkastmagneten, fleurige sjaals, veel zilverfiligraanwerk in de sieraden en overal prachtige klederdracht. Vooral de traditionele bruidsjurken! Roomwit, warm rood en gouden accenten. Echt gaaf!

Zowel de huisjes, de straatjes als de meeste producten waren van natuurlijke materialen gemaakt, wat het geheel een sfeervolle, authentieke sfeer gaf. We keken onze ogen uit aan al die spulletjes al dan niet kunst of kitsch die overal buiten uitgestald waren. Het was een groot, bont, maar o zo charmant winkelstraatje. De knusheid straalde ervanaf! Het was trouwens niet te lopen, want de bestrating was van grote, gladde stenen.

Deze oude bazaar schijnt al uit de 18e eeuw te komen en de schattige houten huisjes staan er bekend om, dat je hier authentieke Albanese souvenirs kunt kopen. Maar desalwelteplus schijnt er ook een hoop ‘made in China’ te zijn. Aanvankelijk waren we bijna de enige twee toeristen en werden we redelijk met rust gelaten, al proberen ze natuurlijk wel gauw een praatje met je aan te knopen en je in hun winkeltje te lokken. En we hadden hier ook echt wel een aantal leuke contacten. Het tweede straatje vonden we een stuk vervelender. Iedere verkoper sprak je aan en pushte je vooral om binnen te komen. Ja jongens, dat werkt bij ons nu net niet, hoe fotogeniek het soms was, zoals die winkel, waar ze op grote weefgetouwen tapijten aan het maken waren. Maar dat zagen we door het open raam gelukkig ook wel.

Aan het eind van het straatje kwamen we nog in contact met een man. Het bleek geen toerist te zijn, maar een evangelist uit El Salvador, die hier hulpprojecten leidde en een kerkgemeente probeerde op te bouwen. We raakten uitvoerig aan de praat en hij raakte door mij geïnspireerd. Hij vond mijn houding heel sterk en het raakte hem dat ik zei, dat ziekte en handicap inderdaad heel vervelend zijn, maar dat het NIET is, wie je bent maar wat je hebt en dat dat een groot verschil is. Je bent zo veel meer dan alleen een lichaam. Zolang er liefde in je hart is, heb je nog wat te bieden!

Inmiddels waren zijn twee dochtertjes bij hem op schoot gekropen, was zijn Albanese vrouw er naast gaan zitten en waren er twee vrienden uit Afrika bij komen staan, die morgen weer terug zouden vliegen. En intussen bleef de man achter ons maar roepen dat hij ‘good food’ had. Ja, dat waren bakken vol van die fijne bruine besjes, waarvan we de vorige zak nog lang niet leeg hebben!

Na het bijzondere gesprek, liepen we weer terug het straatje in. Overal zou het ‘very cheap’ zijn, maar dat was echt de leugen van de dag. De spulletjes, hoe leuk ook, waren gigantisch over de top geprijsd. Maar wij genoten van het geweldige uitbundige en sfeervolle straatje en hadden dankzij ons briefje met vijf Albanese woorden toch weer leuke contacten. Over de prijs viel meestal wel te onderhandelen en met een beetje charme ging er toch wel 40 tot 50% af. En zo zijn we nu een mooie armband en een fleurig porseleinen schaaltje rijker. Een mooie herinnering aan een bijzonder land!

En wat heb ik me weer lekker druk gemaakt om zigeuners en bedelaars. Krujë is eigenlijk gewoon een dierentuin vol bedelaars, alleen zitten ze keurig ieder in hun eigen hokje. Het geleur van ‘Hello lady, please come, have a look in my shop, good prices, beautiful scarf, handmade enz.”, irriteerde me wel, maar ik voelde me nergens bang of belaagd. Sterker nog, ik kletste met iedereen en pingelde intussen vrolijk de helft van de prijs eraf.

Na nog ergens wat gedronken te hebben, (1 thee is € 0,65!) besloten we door te rijden naar Suc, waar we bij de nonnen zouden gaan overnachten. Volgens de tomtom is het vijf kwartier rijden en dan komen we er nog mooi voor het donker aan. Top!