30. Waarheen leidt de weg?

In Krujë staat ook een beroemd kasteel, waar tevens het Skanderbegmuseum in gevestigd is. Dit is de held van Albanië die van de 64 veldslagen tegen de Ottomanen er maar 2 verloren had. Hoewel de reisgids dit helemaal aanprees, zijn wij er niet ingegaan. Ook het etnografisch museum hebben wij met rust gelaten. Wij gaan snel naar het klooster en hopen dat zuster Ursula een lekker soepje op het vuur heeft staan!

Nadat we vijf bussen voor lieten gaan en er in het dorp nog twee passeerden, reden we eigenlijk meteen in de bergen? Huh, dat hadden we niet verwacht. Maar goed, tomtommie zou de weg wel weten. Wauw, we reden onwijs hoog in de ruige bergen, die voornamelijk donkergroen gestoffeerd waren. De weg was erg smal, meer categorie fietspad en we konden soms maar net onder de overhangende rotsblokken door! Onder ons diepe kloven en naast ons een waardeloze of helemaal geen vangrail. Even later reden we langs loodrecht oprijzende wanden, waar soms een begin van een tunnel te zien was. Of een berenhol, maar een weg was er helaas niet. Het werd dus weer zwoegen en zweten voor ons arme campertje om boven te komen. En dan al die haarspeldbochten, die ook nog eens veel te kort waren. We vielen soms zowat stil! “Oeps! Kijk nu! Dit is toch niet normaal?!” De weg zakte ineens een halve meter aan de ene kant, waardoor het wel heel gek rijden was. Hoezo scheef? Dan rijd je in de bergen en zijn de wegen al steil zat, dan krijg je er nu ook creatief gerepareerde gaten bij, die haast geen doen zijn.

Nou jongens, hij gaat lekker. We zijn twintig minuten onderweg en hebben ook al twintig minuten vertraging opgelopen! “Pas op! Er mist een stuk van de weg en de vangrail hangt een meter of 20 onder ons!” Er was een supergrote steen naar beneden gedenderd en die had een heel stuk vangrail meegenomen. Alsof het een touwtje was! En na die dubieuze plek moesten we ook nog een even dubieus, smal bruggetje over…. Maar ook dat ging goed. Jemig, ik dacht dat we onze dagexcursie gehad hadden. Volgens mij zitten wij midden een nieuwe excursie en of we die nu heel leuk vinden? Ik hoop het!

Oh ja hoor, midden in een afdaling zit weer een gat in de weg, waardoor het nog steiler wordt. Stapvoets en op hoop van zegen namen we ook deze hindernis. Gelukkig raakte de achterkant van de camper net de weg niet. Pffff, die Albanese wegen worden nog een soort spannend!

Een stukje verder miste er alweer een stuk van de weg. Voorzichtig reden we langs de gapende afgrond, de vangrail staat waarschijnlijk op het Albanese equivalent van Marktplaats en net terwijl Gerard eromheen reed, kwam er gezellig twee koeien uit de kant zetten. Nou, het is maar goed dat we stapvoets gaan! Anders hadden we geen biefstuk van de grill, maar tegen de grill! En zijn het geen gaten of dieren, dan zijn het wel een stel elkaar passerende Albanezen, die gezellig midden op de weg even stoppen, sigaretje uitdelen, babbbel de babbel en gewoon al het verkeer van beide kanten op staan te houden. Dat kan ook alleen maar hier. Als het over het geloof gaat, zegt men: Albanië gelooft in bijgeloof en als het over verkeersregels gaat, heeft de rijdende Albanees er maar 1; er zijn geen regels!

De tijd tikt genadeloos door en de schemer zet met hardloopschoenen in. Nou en als je de nog te rijden weg op de tomtom ziet lijkt het niet op een normale weg, maar op de gang van een stomdronken, dansende pinguïn! Vreselijk! Het is meer kronkel dan weg! En nog meer gaten, kuilen, wandelend vee en nu ook stenen op de weg. Tja, waarom zouden we het gemakkelijk maken. Die bergpas is qua uitzicht echt ontzettend mooi, maar de bijpassende weg…..

“Help!” Weer zo’n super ongelijk stuk weg. Net alsof er hier enorme asfaltmollen of beter gezegd olifanten onder de weg leven en steeds maar onder één helft lopen. We hotsen en klotsen wat af. Zelfs de gordijnen zijn er aan een kant al af! Ook hier ging het maar net aan. Inmiddels is het bijna donker. We hadden er eigenlijk al moeten wezen, maar we zijn nog niet eens op de helft! We rijden hoog in de bergen en gaan nu ook nog door een stukje bos. De weg is bij vlagen zo slecht en er staan geen lantaarns. Uitwijkplaatsen? Wat zijn dat? De maximumsnelheid voor de Albanees is hier 20 kilometer per uur. Laat staan voor ons. Gevoelsmatig waren we lopend zowat sneller geweest. We zouden om 18.45 uur bij het klooster moeten zijn, maar dat is inmiddels al een vol uur later.

“Hé, hier staat een bordje met hotel. Zullen we dat proberen?” We keken elkaar aan en vonden het eigenlijk allebei niets. Dan moeten we van de weg af en Joost mag weten over hoe veel kilometer dat hotel komt. Dan heb ik het nog niet eens over hoe de weg erheen zal zijn, als deze hoofdweg al in zo’n deplorabele toestand verkeerd. “Laten we maar heel voorzichtig doorgaan.” Het werd wat stiller in de camper. Allebei 200% gefocust op de weg, het gebrek aan weg en op dieren.

“Oh nee! Niet dit!” We staan voor een groot gat in de weg, dat over de hele breedte gaat en tot overmaat van ramp is het asfalt ook per direct gestopt. “Hoe gaan we dit doen? Kunnen we hier wel doorheen?” Gerard zette de camper stil en ging op onderzoek uit. Nou, daar zit je dan in het donker. Waarheen leidt de weg? Tja, dat vraag ik me inmiddels ernstig af. Na een tijdje kwam hij terug met slecht nieuws. “Maan, deze weg is hopeloos! Hij gaat op deze manier door zo ver als je kijken kunt!” “Chips, chips, chips!!!!!”

Keren is hier geen doen en nu moeten we dus ook nog achteruit terug en ergens in de bergen gaan overnachten. Verder rijden is geen optie. Dat is levensgevaarlijk. Wat nu veilig kamperen bij de nonnen? Deze reisvogels zitten gewoon klem op een berg! Oh ja, de motor valt ook nog uit, toen we het gat uit wilden. “Tja, waarom niet, dat kan er ook nog wel bij! Gloeiende, gloeiende…”. Maar goed, even later startte hij gelukkig weer. De eerstvolgende keer dat ik Jos zie (de monteur van onze camper) hang ik hem persoonlijk op aan die waardeloze bedrading van de startmotor naar het contactslot dat hij al jaren niet maakt! En inmiddels is het inktzwart geworden. Wat nu?

Heel langzaam waren we dus achteruit aan het rijden en in de bocht was er een stuk geen vangrail. Nou, dat was dan voor het eerst dat we daar blij mee waren, want hier konden we net keren. Vooruit rijdt toch prettiger! Nou, dan gaan we toch maar dat weggetje naar het hotel proberen. Gerard dacht boven ons licht te zien. Het weggetje erheen was kort en niet slechter dan de rest. Mooi, laten we het hier dan maar doen met alle sjorbanden, beugels, stuurslot en knuppels. Staan we voor het hek, blijkt dat hele hotel weggekwijnd te zijn. Een leegstaand afbraakpand waarvan alleen het hek nog functioneel was en ernstig goed op slot zat. “Nee hè!” Nu moeten we toch weer helemaal terug naar Krujë! Even later passeerden we een aftands barretje annex restaurantje waar best veel jongeren zaten. Maar om hem hier nu aan de kant te zetten? Dan hebben we – gezien de Albanese rijstijl- morgen nog maar een halve camper. Gerard dacht echter tussen de bomen iets gezien te hebben. Hij zette de camper met draaiende motor aan de kant en ging op onderzoek uit. Ik bewaak ons mobiele huis wel. Even later kwam hij terug. Er was een stuk van de weg af een hotel-restaurant met een parkeerplaats. We moesten dus weer keren en even later stonden we op de vrij volle parkeerplaats tussen de bomen. We mogen godzijdank blijven staan. Het hotel zelf is niet meer in bedrijf, maar er staan inmiddels huisjes omheen, waar wel wat mensen zitten. We staan ook in een natuurpark en het is hier heel erg fris! Over ruim een maand ligt hier sneeuw!

Het is tot nu toe lekker rustig en we voelen ons hier wel veilig. De wind suist om de camper, de thee in je beker bevriest zowat, maar verder is alles oké. Tja, het soepje van zuster Ursula is het niet meer geworden, maar gelukkig hadden we zelf nog een zak soep in de voorraad! Misschien gaan we straks nog een wijntje of raki scoren, want daar zijn we wel aan toe. Maar we zijn heel blij, dat we in het donker niet meer verder hoefden. De man van het hotel wist te vertellen, dat de weg naar Barrel, lekker toepasselijke plaatsnaam ook, niet echt te rijden was en dat deze hindernisbaan zonder asfalt nog 20 km zou duren! Tja, en morgen gaan we dus alweer naar Krujë. Wie had dat gedacht?