65. Grijp je kans!

Wat was het heerlijk rustig en fijn zo tussen de olijven! We waren niet echt vroeg wakker, maar we hadden nog het een en ander in te halen. We stonden lekker onder de bomen en hadden daardoor niet meteen door, dat het ook vandaag weer stralend mooi weer was! Geen wolkje, niets! Wij gaan fijn zwemmen! Gerard had zijn stopwatch nog net niet bij zich, want hij dacht nog even naar de watervallen van Krka of Pletvice te gaan en wilde niet in te lang in het water. Hij was de enige.

Ik vond het meer dan heerlijk om weer in het kristalheldere water te liggen. Dat had van mij echt wel vaker gemogen deze vakantie! “Geer, waarom zou je je haasten, als je ook genieten kunt? De kans dat we die watervallen halen is niet zo groot en als je ook maar een half uur in de file komt, heb je helemaal niets. Dan heb je hier alleen je grote teen nat gemaakt en dat wat je wilde, niet gehaald! We hebben echt maar weinig kans!” “Ja, dat vond hij gelukkig ook wel, waardoor de watervreugde nog even verlengd werd! Ik moet haast wel in mijn vorige leven een vis geweest zijn. Ik voel me in water op mijn best en ik krijg geen enkele soort vis weg. Ik ben gewoon solidair met deze wezens.

Natuurlijk gingen we bij het mooie strandje van vannacht nog even een foto maken. Wel verdikkie, zat er net één meisje op en ook nog precies op de steen, waar wij vannacht zaten! Gelukkig ging ze net zwemmen, zodat we toch nog een foto konden nemen. Ik denk, dat ik die in ga lijsten en boven mijn bed ga hangen. Wat zou het lekker zijn, als je hier zo af en toe naartoe kon.

Nog even wat brood en een ijsje kopen en daarna reden we weemoedig het lieflijke Slano uit. We genoten van de prachtige kustlijn met zijn vele eilandjes ervoor. Dit stuk Kroatië is toch wel waanzinnig mooi! “Hé Maan, moet je kijken! Daar staat die Pool weer!” “Nou zeg, dat is toch echt niet te geloven? Vorige week stonden we naast hem op het strand in Albanië, gisteren zagen we hem in Montenegro en vandaag zien we elkaar weer in Kroatië! Hoe zeldzaam toevallig is dat? Als we hem morgen in Slovenië weer tegenkomen, gaan we eerst een pot bier met zijn allen drinken!

Om 14.40 uur waren we bij de grens met Bosnië. We hoefden alleen maar te stoppen bij het hokje en niet eens onze paspoorten te laten zien! Ik dacht dat het de laatste twee jaar steeds strenger werd bij de grenzen? Ik had verdorie nog wel drie dozen imiglykos mee kunnen nemen en gewoon onder de tafel zetten! Een kwartiertje later waren we Bosnië alweer uit. Van de Kroatische douanier kregen we weer een stempel. Er staan er al aardig wat in onze paspoorten. Maar ja, dan heb je ook eens waar voor je geld.

Nadat we de prachtige kustweg verlaten hadden, dook Gerard de binnenlanden in om via de supergoede tolweg kilometers te gaan vreten. Ik pakte mijn dagboekschrift erbij en schreef de stukjes van de laatste dagen. Even tanken, de linkerachterband weer oppompen, want dat ventiel is niet goed en door maar weer. Niet dus. Hij startte voor de zoveelste keer niet! Hier moet echt wat aan gebeuren, want we durven nergens meer de motor uit te zetten. Bij de grenzen hebben we alle borden ‘motor uit’ ook al per ongeluk niet gezien en bij een tankstation hopen we altijd maar, dat er niet meteen iemand na ons komt, die er dan door ons niet uitkan. “Schat, kun je even reiki doen?” “Tuurlijk!” Helaas hielp het niet meteen. Maar ik had het gevoel, dat het niet zo lang zou duren. “Weet je wat? Ik start hem wel even voor je!” “Ja hoor, dat helpt vast….” Ik ging achter het stuur zitten, maakte een gebaar van toverpoeder over het sleuteltje heen, stak hem in het slot en hoppa, hij startte meteen. Zo leuk om Gerards gezicht dan te zien! Smile.

Het is wel jammer, dat we van de kust af zijn, de temperatuur begint echt wel te dalen. Ik hoor steeds van die aflopende getallen. “Maan, het is hier nog maar 16 graden! Typ, typ, tijdje later…. 15! 14! 13! 12! Hij heeft nu een spreekverbod. Maar jongens, wat een ernstige getallen! Deze haalden we tot vannacht zelfs ’s nachts niet eens! Ik ga van bikini naar skipak voor mijn gevoel!

Om 21.30 uur rolden we uitgeput de camping in Ogulin op. Het hek was al dicht, maar kon gelukkig nog open. Het is een waardeloze camping waar je eigenlijk hutje mutje staat en niet eens de luifel uit kunt draaien. Je moet met twee campers in een vakje wat eigenlijk maar voor een camper geschikt is. En dan sta je allemaal in één rijtje achter elkaar. Er staat vooraan een heel klein hokje. Als het meezit, is er wel één douche voor de hele camping. De wifi haalt de achterste plekken niet. Mag jij raden waar we staan. Het is fantasieloos tot en met, er is geen barretje of wat dan ook bij en het ligt niet eens bij het dorp. Kortom heel gezellig. Gaap. En hij is veel te duur voor zo’n veredelde weilandparking. Typisch een gevalletje van gretig euro’s binnenharken, maar er geen moer voor doen. Bah! Maar ja, we hebben iets, het is rustig en veilig.

We hebben net even op het weer gegoogeld. In Albanië is het deze week nog 29 graden en volgende week thuis gaan we naar 11 graden. Dat scheelt er bijna 20!!!! ‘k Mag wel vast antivries in mijn thee gaan doen! Morgen zijn we Kroatië ook al weer uit. We crossen in hoog tempo Europa door. Groetjes van de ‘vliegende’ Hollanders!