13. Een schokkend Macedonië

Twintig meter voorbij de grens waren we bijna betrokken bij een ongeluk. Er vloog vanuit de hoge berm vol dicht struikgewas een hond de weg op, gevolgd door drie kleine kinderen. De automobilisten voor ons trapten natuurlijk meteen op de rem, maar er was geen houden meer aan. We zagen ze allemaal tegen elkaar aanklappen. Wij hadden gelukkig nog totaal geen tempo, om ons bij deze kleine kettingbotsing aan te sluiten. Zo'n oude bak heeft zo z'n voordelen. Maar wat een ellende; ben je na dik een uur wachten eindelijk het land in, krijg je dit.

Direct na de grensovergang was de weg aanzienlijk slechter. Wat een kuilen! Bovendien is de weg scheef, ligt hij 2 meter boven het land, is er geen vluchtstrook en zelfs geen vangrail. Heel gevaarlijk dus. Het groene, golvende Servië heeft duidelijk plaatsgemaakt voor een ander land. Hier is het goudgeel, gortdroog, vlak en er waait een gloeiend hete wind. En als er al een bord staat is het niet veel soeps. Wij weten nu waar Mieke Telkamp haar inspiratie vandaan haalt. Ook wij vragen ons vrijwel constant af: "Waarheen, leidt de weg...?"

Een paar kilometer verderop kregen we tol. Er stond een houten krotje, dat volgeplakt was met oude, zwaar vergeelde kranten. Weer eens wat anders dan luxaflex. Wij baalden dat we gelijk al tol hadden. Niet zozeer om het geld, maar vooral omdat er geen visa geaccepteerd werd en wij nog geen Macedonisch geld hadden kunnen bemachtigen. Gelukkig accepteerden ze ook euro’s. De koers is dan wel meteen 2x zo hoog als wanneer je het fatsoenlijk zou omrekenen. Licht corrupte trekjes nemen we hier toch wel waar. Ook stonden er een paar bedelaars, die meteen met een uiterst zielig gezicht bij je raam kwamen leuren. En behoorlijk hardnekkig ook. Om het plaatje nog fijner te maken, hing er ook een bord met de boodschap: ‘Verboden te schieten’. Oh, dus dit mag ergens anders blijkbaar wel? Ik vind het niet de meest prettige manier om met een land kennis te maken. Eén voordeel, het kan alleen maar beter worden.

Bij Skopje verlieten we de tolweg. We wilden de stad in, boodschappen doen, flappen tappen en een wegenkaart zien te bemachtigen. Liefst eentje met meer dan 3 wegen erop. Bij het tankstation hadden ze alleen nog een zwaar gebruikte uit de periode 1944 – 2004. Omdat deze wel verreweg de beste schaal had, wilde Gerard hem toch graag hebben want de nieuwere kaarten lijken meer op kindertekeningen. Hij moest er echter het volle pond voor betalen! En dat terwijl hij al vol met gaten en scheuren zit. Dat wordt vanavond zeker wel een uurtje plakken… In een antiekzaak zou je zoiets niet eens meer kunnen vinden, maar goed. We hebben volgens de verkoper een bruikbare kaart en daar gaat het om. Hopelijk liggen de wegen nog op dezelfde plek.

Een supermarkt vinden was een stuk lastiger. Borden genoeg, maar ze stonden alleen niet op de goede plek. Op een gegeven moment hadden we hem dan gevonden, maar bleek er geen parkeerplaats bij te zijn. De straten zijn hier overvol – er staat zelfs midden op de weg nog een rij achter elkaar geparkeerde auto’s en bovendien liep de hele boel dood. We konden er met de camper nog maar net wegkomen. Wel hadden ze in het straatje een bank. En laat je er nu kunnen pinnen. Dat is vast geregeld. En 10 meter ervoor zat, midden in een flattenwijk een McDonalds, waar bijna niemand te bekennen was. We werden laat geholpen, tja, help een toerist, maar toen ze eenmaal over de drempel heen waren, waren de meisjes heel erg aardig. De bestelling kwam net op tijd, want Geertje was inmiddels zwaar wiwa en scheel van de honger; een appelflauwte nabij.

Weer bij de camper bleken we een probleem te hebben. Wij konden er nog wel in, maar de camper kon niet meer achteruit rijden en dat was hier toch wel nodig. Balen dus. In de kokende hitte moest Gerard dus z’n ketelpak aan (wij noemen zoiets een overall, maar ja, hij gebruikt wel eens wat Hardinxveldse woorden en uitdrukkingen) en onder de camper gaan hobby’en.

Intussen ging ik maar even lezen. Omdat het ook binnen een ordinaire zweethut was, wilde ik de ventilator aanzetten. Ik deed de stekker in de omvormer en zette hem aan. Tot mijn verbazing deed hij het niet. Hè nee, niet nog meer problemen. Gerard wist er wel raad mee. Er zou nog een stekker onder het bed liggen en die moest ik dan ergens indoen. “Deze?” “Ja, doe die daar maar in.” En toen kreeg ik de schrik van mijn leven en begon keihard te gillen. De hele boel, inclusief ikzelf, bleek ineens onder 220 Volt te staan. Je had zó een lampje in m’n oren kunnen draaien. Verschrikkelijk, wat een pijn! Ik hing zowat aan het plafond. Ik had verdorie die stekker helemaal stevig vast in m’n hand. Binnen luttele seconden werden mijn vingers dikker en kon ik nog net, met veel zeep, m’n trouwring afkrijgen. Even daarna kwamen er allemaal witte puntjes op diverse plaatsen op mijn vingers. Wat een schok, ik viel er zowat flauw van. De ergste pijn zakte na een poosje wel redelijk af, maar m’n hand is nog steeds heet, zwak en schokt ook nog bij vlagen een beetje. Hij voelt heel erg zielig aan. Maar ik al niet meer! Maar m’n haar zit ineens wel weer heel goed...

Zelfs in de buurt van de hoofdstad Skopje zijn geen campings. Maar navraag bij een tankstation leverde een goede tip op; hier vlakbij staat een fabriek met een bewaakte parkeerplaats. Daar mogen we vast wel staan. En inderdaad was dit geen probleem. En nu staan we dus onder het toeziend oog van drie bewakers voor een betonfabriek. Er zijn zelfs toiletten bij, maar die zijn zo goor dat het gebouw alleen al benaderen, een ware heldendaad is. Omdat het binnen niet te houden was van de hitte, gingen we lekker buiten zitten. Er stonden nog 3 stoelen waar wij wel raad mee wisten. En daar zaten we dan; in het stof, omgeven door krakkemikkige zooi, beton, stenen, roest, pijpleidingen. Maar wel met een koel biertje! En het is hier veilig en rustig. Wat wil je nog meer. Soms komt er even een bewaker kijken die niet weet wat hij ziet, maar dat is wel grappig.