22. Het antieke Macedonië

Na een bachbloesemconsult met Gerard gedaan te hebben, gingen we op zoek naar Veles. Hier zouden de resten van de oude stad Stobi moeten liggen. Onderweg naar Veles zagen we weer van alles. Veel wijngaarden, tomatenplanten, een dilleveld, massa’s zonnebloemvelden en ook een paar tabaksplantages. En eindelijk zagen we ook een weiland vol met watermeloenen.

Halverwege de middag waren we in Veles. Dit is een echte gribusstad. Zelfs voor ons doen. De supermarkt had er niet eens verlichting. Voor de winkel zat een zigeunerjochie met zijn blote voeten in een container te wroeten; op zoek naar bruikbaar afval of eten. Het boodschappen doen zelf was erg leuk. Een redelijk aanbod voor lage prijzen. We kochten er luxe dingen voor weinig geld zoals honing, cognac en bijenpollen.

Stobi vinden bleek een uitdaging van de eerste orde te zijn. Dit komt vooral doordat er haast geen borden staan, er soms hele stukken uit een bord verdwenen zijn en de kaart niet zo goed is als we dachten. We vertrokken vanmorgen uit Kavadarci naar Veles, waar bleek dat Stobi toch in de buurt van Kavadarci lag. Terug naar af dus en uren voor Jan Doedel gereden. Gelukkig maar, dat we van rijden en reizen houden.

Maar zo tegen de avond hadden we het dan toch gevonden, na tig keer vragen. Gelukkig besloot een vrachtwagen ons een stuk voor te rijden. Omdat er die avond een optreden tussen de ruïnes plaats zou vinden, waren de technici al druk bezig met licht en geluid. Ook waren de paden door de oude stad heen afgezet met lint. Hier bleken we niet moeilijk over te moeten doen. Dat is gewoon decoratie en daar moet je overheen of onderdoor. De bewaker kwam dit zelf even demonstreren. Natuurlijk, dit ligt voor de hand, daarom is het afgezet... Wij zijn gewoon veel te braaf. Je kon hier overal in, om of oplopen. Wauw, dat was leuk.

In het doopgedeelte van de kerk (eerste eeuw na Christus) bleek zelfs nog een vrijwel geheel gave mozaïekvloer te liggen, net als in het paleis een stukje verderop. Dit was heel erg bijzonder. Gaaf zelfs!

Behalve een aanzienlijk deel van het theater (eerste eeuw na Christus), lagen er ook nog flinke brokstukken van de eerste Christelijke kerken, paleizen, familiehuizen, waarvan er één nog met een puntgave familietegel, een fontein, oude straten, een stokoud plein met anderhalve zuil en vage tekenen van een koopgoot, de stadspoort, een lang stuk muur, een gevangenis en de grote badhuizen. Jammer dat dit ook ruïnes zijn, anders wist ik het wel. Even de brandende hitte en de lagen stof van je afspoelen. Dit zou echt geen straf zijn.

Het marmeren theater, waar ooit 7600 man in kon, bleek nog steeds (of alweer) in gebruik te zijn. Halverwege onze avontuurlijke wandeling door het oerwoud van stenen en zuilen, kwamen we al een Romein tegen. Er bleek vanavond een Macedonische poëzieavond op de agenda te staan. Erg mooi! Ja, als je het verstaat misschien. Maar ach, we staan hier nu toch en willen hier ook eigenlijk overnachten. Bovendien is het toch gratis, dus waarom niet.

Na ons avondmaal van brood en wijn, liepen we weer terug naar het theater. Ze hadden in het uurtje dat wij niet op het terrein waren overal stukken tempex gelegd. Goed idee, dit zat stukken beter dan de koude, harde stenen. Het eerste stuk werd opgevoerd door 6 personen. Van de verheven teksten bakten wij drie keer niets. Het gezang daarentegen was erg mooi en paste helemaal in de entourage. Het deed een beetje Keltisch aan. Na een uur was het afgelopen. De mensen, al dan niet met rinkelende mobieltjes en ritselende zakken chips, hadden zo te horen erg genoten. Na deze uitvoering zou er nog een monoloog plaatsvinden. Wij verwisselden onze eerste rij voor de bovenste. Eens kijken hoe de sfeer hier was.

Op een gegeven moment kwamen er nog 2 mensen naast ons zitten. De vrouw struikelde, maar ik kon haar nog net voor een pijnlijke landing behoeden. Het bleek één van de hoofdrolspeelsters van het eerste gedeelte te zijn. Ze begon enthousiast tegen me te praten en vroeg waarschijnlijk hoe we het gevonden hadden. Toen ze begreep dat wij geen woord Macedonisch spraken, rolde ze bijna weer naar beneden. Tja, het is ook wel een beetje vreemd. Gelukkig sprak ze goed Engels en hadden we daarna toch nog een leuk gesprek.

Wij vonden het tweede stuk, de monoloog, echt heel saai. Het ging ons op een gegeven moment zelfs tegenstaan. In iedere zin brulde die man wel “Makedonski!” Een paar keer, oké, maar hij overdreef wel heel erg. Ook het begrip Alexander (de Grote) kwam heel wat keer voorbij. En mocht je denken dat hij na een vol uur vol vuur praten, de blaren op zijn tong had, dan heb je het goed mis. Op het terras, naast onze camper... ging hij gewoon op volle sterkte en tempo door. Je zou er maar getrouwd mee zijn.