122. Net een openluchtmuseum

Na een dag stevig ziek zijn (en het was zo heet) en zwaar balen van de kant van de redactie, besloten we het zondag met bijzonder weinig fut, maar met veel wilskracht weer te gaan proberen. Mijn keel en bronchiën zijn nog zwaar irritant aanwezig, maar het loodzware gevoel rondom mijn hart is minder geworden. Het leek wel alsof er gisteren kilo’s extra aan hingen. Nou ja, één voordeel had het ziek zijn wel, want Gerard heeft me photoshop geleerd, waardoor we nu samen zijn grote achterstand te lijf kunnen gaan. Jullie willen niet weten hoe ontzettend veel tijd er in het schrijven van de stukjes en het bewerken van de foto’s gaat zitten. Gelukkig wisten wij het ook niet van te voren.

Hoewel we een rijdag richting de geboortegrond van Abraham in gedachten hadden, bleek het er eentje te worden met veel, totaal niet geplande, noch gezochte, maar met geweldige excursies te worden. Allereerst besloten we nog een keer naar de Syrische grens te rijden. Alleen dan nu een stukje westelijker dan een paar dagen terug. Wie weet is het hier leuker. De weg erheen was smal, slecht en hobbelig. En wat fijn ook dat de verkeersdrempels niet aangegeven worden en in schutkleur uitgevoerd zijn. Het is een wonder dat ons serviesgoed nog heel is.

We reden inmiddels op een laagvlakte, waar vooral maïs en katoen verbouwd werden. Hier en daar zagen we nog een half vergeten veldje watermeloenen. Wel is er nog steeds in elk gat een flinke kazerne. Het blijft me verbazen. En ook vandaag is het weer bijzonder warm.

Senyurt bleek meer een dorp dan een stad te zijn. Hoewel het bij aankomst al meteen overduidelijk was, dat we wel eens als een wandelende attractie beschouwd zouden kunnen gaan worden, gingen we er toch spontaan uit. We hadden gezien dat de huizen in de straatjes, die op het plein uitkwamen allemaal van leem waren. Hier wilden wij wel eens een rondje lopen. En bij elke paar meter die we verder liepen, groeide ons gezelschap van nieuwsgierige kinderen, opgewonden tieners en mannen die toch niets beters te doen hadden.

Ook in dit plaatsje bleek er geen grensovergang met Syrië meer te zijn, terwijl het wel op de kaart stond. Maar goed, we hebben 50 meter verderop wel een Syrische stad zien liggen. Gelukkig voor ons was het begeleidende reuzengezelschap alleen maar super opgewonden, bedelden ze niet en gooiden ook niet met stenen. Dank zij deze wandelende fanclub weten we nu zeker wat die grote ijzeren dingen zijn, die je hier de laatste dagen overal op de daken van de huizen en ook in de tuinen ziet staan. Het bleken vijfpersoons ledikanten te zijn, waar het hele gezin ’s zomers in slaapt. Wat een dingen! Je moet er met een ladder in, zo hoog zijn ze! Ik kan me wel voorstellen dat de mensen hier ’s zomers buiten slapen. Maar om dan met z’n vijven op een kluitje te gaan liggen? Dan doe je volgens mij nóg geen oog dicht. In de ogen van de mensen hier is het nu herfst, maar wij vinden het nog bijzonder warm. Ook ’s nachts. ’s Zomers haalt het kwik hier met gemak 50 °C en ’s winters is het ook nog een graad of 25. Niet slecht.

Wij hadden de tolken van ons gezelschap verteld dat we een boek over Turkije aan het maken waren. Dit opende vele deuren, want overal waar we langs kwamen, vertelden ze dit enthousiast aan iedereen en zo konden wij bijna overal foto’s van maken. Zelfs een aantal vrouwen werkte mee. Behalve dat we onze ogen uitkeken aan de huizen, de buitenovens voor het brood (elke straat had er wel een) en de mensen, wisten we helemaal niet meer wat we zagen toen we een man op blote voeten in de aarde-smurrie met stro zagen stampen. Van deze roodbruine drab worden hier nog steeds huizen gemaakt. Ze hebben wel wat weg van bordkarton als ze droog zijn. Behalve dat het zo ongeveer de goedkoopste manier van huizen bouwen is, is het ook wel een slimme. Leem geleidt warmte namelijk ontzettend slecht, waardoor het binnen heerlijk koel schijnt te zijn. Hoewel we dit zeker persoonlijk hadden kunnen ervaren, omdat we echt overal op de thee (en lunch) werden gevraagd, hebben wij deze kans bewust laten liggen. We voelden ons te gammel en wilden geen risico lopen op een exotisch souvenirtje.

Het viel me op dat er op de vele vliegen en een poes na, geen dieren te zien waren. Zeker allemaal met de hoeders de velden in. Ook zag je nergens een auto staan. Die zou trouwens niet eens in de straat kunnen staan, want in het midden liep een diepe geul. De inwoners beschikten alleen over een oude, gammele stadsbus. Of dit decoratie is, of dat hij nog daadwerkelijk vooruitkomt, weten we niet. We hopen op het laatste.