124. Sanlì Urfa, een onverwachts cadeautje!

Een van de interessante dingen van onze reis hier is dat Anatolië behoorlijk met geschiedenissen uit de Bijbel verweven is. Zo zou het Paradijs hier bijvoorbeeld vlakbij gelegen hebben, tussen de rivier de Eufraat en de Tigris. Cynisch genoeg is dit nu een gebied vol onrust en geweld. De vrede is er nog ver te zoeken en wij zijn blij dat we dat gebied dan ook weer uit zijn.

Ook de berg waarop Noachs ark strandde, ligt in Oost-Turkije. Het is tevens de hoogste berg van het land. En als deze Ararat met zijn 5.137 meter niet ‘in de wolken’ is, rijst deze gedoofde vulkaan majestueus op boven de Anatolische hoogvlakte. Hoewel niet iedereen het er over eens is, dat dit daadwerkelijk de beroemde Bijbelse berg is, zijn er al heel wat expedities naar de top geweest om te zoeken naar restanten van de ark. En net als het feit, dat onderzoekers het paradijs nog niet hebben kunnen traceren, is dit ook het geval met de ark. Wel zijn er een aantal vliegeniers tijdens de Tweede Wereldoorlog geweest, die hebben gezien dat er ’s zomers scheepsdelen uit de gletsjer steken. Het zoeken wordt echter enorm bemoeilijkt door het dikke pak eeuwige sneeuw, dat zijn geheim of de ark er wel of niet ligt voorlopig nog niet prijs zal geven.

Behalve een bezoek te brengen aan een van de vele steden die in het Nieuwe Testament genoemd worden en die heerlijk aan de kust in de zon liggen (Efeze, Tarsus, Antiochië, Myra en nog veel meer) kun je ook op zoek gaan naar de voetsporen van Abraham. Abraham zou in een grot in Sanlì Urfa geboren zijn, maar lange tijd in het 50 km zuidelijker liggende Harran gewoond hebben met zijn vrouwen en kinderen. Volgens de Turkse verhalen zou Abraham in Sanlì Urfa door koning Nimrod op de brandstapel zijn geworpen door zijn opruiende praatjes en zijn ‘aparte’ geloof in slechts één God. Maar net op tijd veranderde God het vuur in een waterbron en de houtskool in karpers. De nakomelingen hiervan zwemmen nog steeds in deze bron rond en worden als ‘heilig’ bestempeld. Iedereen die een vis hier iets aan zou willen doen, zou met blindheid geslagen worden. Het resultaat is een tjokvolle poel met zwaar vetgemeste, gulzige glibberaars, die non-stop door flanerende voorbijgangers, pelgrims en toeristen gevoerd worden.

Dit heilige water komt in diverse moskeeën uit de kraantjes en zou geneeskrachtig zijn. Dit hebben wij maar niet uitgeprobeerd. Iedereen die met hetzelfde bekertje lekker uit de vijver drinkt. Nee, dank u. We zijn toch al helemaal niet fit. Op dit gebied hebben wij toch wel wat trekjes van Thomas... Bovendien houden we helemaal niet van vissoep.

Het vijvercomplex met twee moskeeën en Koranscholen ziet er prachtig uit en is heerlijk in een van de vele parken van Urfa gelegen. Er waren naast ons nog maar een paar andere toeristen en we hadden maar van één irritant kind last, dat nota bene door zijn moeder op ons af werd gestuurd voor geld, terwijl ze even later in een souvenirwinkel allerlei dingen stond te kopen. Hier zakt je broek toch wel van af!

Wij vonden dit gedeelte van het oude Urfa een prachtige plek, waarin we steeds meer ontdekten. Al die torens, prachtige rijen poortjes, moskeeën en de Arabische teksten. Het straalde evenwicht, sfeer en zuiverheid uit. Helemaal leuk werd het ’s avonds toen er een paar busladingen geheel in het zwart verborgen vrouwen aankwamen. Toen waanden we ons echt in Arabië.

Na dit culturele gedeelte hebben we iets in een Koerdisch restaurant gegeten. De keuze was niet al te moeilijk - leve het naseizoen - maar het etablissement zelf maakte een hoop goed. In plaats van stoelen kon je je zwaar vermoeide lichaam heerlijk neervlijen in de kussens op een bank. Wat ons betreft een ster extra! Jammer dat het eten met handicap was. Het stikte er van de vliegen en het was nog een hele kunst om je lepel soep, zonder vliegend vlees, in je mond te zien te krijgen. Dus jammer, daar ging die net verdiende ster weer.

Na dit creatieve eetgebeuren werd het weer tijd om een internetcafé op te gaan zoeken. Ja, ja, het is me wat met al die stukjes en foto’s. Onze harde schijf is zo goed als vol en daarna gingen we dan ook naarstig op zoek naar een externe harde schijf. De computerwinkels zijn hier echter nog niet zo dik gezaaid (mensen hebben thuis vaak nog geen computer) en hier lukte het dan ook niet. Wel waren we tijdens deze zoektocht weer in de echte Arabisch aandoende soek (bazaar) beland. Ik vind het hier geweldig. Leven pur sang! De bazaar besloeg een ontzettend groot gebied. Honderden winkeltjes variërend van deurgat tot heel groot. ‘Gelukkig’ zijn de mensen hier niet zo aardig en werden we dan ook vrijwel nergens belaagd. Wel werd ik enorm aangestaard. Echt niet te weinig. Ik kreeg er net zo de kriebels van als van de wolken muggen, die hier rondzwermden. Het was bovendien toch overduidelijk dat ik niets van ze aan had.

Het leuke van deze bazaar was, dat er niet alleen verkocht, maar ook nog geproduceerd werd, wat helaas wel een aflopende zaak is. Behalve de bloederige slagerijen, zagen we ook wat naaiateliers, een wevertje, schoenmakers, een koperslager, stoffeerders, ambachtelijke bakkers en een man die trommels van schapenvel maakte. Ook de vele kappers, brommerhandeltjes, stoffenzaken, stápels kleding en de vele zakken vol noten, gedroogd fruit en kruiden in alle kleuren ontbraken niet. Het was totaal niet toeristisch en wij genoten dan ook volop. Hier kun je echt uren ongestoord rondzwerven, wat we dan ook met veel plezier gedaan hebben.

Daarna besloten we de geboortegrot van Abraham nog te gaan zoeken. De één verwees ons hierheen en de ander weer daarheen. Een derde leidde ons - heel slim - meteen z’n grotrestaurant in. De vierde vertelde ons, dat het in die moskee daar was. Deze bleek helemaal over en om de grot heen gebouwd te zijn. Tja, vind je ’t gek, dat we hem niet konden vinden. Voordat we weer naar beneden liepen, besloten we nog wat te drinken. Niet zozeer omdat we zo’n dorst hadden, maar omdat ze hier weer van die geweldige zitplaatsen hadden. Grote, vierkante, lage tafels, met allemaal kussens in de hoek. Nu nog zo’n prachtige Turkse broek aan en een mooie sjaal erbij en ik waan me helemaal in Oosterse sferen. Misschien nog een waterpijp en hoofddoek voor Gerard om het verhaaltje nog completer te maken. Maar zonder al deze extra attributen vonden wij het hier ook heel leuk en romantisch met de lichtjes van het zeer uitgebreide Halilullacomplex onder ons, met al zijn moskeeën, pleinen en Koranschool. Pas toen Gerard het echt koud begon te krijgen, zijn aparte dessert op had en we echt geen drankje meer weg kregen, gingen we met frisse tegenzin weer door. Je zou zo’n plek in de tuin hebben. Gaaf!

Al vrij snel en net voor sluitingstijd vonden we de grot waarin Abraham geboren zou zijn. Hoewel je weet er niets te zullen zien of vinden, gingen we er toch in. De grot was in een mannen- en vrouwengedeelte opgesplitst. Gerard kon alleen diep gebukt onder een poortje door, waarachter niets te zien was. Ik had iets meer geluk. Maar ja, ik moest me dan ook weer helemaal inpakken om erin te kunnen. De grot lag vol kleden en rozenkransen en in een deel van de wand was een dikke glasplaat gezet, waarachter je weer een blik op een gedeelte van de heilige vijver kon werpen. Ook mocht je hier weer water drinken en meenemen. Een vrouw ging dit lekker bij me voordoen. De hoogste tijd om weer terug te gaan.

Het crèmekleurige gebouwencomplex dat er bij hoorde was bijzonder indrukwekkend. Ook hier weer een mooie, evenwichtige uitstraling met een Arabisch sausje overgoten. Het interieur van de moskee was echter foei lelijk. Zelfs Gerard kon hier amper een foto van maken, wat als redelijk ernstig opgevat mag worden. Daarna werd ik door een bewaker enthousiast de ernaast liggende Koranschool ingeduwd, waar hij de sleutel van bleek te hebben. Tja, daar sta je dan. Behalve dat ik door de ramen ook al alles gezien had, was er echt geen bal aan. Het werd dan ook een bliksembezoek. Voordat de man ook maar binnen was, liep ik al weer buiten.

Geef ons de buitenkant en de pleinen maar, waar overal kanaaltjes liepen en waar die dikke vissen doorheen zwommen. Ik moet zeggen, het vijvercomplex is bijzonder groot en gaat onder diverse gebouwen door, waardoor het geheel erg biologisch dynamisch voor die papzakken is geworden. Misschien maar goed ook, anders zouden ze hier uit hun vel barsten, wat ik ook zowat deed omdat ik weer eens een achtervolger had. De bewaker, waar we in verband met een groep rondhangende irritantjes even naartoe liepen, vond me erg leuk, wilde me ook wel een rondleiding geven, gezellig nog even babbelen en morgen ook wel met ons naar Harran.

Na deze man vriendelijk bedankt te hebben, doken we het inmiddels vrij donkere park in, waarna we weer bij het grote, indrukwekkende vijvercomplex aankwamen. Het was heerlijk om hier nog even te zijn. We hadden een fantastische dag gehad en het was haast jammer om weer weg te gaan. Maar ja, we hadden alles gezien. De koek was helemaal op. Er zijn van die dagen, die veel langer mogen duren en dit was er overduidelijk één van.