125. Varkentjes wassen in Harran
Door: Manuela
Blijf op de hoogte en volg Gerard en Manuela
14 Oktober 2008 | Turkije, Ankara
Ook vanmorgen werden we niet alleen nog steeds grieperig wakker, maar ook weer met stress. Van alle kanten hadden we uiterst negatieve berichten over Harran gehoord en vandaag zouden we te weten komen, hoeveel waarheid er in die woorden zou zitten. We knepen hem wel een beetje. Hoe zouden we dit varkentje eens zonder al te veel kleerscheuren op te lopen, kunnen gaan wassen?
Harran zou volledig door het toerisme verpest zijn met als gevolg dat de daar wonende kinderen iedereen die daar komt, meteen belagen. Het schijnen hardnekkige bedelaars te zijn en als ze hun zin niet krijgen schijnen ze zelfs jou en je auto met stenen te gaan bekogelen. Vooral dit laatste trok ons niet echt. We baalden wel van deze vooruitzichten, want thuis hadden we juist zo veel zin om in Harran te gaan kijken. De plaats waar Abraham met zijn schaapskuddes heeft gelopen en waar nu als enige plek in Turkije nog trulliehuisjes staan. Het sprak ontzettend tot onze verbeelding en leek ons zó bijzonder.
En nu hebben we dus vooral stress vanwege die rotkinderen. Nu hebben we in Oost-Turkije daar al de nodige ervaringen mee opgedaan, maar prettig en ontspannen wordt het echt niet. Tien kilometer voor de beruchte plek, die veel toeristen inmiddels om bovengenoemde redenen al links laten liggen, kwamen we langs een jandarmapost. Mooi, hier gaan we even informeren hoe heftig die verhalen in Harran nu echt zijn. En zo zaten we even later bij de chef op zijn kantoor met een glas cola. Hij wist inderdaad van de problemen af. Er bleek geen woord van gelogen. Ai, we hadden eigenlijk gehoopt dat het indianenverhalen zouden zijn. De chef wist ook niet wat we eraan zouden kunnen doen. Hij had geen tips voor ons. En helaas stond er ook geen tank waardoor we niet tijdelijk van voertuig konden wisselen. Jammer!
Hij vertelde ook, dat we in ieder geval ook zeker niet naar de Nemrut Dag moest gaan, omdat daar een afdeling van de PKK zat. Wel gloeiende, gloeiende. Daar wilden we mórgen net heen gaan! Elke dag proberen ze hier ons reisschema in de war te gooien en vooral van lágen stress te voorzien. Zo gaat het nu al weken. Ik ben hier niet blij mee, want het haalt toch een stuk plezier en onbevangenheid weg.
De chef vond trouwens dat als we al 2 maanden in Turkije waren, we wel vloeiend Turks hadden moeten spreken. Ja, ja, en hij had jaren Engels gehad, maar begreep de vraag of het veilig was niet eens. Een typisch gevalletje van 'de pot en de ketel'. We besloten het maar te gokken en in het ergste geval er zo hard mogelijk doorheen te scheuren, in de hoop vanuit het raam nog een foto van zo’n bijenkorfachtig lemen huisje te maken.
Zodra we Harran inreden werden we aangehouden door 2 studentikoze gasten in een witte auto. Ze wilden ons gidsen en helpen, want er zouden hier heel veel probleemkinderen rondlopen. Ze waren uiterst gretig en wilden ons het liefst in hun auto trekken. Wij zijn inmiddels redelijk ervaren en rijden in dit soort gebieden dan ook met de deur op slot. We draaien hooguit een klein stukje van het raam naar beneden. Hier werd deze opening meteen als brievenbus gebruikt, want ze wisten niet hoe snel ze hun folders naar binnen moesten duwen. Ook bleven ze ons proberen om te praten om toch vooral met hen in zee te gaan.
Wij wilden helemaal geen Harrantour van 2 uur, waaronder de meest saaie onderdelen. Wij willen gewoon die trulliehuisjes zien en wel samen. Luisteren konden ze niet erg, want even later gingen ze ons al voorrijden en driftig wenken dat we op deze rechte weg, vooral rechtdoor moesten. Bedankt voor de tip jongens. Wij besloten meteen de autowijk in te duiken (gebied met tig garages, die allemaal één onderdeel hebben). Na 10 minuten - geen wit autootje te zien - draaiden we de weg weer op. Ondanks de beroemdheid van het dorp is het nog steeds straatarm. Oeps, we zijn er alweer uit. Echt groot lijkt het ook niet. Keren, dan maar. O nee hè, daar heb je Jan Hen en zijn maat ook weer. Ze sprongen meteen uit hun koekblik en renden naar ons toe. Chips! Ze bleken gek op Hollanders te zijn, zulke leuke mensen, bla, bla, bla en die wilden ze echt heel graag helpen. Op een gegeven moment werd ik boos en zei dat ze ons dan met rust moesten laten! Na vijf hele lange, irritante minuten waren we door al hun platen doorgedrongen en gingen ze eindelijk weg. Maar niet na nog een paar (dezelfde) folders en hun telefoonnummer achtergelaten te hebben. Bah, wat een opdringerige eikels!
Het zag er hier wel rustig uit en wij besloten de camper bij een school te zetten, waar de kinderen veilig achter een hek liepen. Heel voorzichtig (we leken wel insluipers) liepen wij door de straatjes. Licht genietend en zwaar op ons hoede. Ik twijfelde zelfs nog of ik alvast m’n zakken vol stenen moest stoppen, zodat ik bij een eventuele aanval snel zou kunnen pareren.
Hoe verder we kwamen, hoe meer kinderen er overal vandaan kwamen die meteen begonnen te bedelen om geld of snoep, waar ik heel wat van meegenomen had. M’n geld had ik uit voorzorg maar in de auto gelaten. Onze nieuwe, net uitgedachte tactiek bleek hier prima te werken. We zwegen als het graf, spraken ineens geen woord Engels of Turks meer en zwaaiden hooguit een keertje vriendelijk. Maar oei, wat waren het volhouders. Ze snapten er niets van dat wij niet eens Engels spraken en dus begonnen ze allerlei landen op te noemen waar wij eventueel vandaan zouden kunnen komen. Gerard bedacht ter plekke een nieuw land. Eigenlijk per ongeluk, maar het hielp geweldig. Ze keken ons stomverbaasd aan en waren meestal in mum van tijd verdwenen. Parga? Hier wisten ze zich absoluut geen raad mee. Sommige irritantjes bleven het iets hardnekkiger proberen. “Spreken jullie echt geen Engels?” en wij weer vriendelijk kijkend onze schouders ophalen. Onderling werden we gedwongen tot fluisteren (zodat zij onze taal niet zouden kunnen herkennen), maar dat gaf niet, want we hadden toch al weinig stem. Eén keer hadden we ons bijna verraden toen een van de bijdehandjes vroeg: "What time is it?"
Wij hebben overal gelopen en zijn noch gerold, noch geschopt of met stenen bekogeld. En de camper bleek ook nog eens helemaal intact te zijn. Geen deuken en alle vier de wielen er ook nog onder. Mét lucht. Nou, dat viel ons dus weer helemaal mee.
Behalve veel watervlugge grijpgrage handjes zagen we hier ook veel Arabieren lopen met zo’n geweldig wijde broek, kruis tot op de knie en daarna strak bij de kuiten. Wel apart. De vrouwen lopen in lange, kleurrijke gewaden, met een lange onderbroek eronder en een dikke lange jas, model duster er omheen. Heel bont en lekker warm. Het is uiteindelijk maar een graad of 35 vandaag.
Na nog wat inkopen bij het plaatselijke minimarktje gedaan te hebben, reden we weg. Opgelucht dat we deze pittige hindernis zo goed genomen hadden. We vonden het wel jammer, dat er verder niet zoveel leven was en we niet in een trulliehuisje hadden kunnen kijken. Maar ja, dan nemen we wel een fotootje van de folder. Zijn die dingen toch nog ergens goed voor.
Harran zou volledig door het toerisme verpest zijn met als gevolg dat de daar wonende kinderen iedereen die daar komt, meteen belagen. Het schijnen hardnekkige bedelaars te zijn en als ze hun zin niet krijgen schijnen ze zelfs jou en je auto met stenen te gaan bekogelen. Vooral dit laatste trok ons niet echt. We baalden wel van deze vooruitzichten, want thuis hadden we juist zo veel zin om in Harran te gaan kijken. De plaats waar Abraham met zijn schaapskuddes heeft gelopen en waar nu als enige plek in Turkije nog trulliehuisjes staan. Het sprak ontzettend tot onze verbeelding en leek ons zó bijzonder.
En nu hebben we dus vooral stress vanwege die rotkinderen. Nu hebben we in Oost-Turkije daar al de nodige ervaringen mee opgedaan, maar prettig en ontspannen wordt het echt niet. Tien kilometer voor de beruchte plek, die veel toeristen inmiddels om bovengenoemde redenen al links laten liggen, kwamen we langs een jandarmapost. Mooi, hier gaan we even informeren hoe heftig die verhalen in Harran nu echt zijn. En zo zaten we even later bij de chef op zijn kantoor met een glas cola. Hij wist inderdaad van de problemen af. Er bleek geen woord van gelogen. Ai, we hadden eigenlijk gehoopt dat het indianenverhalen zouden zijn. De chef wist ook niet wat we eraan zouden kunnen doen. Hij had geen tips voor ons. En helaas stond er ook geen tank waardoor we niet tijdelijk van voertuig konden wisselen. Jammer!
Hij vertelde ook, dat we in ieder geval ook zeker niet naar de Nemrut Dag moest gaan, omdat daar een afdeling van de PKK zat. Wel gloeiende, gloeiende. Daar wilden we mórgen net heen gaan! Elke dag proberen ze hier ons reisschema in de war te gooien en vooral van lágen stress te voorzien. Zo gaat het nu al weken. Ik ben hier niet blij mee, want het haalt toch een stuk plezier en onbevangenheid weg.
De chef vond trouwens dat als we al 2 maanden in Turkije waren, we wel vloeiend Turks hadden moeten spreken. Ja, ja, en hij had jaren Engels gehad, maar begreep de vraag of het veilig was niet eens. Een typisch gevalletje van 'de pot en de ketel'. We besloten het maar te gokken en in het ergste geval er zo hard mogelijk doorheen te scheuren, in de hoop vanuit het raam nog een foto van zo’n bijenkorfachtig lemen huisje te maken.
Zodra we Harran inreden werden we aangehouden door 2 studentikoze gasten in een witte auto. Ze wilden ons gidsen en helpen, want er zouden hier heel veel probleemkinderen rondlopen. Ze waren uiterst gretig en wilden ons het liefst in hun auto trekken. Wij zijn inmiddels redelijk ervaren en rijden in dit soort gebieden dan ook met de deur op slot. We draaien hooguit een klein stukje van het raam naar beneden. Hier werd deze opening meteen als brievenbus gebruikt, want ze wisten niet hoe snel ze hun folders naar binnen moesten duwen. Ook bleven ze ons proberen om te praten om toch vooral met hen in zee te gaan.
Wij wilden helemaal geen Harrantour van 2 uur, waaronder de meest saaie onderdelen. Wij willen gewoon die trulliehuisjes zien en wel samen. Luisteren konden ze niet erg, want even later gingen ze ons al voorrijden en driftig wenken dat we op deze rechte weg, vooral rechtdoor moesten. Bedankt voor de tip jongens. Wij besloten meteen de autowijk in te duiken (gebied met tig garages, die allemaal één onderdeel hebben). Na 10 minuten - geen wit autootje te zien - draaiden we de weg weer op. Ondanks de beroemdheid van het dorp is het nog steeds straatarm. Oeps, we zijn er alweer uit. Echt groot lijkt het ook niet. Keren, dan maar. O nee hè, daar heb je Jan Hen en zijn maat ook weer. Ze sprongen meteen uit hun koekblik en renden naar ons toe. Chips! Ze bleken gek op Hollanders te zijn, zulke leuke mensen, bla, bla, bla en die wilden ze echt heel graag helpen. Op een gegeven moment werd ik boos en zei dat ze ons dan met rust moesten laten! Na vijf hele lange, irritante minuten waren we door al hun platen doorgedrongen en gingen ze eindelijk weg. Maar niet na nog een paar (dezelfde) folders en hun telefoonnummer achtergelaten te hebben. Bah, wat een opdringerige eikels!
Het zag er hier wel rustig uit en wij besloten de camper bij een school te zetten, waar de kinderen veilig achter een hek liepen. Heel voorzichtig (we leken wel insluipers) liepen wij door de straatjes. Licht genietend en zwaar op ons hoede. Ik twijfelde zelfs nog of ik alvast m’n zakken vol stenen moest stoppen, zodat ik bij een eventuele aanval snel zou kunnen pareren.
Hoe verder we kwamen, hoe meer kinderen er overal vandaan kwamen die meteen begonnen te bedelen om geld of snoep, waar ik heel wat van meegenomen had. M’n geld had ik uit voorzorg maar in de auto gelaten. Onze nieuwe, net uitgedachte tactiek bleek hier prima te werken. We zwegen als het graf, spraken ineens geen woord Engels of Turks meer en zwaaiden hooguit een keertje vriendelijk. Maar oei, wat waren het volhouders. Ze snapten er niets van dat wij niet eens Engels spraken en dus begonnen ze allerlei landen op te noemen waar wij eventueel vandaan zouden kunnen komen. Gerard bedacht ter plekke een nieuw land. Eigenlijk per ongeluk, maar het hielp geweldig. Ze keken ons stomverbaasd aan en waren meestal in mum van tijd verdwenen. Parga? Hier wisten ze zich absoluut geen raad mee. Sommige irritantjes bleven het iets hardnekkiger proberen. “Spreken jullie echt geen Engels?” en wij weer vriendelijk kijkend onze schouders ophalen. Onderling werden we gedwongen tot fluisteren (zodat zij onze taal niet zouden kunnen herkennen), maar dat gaf niet, want we hadden toch al weinig stem. Eén keer hadden we ons bijna verraden toen een van de bijdehandjes vroeg: "What time is it?"
Wij hebben overal gelopen en zijn noch gerold, noch geschopt of met stenen bekogeld. En de camper bleek ook nog eens helemaal intact te zijn. Geen deuken en alle vier de wielen er ook nog onder. Mét lucht. Nou, dat viel ons dus weer helemaal mee.
Behalve veel watervlugge grijpgrage handjes zagen we hier ook veel Arabieren lopen met zo’n geweldig wijde broek, kruis tot op de knie en daarna strak bij de kuiten. Wel apart. De vrouwen lopen in lange, kleurrijke gewaden, met een lange onderbroek eronder en een dikke lange jas, model duster er omheen. Heel bont en lekker warm. Het is uiteindelijk maar een graad of 35 vandaag.
Na nog wat inkopen bij het plaatselijke minimarktje gedaan te hebben, reden we weg. Opgelucht dat we deze pittige hindernis zo goed genomen hadden. We vonden het wel jammer, dat er verder niet zoveel leven was en we niet in een trulliehuisje hadden kunnen kijken. Maar ja, dan nemen we wel een fotootje van de folder. Zijn die dingen toch nog ergens goed voor.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
