134. Wat een overgang!

En zo loop je nog door stoffige straatjes in Oost-Turkije en kom je dagelijks tanks tegen en even later zit je ineens tussen de Westerse badgasten in een zwaar doorgeschoten toeristisch plaatsje. Het waren er nog geen tien, maar we hadden toch echt een beetje een cultuurshock. Het voelde ontzettend vreemd. Wat moet het met ons in Nederland worden? Ik ga maar vast een inburgeringscursus aanvragen. Dat kan absoluut geen kwaad, want zelfs met mijn eigen moedertaal loop ik af en toe al te stuntelen. Ik zeg ‘merhaba’ als ik met mijn moeder bel, tel in het Duits of ik nog genoeg medicijnen bij me heb en vraag in het Engels aan Gerard of we zullen gaan zwemmen … Tot overmaat van ramp kwamen we nog een stel Fransen tegen, die met ons wilden praten en toen wist ik helemaal niets meer. Ik verstond alles, maar kon geen enkel woord meer bedenken. En dat was dan op school mijn beste vak (qua talen). Nou, die termijn is inmiddels behoorlijk verlopen. Dat is me hier wel duidelijk geworden.

Maar lieve help, wat een enorme overgang. Had niemand ons even kunnen waarschuwen? Geen tanks of ezels meer, maar tolweg en strand. Oké, ik geef het toe, dit laatste is niet echt een straf. Integendeel zelf, want het is nog zeker 30 °C. Voor de Turken is het echter al winter en de meeste toeristen zijn al lang weer richting huis. We kunnen hier dus heel rustig aan gaan acclimatiseren zodra we een leuk plekje hebben gevonden.

Na een paar uur rijden bereikten we Kìz Kalesi, de plaats waar een mooi kasteel in zee ligt. Heel lang geleden (in ± 1200) leefde er eens een rijke sultan met een prachtige dochter. Een profetie had hem gewaarschuwd, dat zijn dochter aan een slangenbeet zou sterven. Omdat hij dit koste wat het kost wilde voorkomen, liet hij op een eiland voor de kust, tegenover zijn eigen kasteel een prachtig slot voor haar bouwen. Maar op een dag smokkelde een aanbidder niet alleen zichzelf maar ook een picknickmand mee naar het eiland. Tussen de vruchten bleek echter ook een slang te zitten en werd zij toch gebeten. De profetie was helaas uitgekomen en zijn geliefde dochter stierf aan een slangenbeet, maar haar romantische kasteel ligt er nog steeds en trekt heel wat toeristen.

Omdat er in de boekjes nogal hoog van werd opgegeven, hadden wij het ook aan onze route toegevoegd. Het was inderdaad een mooi kasteel en natuurlijk heel apart dat het in het water leek te drijven. We hadden echter geen zin meer om naar de steiger te lopen en met een bootje mee te gaan om er omheen te varen. We duiken zelf het water wel in. En zo gezegd, zo gedaan. Twee tellen later hadden we ons omgekleed en lagen we in het ruime sop. Tjonge, wat was dat lekker. Hier kon vandaag toch echt geen attractie meer tegenop. En bovendien was het cultureel ook best verantwoord. We zwommen uiteindelijk tussen het konings- en prinsessenkasteel in. Heerlijk!

Na onze duik besloten we een stukje terug te rijden. Bij de vorige baai hadden we een camper en een caravan gezien, die ons leven behoorlijk op zijn kop zou gaan zetten, maar dat wisten we toen nog niet. Zij gaan hier vast wel overnachten en wij denk ik ook wel. De camper bleek van een Frans echtpaar te zijn, die net als wij net uit Oost-Turkije kwamen. Zij vonden het gebied ook prachtig, maar ook erg vermoeiend door de vele irritante kinderen. Ze waren ook in Syrië geweest en hadden hier prettige ervaringen opgedaan. Veel aardige mensen en geen gebedel. Ik hoorde het al, daar kunnen we volgend jaar ook wel heen. Maar eerst gaan we hier nog even genieten!