135. Eindelijk een vakantiedag!

Maandag, wasdag. Dat lijkt ons vandaag ook geen overbodige luxe. En verder gaan we de camper ook helemaal uitmesten. Dit was echt hard nodig. Zelfs de voorraadkast en de ballenbak moesten er stevig aan geloven. Behalve een zwaar noodzakelijk karwei, was dit eigenlijk helemaal niet zo’n vervelende klus, want we toverden het ene na het andere opblaasartikel te voorschijn. Het was gewoon verbazingwekkend hoeveel opblaasmatrassen, banden en andere drijfgevallen we aan boord bleken te hebben. Ons assortiment was nog beter dan de gemiddelde strandwinkel. Gaaf! Ik vind opruimen en uitmesten sowieso al leuk, maar met zo’n fantastische oogst gaf het nóg meer voldoening. En als beloning gingen we ook nog zwemmen. Het is prima weer, de watertemperatuur is ook nog zeer goed en er is bijna niemand. Wat wil een mens nog meer? Heerlijk! Deze dag kan nu al niet meer stuk. Wij gaan hier echt eens lekker vakantie houden!

Na ons waterfeestje was Gerard nog even naar die oude caravan in de hoek van het terrein gelopen, om te vragen hoe zij hier in vredesnaam toch aan stroom kwamen? De man sprak alleen Turks maar dankzij ons woordenboek en wat handen- en voetenwerk begreep Gerard dat je via de gemeente iets zou kunnen regelen. Om 14.00 uur zou zijn vrouw thuiskomen, en zij zou ons wel verder kunnen helpen. Bovendien zou ze ook nog Duits moeten spreken. Oké, dan zien we straks wel verder.

Wat later vertelde de vrouw aan Gerard, dat ze al 20 jaar in Turkije woonde, waarvan vele onder een paar lappen op het strand. Sinds de dood van haar vader woonden ze sinds ruim een half jaar in een oude caravan. Ze hadden nogal een traumatisch leven achter de rug, daar zouden we de komende dagen nog wel achter komen. In ieder geval konden we van hen wel stroom krijgen.

Op het strand kwamen ook nog een paar zwaar verroeste buizen uit de grond, die voor douches moesten doorgaan. Tot onze verbazing kwam er inderdaad water uit en het was nog warm ook. Wat een feest! En vanavond hoeven we eindelijk eens geen ketel water op te zetten om ons te wassen.

Tegen de avond besloten we in het naburige dorp wat boodschappen te gaan doen. Ik zag dat het Duitse vrouwtje buiten was en stapte uit, om te vragen of zij misschien ook iets nodig hadden? Zij hebben geen auto of fiets en moeten alles lopend of met de bus doen en wij gaan nu toch naar het dorp. Eerst zei ze niets nodig te hebben. Maar op de een of andere manier kreeg ik daar een vreemd gevoel bij. Ik vroeg het nog een keer. Ze draaide verdrietig haar hoofd om en vertelde dat ze geen geld had. Na nog tig vragen kwam er dan eindelijk uit, dat ze graag wat kipvleugeltjes wilde hebben. Maar nog voordat ik doorvroeg, pakte ze mijn hand al beet, was ik haar liefje en hartje en weet ik wat al niet meer. We leken wel een verliefd stelletje.

Ze hoefde niets te hebben, maar het feit dat er na jaren eenzaamheid, tranen en wanhoop iemand iets voor haar wilde doen, ontroerde haar in hoge mate. Ze was zo dankbaar, het was gewoon gênant. Het is voor ons een moeite van niets.

De Migros, waar we al weken een klantenkaart van hebben (hoe ingeburgerd kun je zijn) bleek dicht. Hij blijkt alleen in het hoogseizoen open. Sodeju, dan moet ie heel wat omzet maken om het pand de overige 9 maanden dicht te kunnen laten staan! De plaatselijke supermarkt was niet echt goedkoop, maar ja, je moet toch wat. En, ze hadden er in ieder geval stroomkabels.

Weer terug, kwam de Duitse er meteen aanlopen. Ze vertelde dat ze plek voor ons hadden gemaakt, zodat we vlak naast hun konden staan. Het was heel lief, maar ik werd hier toch licht nerveus van. Heel tactisch en voorzichtig heb ik haar kunnen vertellen dat we toch liever daar staan. “We zijn gek op strand en willen er graag heel dichtbij staan.” Vanaf hun plekje (achter een opgraving) kun je de zee trouwens niet eens zien. In ieder geval was ze dolblij met de kippenpoten en kreeg ik weer allerlei liefdesverklaringen, omhelzingen en zoenen over me heen. Die kerels van ons zullen wel denken …

Na de Turkse mantì (ravioli met yoghurtknoflooksaus), wat we erg lekker vinden, ging Geertjelief iets met kabels en stekkers knutselen. Hierbij zijn deze keer geen gewonden gevallen en hebben we nu zelfs stroom. Mooi, want dan kunnen we de komende paar dagen lekker alle stukjes afschrijven en foto’s bewerken. En onder het film kijken, kon zelfs de ventilator aan. Geen enkele gemiddelde Europeaan zou hier dood gevonden willen worden, maar wij vinden het helemaal luxe hier!