154. Een veelbewogen zondag

Na dagen van tranen, twijfel, wanhoop en afzien, wisten we nu wel heel zeker dat hier dringend hulp geboden moest worden. Een stukje van hun veelbewogen levensverhaal had ik al naar meerdere mensen en instanties gestuurd, maar er was helaas nog veel te weinig geld binnen.

Gerard en ik hebben vandaag besloten, dat wijzelf de kosten van het vervoer voor onze rekening zullen gaan nemen. Ze móeten gewoon zo snel mogelijk weg uit deze rotplaats! Wat een gebied… We hebben Turkije intussen voor een groot deel gezien, maar nergens proberen ze je zo te belazeren als hier: de verkopers en ondernemers zijn extreem opdringerig, ziekelijk irritant en sporen op geen enkele manier en ook de prijzen kloppen bijna nooit. Wij hebben het altijd over dit achterlijke, grote inteeltgebied. Niet echt netjes, maar gevoelsmatig dekt dit behoorlijk de lading. De uitzondering hierop hebben we nog niet ontmoet. Nou ja, behalve Juul en Mehmet dan. Althans, dat mogen we hopen.

Rond 12 uur kwam het vrouwelijke onderwerp van onze zorgen, tevens lijdend voorwerp naar ons toe. Juul had beloofd om foto’s van ons in het water te komen maken. Voor ze hieraan begon hebben we eerst twee uur zitten praten. Gerard en ik weten nu hoe het precies met hun restaurant en de aardbeving zit. Uiteraard vloeiden er weer veel tranen. Het is ook niet niks, wat ze over zich heen kreeg. Dan ben je in Istanbul om je bruiloft te gaan vieren, kom je in een vreselijk heftige aardbeving terecht, wat een groot deel van je familie het leven heeft gekost en je man voor het leven heeft getekend. En dan hebben we het nog niet eens over haar ernstige kaak- en tandproblemen.

Vijf ellendige jaren hebben ze onder een paar lappen moeten leven. Er waren veel dagen waarop ze niets te eten hadden. Als ze heel veel geluk hadden, kwam er eens iemand iets brengen. De dagen dat ze maar één ei hadden en dat nog moesten delen ook, zal ze dan ook nooit meer vergeten.

Behalve heel veel lichamelijk en psychisch leed, hebben ze ook veel te lijden van het domme gedrag van de meeste mensen in hun omgeving. Enerzijds is de bevolking jaloers omdat zij zo’n goede opleiding genoten heeft, maar anderzijds wordt er erg op hen neergekeken. Een naam hebben ze hier na tien jaar nog steeds niet. Als ze iets moeten bestellen (een gasfles of zo) wordt er altijd over die ‘aardbevingsluitjes’ gesproken. Dit raakt hen zeer diep. “Wij zijn toch ook mensen? We zijn al zoveel kwijt geraakt, moeten we dan zelfs onze namen ook nog inleveren?”. Wat een ‘menswaardig’ bestaan. Beschamend hoe hard we soms met onze medemensen kunnen omgaan.

In de paar maanden dat het hier winter is, is het een aantal keer voorgekomen, dat het ijs in hun kookpot stond en zij bibberend van de kou en ellende onder een schamel dekentje lagen. ’s Morgens vroegen de mensen dan: “En hoe gaat het? Wel koud zeker vannacht?”, waarna ze dan lachend doorliepen. Juist dit gebrek aan medemenselijkheid heeft hen nog zwaarder beschadigd dan ze al waren.

Dit verdienen ze echt niet. Het zijn zulke hartelijke mensen! Echt dood- en doodgoed. Ze hebben een zwerfkat onder hun hoede genomen en delen hun brood met de vogeltjes ‘s winters. “Hoe kan ik eten, als zij krijsen van de honger?” En dat terwijl ze niet eens genoeg hebben voor 3 normale maaltijden.

Nadat Julia van ons foto’s in zee gemaakt had, hebben we hun gevraagd om over een uurtje even bij ons terug te komen omdat we een probleem zouden hebben. Wat voor probleem konden we nog niet uitleggen. We moesten het nog even in ons woordenboek opzoeken. Ze vond het vervelend voor ons en zoud over een uurtje met Mehmet terugkomen. Het eerste wat ze zei was: “Wat rot, hopelijk kunnen we jullie helpen.”

We lieten hen voor de zekerheid eerst maar plaatsnemen op de stretchers en vertelden toen, dat we het geld voor het vervoer binnen hadden. We hebben deze week heel veel gebeld en gemaild en ook zelf hebben we veel gegeven. Ze snapten er niets van, maar toen ik vertelde dat het geld echt bij elkaar was, wisten ze niet wat ze moesten denken en geloven. Ze waren helemaal in shock. Bij Julia drong het als eerste door: ze kon haar tranen niet meer houden en vloog mij om de nek. Ze huilde van geluk. Mehmet had meer moeite om zijn emoties uiten. Dat zal vanavond of morgen wel komen. Hij kon niet begrijpen dat er toch nog mensen waren, die echt naar hen omkeken. En dan geen familie, vrienden of wie dan ook, maar twee buitenlandse voorbijgangers.

Mehmet wist niet hoe snel hij sigaretten moest gaan halen na het voor hen ongelooflijke nieuws. Verder konden we alleen maar snel de glazen wijn pakken, die we voor de zekerheid al klaar hadden gezet en hun handen vasthouden. De arme zielen waren compleet sprakeloos. Daarna draaide dj Geri (zoals Mehmet hem noemt) het bijzonder toepasselijke ‘This is the moment, this is the day’ van Lee Towers voor hen.

Nadat ze weer een beetje tot zichzelf waren gekomen, waren ze zó ontzettend blij, dat ze direct besloten om meteen weg te gaan uit Ayas. Wat nu baan opzeggen… Julia gaat gewoon de volgende dag niet meer naar haar werk. Die rotschool kan het bekijken. We wisten dat ze echt weg wilden, want het visitekaartje van de vervoersfirma werd à la minute gehaald, zodat ze meteen konden bellen. De man met wie ze twee jaar geleden onderhandeld had, was er echter niet. Morgen gaan we het nog een keer proberen. Hoewel Julia en Mehmet het liefst vandaag nog weg wilden gaan, besloten we het vertrek uit te stellen tot na mijn verjaardag, want die willen we hier heel graag op het strand vieren. Dan maken we er meteen een groot afscheidsfeest van met een megagroot kampvuur. Ik verheug me er nu al op. Zo en nu gaan we eerst de rest van die fles wijn soldaat maken. Hier waren we na al deze heftige emoties zelf ook wel aan toe. “Proost jongens, op jullie nieuwe leven!”