153. Meditatief dobberen

Heel langzamerhand merken we toch dat het zelfs hier in het zonnige Turkije licht richting herfst gaat. Toen we hier drie weken geleden aankwamen, sliepen we nog met alles wijd open en alleen onder een laken en een dun fleece dekentje. Nu liggen er al drie op en de meeste ramen gaan in de loop van de avond ook dicht. Ai! Maar buiten ontbijten gaat nog prima en tussen 10.00 en 14.00 uur is de zon nog echt wel warm.

Op advies van dominee Ton hebben we iemand van de diaconie in Woerden gebeld om over Juul en Mehmet te vertellen. De man bleek al vijf jaar geen diaken meer te zijn, maar wilde wel wat proberen voor ons. Hopelijk krijgt hij iets voor hen gedaan!

Wij gingen erna in ieder geval heel blij zwemmen. Nou ja, zwemmen… We lagen heerlijk te soezen en een beetje te dobberen. Wel waren we intussen Reiki en UltraMind voor Julia en Mehmet aan het doen. Baat het niet, schaadt het niet. Mocht de actie onverhoopt toch niet lukken, dan heeft het zeker niet aan ons en onze oprechte intentie gelegen. Na een uur of wat besloot captain Cook (hij kookt altijd) dat het de hoogste tijd werd, dat mijn band en ik geënterd zouden worden. Oeps, deze verrassingsaanval had ik niet echt zien aankomen en ik lag dan ook wel heel snel in het water. Morgen neem ik revanche jochie, je bent gewaarschuwd!

Na het zwemmen besloten we naar Silifke te gaan om een nieuwe waterpomp te regelen. Die van ons had er overduidelijk geen zin meer in. Net voordat we wilden vertrekken, kwamen Juul en Mehmet nog even aanwaaien. Leuk! Gelukkig zag Julia er weer een stuk blijer uit. Volgens ons komt het door de bachbloesems. Mehmet denkt het ook en hij zorgt er dan ook goed voor, dat ze het telkens inneemt. Ze hadden genoten van het eten, maar bloemen bij je toetje? Nee, dat kon toch echt niet!

De waterpomp was tot ons geluk snel gevonden en daarna hebben we een beetje gewinkeld en stukjes geplaatst in ons stam(internet)café. Dit duurde nogal lang, want we hadden veel geschreven en veel foto’s bewerkt.

Tenslotte nog wat boodschappen gedaan en natuurlijk kip voor Juul gehaald. Hoewel het telefoontje van de kerk vanavond niet echt positief was (hopelijk staat het moderamen achter ons) gaan we Julia en Mehmet morgen tóch vertellen, dat ze naar Alanya kunnen. Hopelijk zijn ze blij en hebben wij geen kater. Op hoop van zegen maar weer.