152. Verrassingsdiner voor twee

De dagelijkse zwemverhalen slaan we maar over, dat blijft gewoon heerlijk! En zo ook vandaag. Na een poosje kwam Juul eraan gesjokt. Het was weer drie keer niets met haar vandaag. Ze was depri, negatief en moe en wilde alleen koffie, waar ik toch maar twee sneetjes brood bij gaf. Heel ongemerkt tijdens het kletsen heeft ze deze toch opgegeten.

Nadat ze een uurtje stoom afgeblazen had, slofte ze weer weg. Ik heb beloofd vandaag voor hen te gaan koken. Maar o, o, wat is ze een lastige eter. Niet alleen qua maag, maar ze is ook nogal kritisch. Tja, koken voor twee echte koks is toch niet helemaal relaxt.

Gerard heeft twee lekkere potten mantì gekookt en ik heb een leuk dessert in elkaar geflanst. Vooral de aankleding was met de bonte bloemen erbij erg fleurig. Het kon zo in een tijdschrift! Samen met een kaartje, twee glaasjes port en een paar kaarsjes erbij zag het er heel feestelijk uit. Eindelijk kon er weer een lachje bij onze pechvogels af. Daarna gingen we zelf aan de mantì. De bereiding is zó simpel, maar als je het goed doet ook zó ontzettend lekker! Dan eet je er je vingers zowat bij op. Wie had dat gedacht van een beetje yoghurt, boter en knoflook.

We worden eerlijk gezegd wel een beetje moe van het hulp verlenen. Julia is zo ontzettend met zichzelf bezig. Ik voel me regelmatig afgewezen. Ik begrijp best dat ze zich rot voelt en het ook erg moeilijk heeft, maar ze vergeet wel dat dit niet onze schuld is. Wij zijn ook maar gewone mensen, met onze eigen problemen.

Gelukkig belde Rinno nog, waar ik een goed gesprek mee had. Hij vond me een bijzonder, mooi mens en daar werd ik stiekem toch wel weer blij van. Voor het slapen gaan hebben Gerrie en ik samen nog even buiten gewandeld. Het was een zwoele avond met een schitterende sterrenhemel. Hand in hand op het strand met je geliefde, het ruisen van de branding en boven je ontelbare, flonkerende lichtjes. Wat wil een mens nog meer?