155. Hemel en Hel

Niet alleen om onze gedachten even te kunnen verzetten, maar ook om iets symbolisch te doen, reden we vandaag naar de dichtbij gelegen grottenformatie ‘Hemel en Hel’. Het was prachtig weer en het was er heerlijk rustig. De parkeerplaats was leeg op één plekje na. Daar stond een kameel. Eindelijk! Ik had de moed al opgegeven om er nog een te zien deze vakantie.

Allereerst besloten we naar de hel te gaan. Die was gratis en de weg erheen heel breed en gemakkelijk te lopen. Lekker dichtbij ook. Vanaf een balkon kon je er een blik op werken. Het zag er behalve heel erg diep, niet eens zo slecht uit. Net echt. Je bent er zo, maar dan... eenmaal erin, kom je er niet meer uit. Daarna gingen we op zoek naar de hemel. Je zou verwachten dat dit naar boven zou leiden. Maar nee, de hemel ligt niet op de plaats waar je hem zou verwachten. Om erin te kunnen, moesten we entree betalen. De trap erheen slingerde zich door een romantische boomgaard waar prachtig strijklicht overheen scheen, maar was wel erg lang en kronkelig. We vonden het heel bijzonder om hier te lopen. Wij wilden niet alleen de attractie zien, maar vooral symbolisch naar de hemel gaan om de namen van Julia en Mehmet in Gods handen te gaan leggen. De sfeer was prachtig en hand en hand liepen we zingend naar beneden.

“Dit is het woord wat wij hebben gehoord, alles wordt nieuw want de Heer is verrezen, jong als wij zijn, ja wij zingen het voort, Halleluja zijn naam zij geprezen. Zie hij maakt alle dingen weer goed, draagt het uit met je mond en je handen. Werk waar je werken kunt, help waar het moet, vlak voor je deur of in verre landen.”

Toen we eindelijk bij de ingang van de grot waren - we waren inmiddels helemaal schor en hadden de halve Opwekkingsbundel al gehad - zagen we een klein, verwaarloosd en al half vervallen kapelletje staan. Hier hebben we even gezeten. Ineens kreeg Gerard allemaal wit poeder op zijn hoofd. Vreemd. Met weinig fantasie zou het best een mooi voorteken kunnen zijn: ze zeggen uiteindelijk niet voor niets dat al het goede van boven komt en bovendien is wit ook nog de kleur van vrede en onschuld. De sfeer in de grot zelf was helemaal fantastisch. Zo stil, zuiver en gewijd. Hemels! Heerlijk dat we er ook maar met zijn tweeën waren. Op een mooi plekje hebben we gebeden of God de toekomst van Julia en Mehmet wil zegenen en hen veel goeds wil geven. Daarna hebben we een mooie steen uitgezocht en hun namen erop geschreven en op een mooi plekje neergelegd. Menselijk gezien staan wij aan het eind van ons vermogen, nu hebben we het met hart en ziel bij God gebracht. Het voelde goed en het gaf ons (tijdelijk) rust.

Voor mij heeft Gerard met heel veel liefde óók een mooie steen gemaakt. Maar dat verhaal blijft in mijn hart. Bovendien zou ik er maar kapsones van krijgen. Er staan zulke mooie, positieve dingen op! Van de aardse dingen heb ik weinig meegekregen, ik was meer met hierboven bezig. Gelukkig heeft Geertjelief nog de nodige foto’s gemaakt, zodat ik vanavond ook kan zien waar we geweest zijn. Ik weet alleen nog de zielsintentie en de zuivere sfeer. Al met al een meer dan bijzondere excursie voor ons. Het ontroerde me dagen later nog steeds.

Toen we weer terug bij de ingang van het spul waren, stapten we over op de meer aardse en toeristische zaken. We besloten in het restaurant iets te gaan eten. De gözleme was lekker, maar waarom zetten ze van alles op tafel wat wij niet besteld hebben? Later probeerden die gladjakkers het natuurlijk wel in rekening te brengen. Wij werden boos en hebben uiteraard alleen voor ons bestelde eten betaald. En even later bij de kameel was het weer van hetzelfde laken en pak. Hier probeerden ze ineens 200% te cashen. Een van die mensen, was notabene diezelfde idioot van het restaurant weer. Hoeveel mensenkennis kun je hebben. Volgens mij kun je die sukkel beter als pleeborstel gebruiken.

Maar goed, uiteindelijk hebben we toch nog een rondje kameel gereden. Hoewel ik de neiging had om na al dat gemiereneuk naar huis te gaan, heb ik me door Gerard toch nog laten overhalen om te blijven. Ik had uiteindelijk al zin in kameel rijden, toen we Turkije nog maar net in waren. Volgens mij had deze kameel raki op, want hij schommelde wel heel erg. Dat kon ik me toch echt niet meer van mijn ritje van twee jaar terug herinneren. Toen was het zo’n heerlijk warm en rustig deinend woestijnschip waar je het uren op vol zou kunnen houden. Nu had het meer weg van een kermisattractie. Maar goed, het was heel erg leuk om samen weer iets gewoon toeristisch te doen. Volgens Geertje zag ik er vandaag dan ook stralend uit.