156. Ik voel nattigheid

Weer terug op de camping - alias ons tweede thuisbasis - doken we snel het woeste water in. Wat een geweldige, gave, hoge golven. Helemaal te gek! Al vrij snel zagen we Julia en Mehmet naar onze camper lopen. Ik voelde in het water al nattigheid. Sterker nog, ik kreeg zowat een paniekaanval, maar had geen idee waarom? In ieder geval had ik de grootste moeite om het water uit te komen. Achteraf had ik de angst en paniek van Juul en Mehmet haarfijn aangevoeld. Soms is het wel vervelend om zoveel (ge)voelsprieten ontwikkeld te hebben. Ik heb al meer dan genoeg aan mijn eigen gevoelens en hiermee komen die van anderen ook nog eens heel gezellig binnenwandelen. Heel fijn.

Hoewel ze gisteren ontzettend blij waren, kwamen vannacht de angst en twijfel. Natuurlijk vonden ze het fijn om geld te krijgen en weg te gaan. Maar wat dan? Een totaal nieuw gebied, de winter staat al met één voet binnen, ze hebben er geen werk, geen kennissen en nergens een adresje waar ze wat dingetjes op kunnen laten schrijven als ze geen geld hebben.

Ze stonden huilend en vol schaamte voor de deur. Ze konden ons bod niet aannemen, want ze hadden geen lira meer in hun portemonnee en een bankrekening hebben ze al jaren niet meer. “En we kunnen de mensen van wie we geld geleend hebben, toch ook niet zo achter laten? Wij zijn toch geen dieven?”

Het was vreselijk om hen zo te zien. En dan nog bedanken voor het lieve gebaar, maar het wegens hele edele karaktertrekken niet aannemen. Dan ben je toch wel een groot mens! Ze vertelden heel eerlijk hoe weinig ze verdienden en hoeveel schulden ze hadden. Wat een pijn en wat een tranen. Mehmet was nóg stiller dan anders en Julia was gigantisch druk, zenuwachtig en totaal over haar toeren. Ik heb haar zo goed mogelijk op haar gemak gesteld en troostte haar keer op keer. Wij begrepen hun angst en moeite wel. Het is nogal een stap om je vertrouwde wereld op te geven voor iets totaal onbekends. Wij hebben beloofd dat ze hetzij linksom, hetzij rechtsom, maar hoe dan ook in Alanya zullen komen en dat wij hen eerder niet los zullen laten. We hebben het zelfs plechtig zwart op wit voor ze gezet, zodat ze nog iets hebben om zich aan vast te klampen. Toen moesten ze alweer huilen, maar dit keer van vreugde.

Toen ze weer weg waren besloten we onze actie uit te gaan breiden. Ik ben dan ook meteen in de pen geklommen om het stuk ‘Kans op leven’ te schrijven wat hopelijk veel ogen en harten zal openen. Ook hebben we er vier foto’s bij gedaan. Er móet gewoon nog heel veel geld bijkomen om hen echt een goede start te kunnen geven. Julia en Mehmet dachten het met ruim 1.000 euro wel te redden, maar zij hebben nog prijzen van tien jaar geleden in hun hoofd. Hier kwamen we enkele dagen later wel achter toen we gezamenlijk inkopen gingen doen voor hun nieuwe toko. En dan hebben ze natuurlijk niet meteen een klantenkring, moet er de nodige reclame gemaakt worden en zijn er waarschijnlijk ook nog wel wat vergunningen nodig. Ook de hier uitstaande schulden moeten nog afgelost worden.

Zelf moet ik nog steeds huilen als ik die foto zie waarop zij enorm overstuur is en ik haar in mijn armen neem. Hopelijk raakt dit ook andere mensen. Je zou hier zelf maar in zulke beroerde omstandigheden moeten leven! En alsof al die stress, wanhoop en tranen nog niet genoeg zijn, is de pijn in haar mond de laatste week zó heftig geworden, dat ze zo snel mogelijk naar een tandarts moet. Maar ja, ze zijn niet verzekerd en ze kan vanwege het geld voorlopig niet gaan. Van haar allerlaatste lira’s heeft ze gisteren een antibioticakuur gehaald. Hoe lang zal dat nog helpen? De oorzaak moet opgelost worden en daarvoor hebben ze ook al geen geld.

Waren we maar tandarts. Dan hadden we dat ook kunnen oplossen. Maar ja, we zijn maar twee mensen, die met hart en ziel ons best doen, maar af en toe in zwaar weer verkeren. Natuurlijk moeten zij hun verhaal en angsten kwijt - we zullen jullie de scherpe kantjes besparen - maar geloof ons: iets overmaken is stukken eenvoudiger dan hier daadwerkelijk te staan en te zorgen niet compleet om te waaien.

In ieder geval zat ik helemaal met mijn gedachten en gevoelens in hun wereld en wilde ik het zo goed mogelijk voor de toekomstige lezers opschrijven. Pas om 2.15 uur ’s nachts was ik klaar met hun verhaal (nummer 141). Ik loop er helemaal van over. Voor de zekerheid heb ik maar een flinke borrel en een slaappil genomen, want anders woel ik Gerard de camper nog uit vannacht. Hij heeft me trouwens uitgeroepen tot ambassadrice van Julia en Mehmet. Alsof ik het zonder hem zou kunnen…