157. Tenenkrommende bureaucratie (deel 3)

Vandaag stond er weer een tripje naar het ‘gezellige’ bureau voor vreemdelingenzaken in Mersin op het programma. Tjonge, wat hebben we hier weer zin in… Gerard had de wekker op hanentijd gezet en ik sliep dan ook nog, toen hij al dik onderweg was. Precies om 9.00 uur waren we er. Met licht knikkende knietjes begaven we ons naar de beruchte, derde verdieping waar ze ons overduidelijk nog herkenden. Ze hadden ons nog maar amper gezien of ze blaften ons al af: “Oh, jullie weer! Hup wegwezen, wachten op de gang!” Heel braaf en gewillig gingen we op de stoeltjes zitten en keken elkaar eens aan. Hoe lang zal het vandaag weer gaan duren en hoe moeilijk gaan ze het ons maken? We hebben geen poot om op te staan en die boze gezichten van hen beloven ook al niet veel goeds.

We baalden dat we geen speelkaarten meegenomen hadden om de tijd te doden, maar tot onze verbazing werd er binnen het half uur op barse toon “Hollanda!” geroepen. Nou, dat zullen wij wel zijn. Voorzichtig betraden we het hol van de drie briesende leeuwen weer, waar we te horen kregen dat we beneden weer een nieuw stempeltje moesten gaan halen. Intussen belde er een lieve vriendin, waardoor we niet zo 1-2-3 weer terug waren op de 3e etage. Tot onze verbazing bleken ze ons al te zoeken. Dachten ze dat het misschien te moeilijk was om met ons enige papiertje een stempeltje te kunnen halen? Tja, we waren er natuurlijk ook pas drie keer geweest...

Wat een baan heeft die man trouwens. De hele dag alleen maar stempeltjes zetten. Echt een Melkert baantje. Als ze dat ding nu gewoon boven leggen, hoeven wij en alle anderen niet tig keer heen en weer te lopen en duurt het proces heel wat korter. Zo’n zware studie zal het toch niet geweest zijn?

Maar goed, om 10.00 uur begonnen ze met het gereedmaken van onze visums en om 11.00 uur zou het klaar moeten zijn. Vorige keer zeiden ze dat het tot 16.00 uur ’s middags zou duren. Nou, nou, dat we deze snelheid hier nog mee mogen maken.

Dit uur hebben we opgevuld met thee drinken bij een stel andere ambtenaren, die ons wel leuk vonden en ons van de gang geplukt hadden. Ze hadden de grootste lol, vooral omdat ik een paar woordjes Turks sprak. Ze vonden het geweldig! Gelukkig voor ons sprak een van de mannen een paar woorden Engels. Maar dit zette niet echt veel zoden aan de dijk. Telkens ging hij weer in rap Turks verder en dat ging mij weer ver boven m’n pet. “Yavas, yavas, lütfen” (langzaam alstublieft) riep ik steeds, “ben Hollandalìlìyìm!” Het zal wel met een vleugje Woerdens uitgesproken zijn, want ze lagen telkens dubbel. Al met al was het best een leuk uurtje. Omdat het overduidelijk was dat ze geen fluit te doen hadden en we de algemene vragen al snel beantwoord hadden, vroeg ik hen of hier geen internet was. We vertelden hen dat we een reissite met foto’s van Turkije hadden en dat we de foto’s wel wilden laten zien. Nou, dat leek hun wel wat.

Met zijn vijven liepen we naar een andere kamer. Alleen de chef bleek internet te hebben. En zo zaten we met de hele bups foto’s te kijken. Maar dit werd gauw afgeblazen omdat de chef er iets van zei. Toen gingen ze maar snel weer terug naar hun hok en rap aan het werk; alias uit het raam kijken, roken, poppetjes op blaadjes tekenen, thee halen en papiertjes verschuiven. Voor ons een mooi teken om weer op te stappen en ons visum op te halen. Dit bleek echter nog niet klaar te zijn, omdat de betreffende chef onvindbaar was. Wel gloeiende, gloeiende, zo meteen is hij nog op zakenreis ook! “Wat, heeft niemand hem vandaag nog gezien? Oh nee, hè?" Maar zelfs op zwaar bureaucratische afdelingen in Turkije kan een mens nog wel eens een snufje geluk hebben. Een kwartier later kwam meneer opdagen en hadden wij dan eindelijk het felbegeerde blauwe boekje, wat ons niet alleen veel geld had gekost, maar zeker ook heel veel boosheid, stress en een explosie van irritatie had gegeven. Alle mensen, rust er hier nog zegen op of was het net uitverkocht? Als er voor elke minuut dat wij hier mee bezig waren nu nog een euro binnenkwam, zou het er voor Julia en Mehmet al heel wat beter uitzien. Hopelijk komt er snel veel geld voor hen binnen!