149. Tenenkrommende bureaucratie (deel 1)

Na een ochtendje fotoshoppen en een snelle duik in het water besloten we even naar het plaatselijke politiebureau in Kìz Kalesi te rijden om ons visum te verlengen. Dit zou een fluitje van een cent moeten zijn, volgens de ambassade. Voordat we wegreden, namen we nog snel een kijkje bij Julia, die gisteren zo ziek uit haar werk kwam. Ze had vanmorgen uiteraard gewerkt en het ging iets minder beroerd, maar nog lang niet goed met haar.

Bij het politiebureau in het behoorlijke toeristische plaatsje Kìz Kalesi (met de 2 kastelen) bleek er weer eens niemand iets anders dan Turks te spreken. Na veel gedoe met woordenboekjes bleek een visum verlengen hier niet te kunnen. We moesten helemaal terug naar Mersin. We vroegen om het telefoonnummer van het betreffende bureau, zodat we eerst eens naar de kosten konden informeren. Dit wilden ze echter niet door de telefoon zeggen. Oh, lieve help, is het zó duur? We moesten langskomen zodat ze in onze paspoorten konden zien waar we vandaan kwamen. Tjonge jonge, wat waren we benieuwd naar de uitkomst... Wat belachelijk, want later in Mersin bleken er gewoon lijsten te hangen met alle prijzen.

Voordat we naar Mersin reden, hebben we nog even gedag gezegd tegen Julia en Mehmet en ook dat we misschien een paar dagen weg zouden kunnen blijven. Als het visum heel duur is, gaan we liever even een dagje de grens met Syrië over. Want als we daarna Turkije opnieuw binnenkomen, hebben we voor 10 Lira weer een nieuw visum voor 3 maanden. En als Syrië geen optie is, varen we wel over naar Cyprus. We moesten opschieten van haar, want dan waren ‘die Soldaten’ nog op tijd in Mersin en zouden we elkaar hopelijk snel weer terugzien.

De weg naar Mersin is afschuwelijk. Hoewel je strak langs zee rijdt, wordt dat uitzicht zwaar verpest door kilometers lange linten van hotels, appartementencomplexen en restaurantjes waar geen kip te zien was. Laat staan een toerist! Geef ons de Zwarte Zeekust maar. Gelukkig hadden we het bureau voor vreemdelingenzaken redelijk snel gevonden. We moesten op de derde etage zijn, waar we bij aardige mensen terechtkwamen, die echter niets bruikbaars spraken. De vrouw van een van de agenten bleek echter Duits te spreken en voordat ik het wist, had ik haar ook al aan de lijn. Nou, dat was best handig, want zo’n visum verlengen bleek nog heel wat voetjes in de aarde te hebben. Tjonge, jonge, wat een gedoe! En waarom moeten wij 40 euro betalen en de rest van de wereld 1 tot 4 euro? Ze bleken de prijzen aan de landen aangepast te hebben. Als een Turk naar Duitsland gaat, kost het hem 4 euro. Een Duitser betaalt hier dan ook 4 euro. Tja, en bij ons schijnt een visum duur te zijn. Lekker balen. Ha, nu snap ik waarom al die Turken naar Duitsland gaan en wij de Marokkanen hebben. Misschien moeten we daar eens heen op vakantie…

We kregen een lijstje met 7 punten in het Turks mee, die we af moesten werken voordat er überhaupt over een visum gesproken zou kunnen worden. Tja leuk, maar we begrepen er geen hout van. Wel verdorie. Hadden wij eindelijk na twee uur bakkeleien besloten dat we het deden, hoewel we het achterlijk duur vonden, kón het vandaag niet meer.

Het grapje kostte 40 euro per persoon plus 41 euro administratiekosten per persoon. Het administratieve gedeelte bestaat uit een kopie van je paspoort, die je nota bene zelf een paar straten verderop moet gaan maken en een setje van 6 pasfoto’s per persoon, die je natuurlijk ook weer ergens moet zien te regelen. Hoezo administratiekosten? Wordt de handtekening hier soms met een goud en diamanten ingelegde leasepen gezet of zo? Wat een geldklopperij! Dan gaat het in Nederland volgens mij (lang geleden) toch net iets prettiger. Maar ja, we moeten wel, willen we Julia en Mehmet nu verder helpen.

Ook moesten we een officiële verklaring, uiteraard in het Turks ergens laten opstellen waarin moest staan waarom wij nog langer wilden blijven. Tja, dat vroegen wij onszelf intussen ook ernstig af.

En alsof ze ons intussen nog niet genoeg op kosten gejaagd hadden, moesten we ook een bankgarantie regelen (weer 40 euro) waaruit bleek dat we nog voldoende geld hadden, om een maand in Turkije te overleven. Zover zijn we echter niet meer gekomen. Na een uur bellen en bureaucratisch geneuzel waren we het spuugzat en liepen we boos weg. Echt heel boos! “We gaan wel terug naar Nederland!” Ai, dat had ik niet moeten zeggen. De mierenneukers bleken ineens wel buitenlands te verstaan...

Tja, wat zullen we nu doen? Naar Holland teruggaan, naar Syrië, Cyprus of toch naar die sukkels op de 3e etage morgen? Op de parkeerplaats hebben we onze vader en zus gebeld om te helpen zoeken naar informatie over Syrië. Allebei de landen bleken veel rompslomp te geven en ook nog eens duur te zijn. Dit konden we beter niet doen. Daarna werd het de hoogste tijd om boodschappen te doen en iets te gaan eten. Nou, dit was geen succes. We hebben de smerigste hamburgers ooit gegeten. Leve de Burger King. Bah!

Omdat we toch nog licht twijfelden over de optie Cyprus, besloten we toch nog eens wat rond te vragen. De portier van het vlakbij gelegen vier sterrenhotel (één voor de lelijke bouwstijl, één voor het dito uitzicht, één voor de herrie en die laatste voor de keuken hopelijk) wist ons te vertellen dat overvaren naar Cyprus met een camper zeker 1.000 Lira gaat kosten en je daar niet naar Grieks Cyprus kunt rijden, waardoor je nog geen nieuw visum hebt. Chips, moeten we dus morgen weer terug naar die bureaucratische, corrupte, blonde eikels. Hoera...

Bij het gebouw voor vreemdelingenzaken hebben we overnacht. Superveilig en tot onze verbazing ook erg rustig. In de camper hebben we tig telefoontjes gepleegd in de hoop dat mensen een goed idee hadden, om Julia en Mehmet te helpen. Dankzij onze zeer gewaardeerde Ton kregen we dé tip, waar we een paar weken later het verst mee kwamen. Dank je wel!

Door alle stress, gezeik, zó graag willen helpen, maar erg veel tegengewerkt te worden, was ik te moe en ontdaan om te slapen. Ik heb dan ook maar een bijzonder doeltreffende mix gemaakt, waardoor ik bijna de volgende dag gemist zou hebben, als Geertje me niet uit bed gesleept had.