150. Tenenkrommende bureaucratie (deel 2)

Gerard had lekker geslapen; eindelijk eens geen irritante Bambimuziek (naam van de discotheek waar geen hond komt, maar waar wij wel al weken ‘s avonds redelijk gestoord van worden). Ik was echter niet wakker te branden, maar dat was niet geheel onlogisch gezien mijn supermix. Om 9.00 uur had Gerard mij dan toch in verticale positie gekregen en even later liep ik nog half slapend mee naar de foto- en kopieerwinkel, waar het begin van de bureaucratische kermis zou gaan beginnen. Er werkte een Koerd, die zelfs een beetje Hollands sprak. Hij was erg vriendelijk en stelde ook meteen maar onze broodnodige verklaring op. Wij dachten dat het wel een heel verhaal zou worden, maar nee. Gewoon de plaats, de datum en bij wens stond ‘touristique.’ Tjonge jonge, dat hadden we zelf ook wel kunnen opschrijven.

Terwijl hij met onze verklaringen bezig was (we moesten er nota bene 2 hebben...) kregen we thee. Daarna maakte hij de foto’s, die hij tot onze verbazing ging bewerken. We bleken een fotoshopcollega getroffen te hebben. “Aardige man, maar te oud voor jou. Ik maak hem mooier en jonger. Klein minuutje alstublieft.” Wat een vent. Ik lag helemaal dubbel, Gerards oren werden verkleind, waar helemaal niets mis mee is en overal werden z’n rimpels weggepoetst! Mij vond hij mooi en nam ook een fotootje voor zichzelf. Ja hoor, moet dit? Maar goed, het was een leuk begin van de dag (op de prijs na). Daarna moesten we het ‘fijne’ gebouw voor vreemdelingenzaken weer in, waar we gefouilleerd werden. Zijn we nu al berucht? Gisteren konden we nog zo doorlopen…

Zodra we ons bij de beruchte 3e etage gemeld hadden, zagen we drie donderwolken zitten, op de plek waar gisteren nog redelijk vriendelijke mensen zaten. Ze waren vandaag écht heel erg onvriendelijk. Zeg maar rustig zwaar gepikeerd.
“Tolk meegenomen? Nee? Dan oprotten! We praten niet meer met jullie!”
Ook goedemorgen, doe mij maar meteen een glas raki. We werden echt heel schofterig behandeld.

Tja, wat nu? Ik vroeg Gerard iemand te bellen die we in de fotowinkel opgeduikeld hadden en ik pikte zelf spontaan iemand op uit het trappenhuis. Ha, dat hadden die hufterige zuurpruimen niet gedacht, dat een tolk regelen ons zo snel lukte! Daarna deden ze – in het bijzijn van onze nieuwe vrienden – gelukkig iets minder rot. Wij baalden natuurlijk dat ze zo vervelend waren en besloten een poging te gaan wagen om hen wat milder te stemmen. Want door hun boosheid en onwil zijn wij mooi de sigaar. Ik vroeg met een schattig grimlachje of ze misschien nog boos waren? Tot mijn verbazing ontkenden ze dit. Liegen is ook een vak. Ik heb nog een aantal keren ‘sorry’ gezegd en ook dat het Turks voor ons erg moeilijk is. En dan vooral die belachelijke bureaucratie waar je zelfs een overjarige koelkast nog hoorndol mee krijgt!

We werden tig keer van het beruchte kastje naar het beroerde muurtje gestuurd. Ook vandaag probeerden ze ons toch weer een poot uit te draaien door over die bankgarantie van 40 euro te beginnen, maar zo gek hebben ze ons niet gekregen. Wij gaan zometeen wel flappen tappen. Kunnen we vanavond ook eens Dagobert Duck spelen en pootje gaan baden in onze Lira’s. Maar leuk vonden we het allemaal niet. Sterker nog, het deed ons bloed toch wel licht koken. We blijven verdorie om een ander te helpen en dan moet je dit allemaal maar over je heen laten komen?!

Daarna werden we naar de begane grond gedirigeerd om onze visumkosten te gaan betalen, waar zich al een behoorlijke rij treurig kijkende mensen gevormd had. Het zou zeker wel een uur of wat gaan duren, werd ons nog optimistisch verteld. Hoera… Bij hokje 1 moest ik wachten om een nummertje te krijgen. Ik kreeg er 2, want ik moest voor 2 personen afrekenen. Grrrr! Ze kunnen niet eens optellen! Niet te geloven! Gelukkig is de gewone Turk behalve heel nieuwsgierig ook altijd bereid om je helpen. Maar met ambtelijke molens moet je hier echt niets te maken krijgen, want daar wordt je knettergek van. Maar dat hadden we op het vliegveld in Ankara i.v.m. het overlijden van onze tante ook al gemerkt.

Terwijl ik een slaapverwekkende plafondstudie deed, probeerde Gerard ergens in de buurt zoveel mogelijk flappen uit een automaat te tappen. Daarna liftten we weer naar boven met het betalingsbewijs. En daarna weer naar beneden, en weer naar boven, stempeltje op de begane grond halen en wéér naar boven. En dan denk je na al dit ge-heen-en-weer eindelijk klaar te zijn, willen ze je visum vandaag al in laten gaan. Wel allemachtig, dat kost ons dan 9 van de 30 dagen verlenging.

Toen werden we echt heel boos. Wat een gezeik! Ja, en dan verstaan ze natuurlijk ineens weer niets. Gerard besloot maar weer een tolk te bellen en ik plukte weer iemand van de straat. Omdat ik inmiddels kapot van stress en moeheid was en alles tolde, ging ik even op de grond zitten. Ik kón gewoon niet meer. Alles deed pijn en ik zakte zowat in elkaar. Wat denk je? Werd ik door 2 agenten weggejaagd.
“Wat is er?”
“Ik ben ziek en doodmoe.”
“Dan ga je maar buiten in het park liggen. Wegwezen hier!”
Ik werd gewoon weggejaagd als een schurftige zwerfhond, wat echt heel vernederend was. Mocht er nog iemand een cursus vloeken en tieren willen volgen, dan moet hij of zij gewoon een dagje naar de afdeling vreemdelingenzaken in Mersin gaan. Succes gegarandeerd! Verdorie, en we bedoelen het nog wel zó goed!

Nadat ik dit intermezzo even had laten bezinken, voor zover ik daar tijd voor had, ging ik samen met de matig Engels sprekende jongen weer naar de 3e etage, waar we inmiddels zwaar berucht waren als die bonte huisdieren. Je weet wel, hoe ik net behandeld werd. Wat een stress! De ambtenaren stonden zwaar op het randje om te gaan ontploffen en we waren bang dat we toen helemaal geen visum meer zouden krijgen. Het was echt spitsroeden lopen. Ik heb nog steeds pijn in mijn kaken van het ‘glimlachen’. Vermoeiend hoor om én assertief te zijn om geen poot uitgedraaid te krijgen, maar ook om dom, onschuldig en naïef te doen. Ik voelde me echt een wandelende joker daar.

Na veel gehakketak omdat wij het visum pas volgende week in wilden laten gaan, besloten de chagrijnige pummels dat we dan volgende week maar weer terug moesten komen. Ze konden de datum van volgende week echt niet vandaag al intypen. Gadver, wat een tenenkrommende bureaucratische machtswellustelingen. ’t Is dat het vooral ook voor Juul en Mehmet is, anders waren we doorgereden naar Griekenland of zo.

Tjonge jonge, wat een stom gedoe allemaal. Als we pas gekomen waren op de dag dat het oude visum verlopen zou zijn en het was ons niet dezelfde dag gelukt een nieuwe te regelen, dan hadden we honderden euro’s boete kunnen betalen. Het schijnt 200 euro per persoon per dag te zijn hebben we gehoord. Lekker, want we hebben nog wel 5 dagen nodig om dan het land uit te komen. Ze zijn hier zo verschrikkelijk dom. Ze begrijpen niet dat wij zoiets van te voren willen regelen. Hoe moeilijk is het om de datum van volgende week in dat boekje in te schrijven? Nee, dat kan niet, want vandaag is het pas de 6e en dan kunnen we dus geen 13 invullen. De stempel staat vandaag op 6. Het was een moeite van niets, hooguit 20 seconden geweest om hem even op 13 te zetten! Grrrrrrrrrrr! Tjonge, we zijn weer helemaal aan vakantie toe! Op hoop van zegen, honderden euro’s lichter en zonder een enkel betalingsbewijs, reden we terug. Wat een nachtmerrie! En volgende week moeten we wéér naar Mersin!

Nadat we figuurlijk al tegen tig deuren aangelopen waren, besloot Gerard het na het boodschappen doen, nog even letterlijk te demonstreren. Tja, hij was nu helemaal in the mood. Ik zag hem instappen, keek even de andere kant op en ineens lag hij plat op straat. M’n hart zat zowat in m’n linkeroor en ik rende er dan ook meteen heen. Hij bleek met z’n hoofd tegen de rand van de camper aangeknald te zijn. Alle mensen, wat een schrik. Binnen een minuut stond er al een flinke kring mensen om ons heen, die met glaasjes water, flessen eau de cologne en vooral veel paniek in de weer waren. Gelukkig bleek Gerard niet al te erg gewond te zijn. Alles deed het nog voor zover wij dat konden beoordelen. Voor de zekerheid heb ik hem op de andere stoel gezet en heb ik gereden. Dit voelde heel stoer, vooral omdat die Turken me zo verbaasd aankeken. ‘Gaat dat grietje met die grote bak rijden?’ Nou, reken maar van yes! En pittig ook! Net als de Turken toeterde ik om de haverklap, ging voor niemand meer opzij en heb ik al m’n irritatie en stress over opdringerige mensen in de winkels en de humeur killende bureaucratie van vanmorgen tijdens het rijden helemaal op het verkeer afgereageerd. Net een echte Turk. En bovendien schoot het lekker op. We waren zo weer op de camping. Maar ja, wat staat ons volgende week weer te wachten?