5. Würzburg

Onze eerste nacht in de camper is meestal behoorlijk wennen. Het bed is een stuk smaller en vooral harder dan thuis. Het deed me weer denken aan die foute kampeermatrasjes van onze eerste tentvakantie. Daar had ik ook het gevoel dat ik net zo goed op de grond kon gaan liggen.

Zeker voor een eerste nacht hadden we best aardig geslapen. Ook waren we vroeg wakker, waardoor we al om 9.45 uur wegreden.

Omdat we voor vanavond met Hans afgesproken hebben en zeer royaal op schema liggen, besloten we om ergens onderweg een stadje te gaan bekijken. Na een strategische blik op de kaart kozen we voor Würzburg.

Hier hebben we vooral erg veel rondjes met de camper gereden om een parkeerplekje te vinden. Dit lukte voor geen meter. Wat een ellende. Gelukkig zagen we op een gegeven moment een parkeerwachter lopen. Hij wist wel een plekje voor de camper. Maar ja, dat was dan wel weer een eind uit het centrum en dus een roteind lopen. Maar na drie rondjes sightseeing hebben we zijn advies toch maar opgevolgd. De man had ons een duidelijke plattegrond meegegeven, waar we de rest van de middag veel plezier van hadden.

Onze moeite om een plekje te vinden werd echter wel beloond. Würzburg bleek de moeite waard te zijn. Via de oude brug over de Main, die versierd was met talloze beelden en die ons daardoor wel wat aan de Karelsbrug in Praag deed denken, bereikten we het niet al te grote centrum met zijn vele kerken. Het stadje bleek vroeger een bisschoppelijke residentie geweest te zijn. Tot onze verbazing was het smoorheet. Help, beginnen die tropische temperaturen hier al? Dan staat ons nog heel wat te wachten, vrees ik. Dan zullen we zeer binnenkort wel veranderen in 2 plasjes water met wandelschoenen.

Nadat we een beetje over de markt en door het centrum gezworven hadden, besloten we nog even naar de paleistuinen te lopen. Gelukkig voor Gerard was hier ook een Biergarten. Eerlijk gezegd lustte ik op dat moment ook alles, als het maar nat was.

Oeps, ineens was de parkeertijd om. Dat werd dus in rap tempo terug naar de Main. Tot onze verbazing lag de halve bevolking hier al dan niet topless te zonnen. Mij niet gezien, pal aan de weg. Gelukkig waren we maar iets te laat bij onze camper en hadden we geen boete.

Om 14.15 uur reden we weg. Met knalrode wangen en brandende voeten. Terwijl Gerard begon met kilometer vreten, ging ik maar slapen. Alles deed pijn en ik was helemaal versleten.

Rond 19.00 uur stonden we bij Hotel zur Post, waar het behoorlijk druk was. Als we 5 minuten later waren geweest, hadden we geen plekje meer gehad. We hadden dus mooi mazzel.

Aanvankelijk begon de avond zwaar irritant omdat er pal achter de camper een stel jongelui aan het basketballen was. Bonk, bonk, oeps sorry, en weer een en al bonk bonk. Ze maken hier vast vrienden, maar niet met ons.

Gelukkig arriveerde Hans al snel, waardoor we niet meer op de ballenjongens letten. Hans zat niet zo goed in zijn vel en wist niet of hij wel op vakantie zou gaan. Voor ons had hij ook erg opwekkend nieuws. In Oost-Turkije waren pas drie Duitsers door de PKK ontvoerd. Zij waren bezig met een afdaling van de berg Ararat. Nou, da’s lekker, want wij hebben deze berg ook op ons programma staan. Zo’n ontvoering zal misschien niet snel een tweede keer in korte tijd gebeuren, maar zeker weten doe je het met die lui nooit. De verhalen over vorige reizen vond hij erg leuk en hij is zeer benieuwd wat wij allemaal gaan doen en beleven. En dat zijn wij ook.

Nadat Hans weg was heeft Gerard nog even gefotoshopt. In verband met de beperkte ruimte in ons vakantiedagboek en we toch het een en ander willen laten zien, maakt Gerard gewoon van meerdere foto’s één nieuwe foto. En als ik er weer eens rottig op sta, zet Gerard er gewoon een leuker hoofd van een andere foto op. Ook shopt hij met gemak een paar kilo weg. Wat een heerlijk, vrouwvriendelijk programma. Met die foto’s komt het vast en zeker helemaal goed!