137. Levendige ruïneplaats

Afwerkplek of niet, overdag is het hier helemaal top. Na ons ontbijt liggen we meestal al snel in het water. Al dan niet met band, opblaasvis of waterbed. Samen met de spaghettislierten hebben wij keus genoeg om het uren in zee vol te houden. Maar na enkele cameraloze dagen begon Gerards fotobloed vandaag toch wel weer licht te kriebelen en besloot hij dan ook om onze watercapriolen eens vast te gaan leggen.

We staan inmiddels al dagen tussen oude Romeinse ruïnes, maar we hebber er nog steeds niets van gezien. Vanmorgen heeft Gerard wel een toezichthouder van het spul gesproken. En dat vinden we voor vandaag wel weer genoeg. Die amfitheaters en andere restanten liggen er al duizenden jaren, dus die paar dagen van ons kunnen er ook nog wel bij. We bouwen het langzaam op. Geef ons voorlopig de zee maar. Ik voel me zó thuis in water. Heerlijk!

Hoewel het vandaag een schitterende dag was, zagen we bijna niemand op het strand. Niet te geloven. In Scheveningen zou je met dit weer een supertopdag hebben! De golven waren superhoog en hadden lekker wat pit. Echt een kolfje naar ons hand. Hoe hoger, hoe beter!

Behalve veel zwemmen proberen we ook veel aan ons reisdagboek te werken, maar tjonge, jonge, wat is dit een veelvraat! Gerard is hier niets bij. En helaas eet hij alleen maar tijd. Héél veel tijd!

Ook vanavond kregen we tijdens het film kijken weer ongewenst bezoek. Dit keer geen gierende hormonen doordrenkt met alcohol, maar een stel gladiolen met keiharde muziek. Het gebied hier is toch levendiger dan de ruïnes eromheen doen vermoeden.