139. Zondag, rustdag?

Alsof een nacht met rare gasten nog niet voldoende voor de komende weken was, kregen we vanmorgen ook niet al te veel rust. Om 8.00 uur waren er al heel wat gillende idioten in het water en tot overmaat van ramp kwam er ook nog een Turks busje ‘gezellig’ strak naast ons staan. En maar gluren, kloppen en roepen. “Merhaba, merhaba! Wil je vis, wil je dit, wil je dat?”
“Nee!” Wij willen vooral met rust gelaten worden, maar dat woord in combinatie met een Turk en een toerist kennen ze hier absoluut niet. Uiteindelijk dropen ze af en probeerden wij nog wat slaap in te halen, maar dat is niet meer gelukt.

Wat later kwam Julia langs. Ze kwam voor Gerard en bedankte helemaal niet voor de spontaan meegenomen haantjes. Ik vond dit niet zo heel leuk. Je doet het er niet om, maar verplicht zijn wij het ook niet. Nee, het zou echt leuker kunnen. Later liep ik naar haar toe. Ze pakt me steeds beet en ik ben haar liefje, schatje, hartje en weet ik veel wat nog meer. Ook ben ik bij hen in de caravan geweest. Het is er klein, maar wel gezellig. Ze zijn heel arm en kunnen niet eens fatsoenlijk rondkomen, laat staan dat ze iets kunnen sparen. Het lijkt wel of ze ook niets meer willen proberen. Ze willen alleen 1.000 euro om in de buurt van Side en Antalya te komen. En wat ze nu van ons wil? Dat is ons nog niet duidelijk. Wel vind ze me overduidelijk leuk. Ze zegt dat ik een lieve vrouw met een groot hart ben. Tja, we doen ons best.

Net voordat we gingen zwemmen stond er weer zo’n irritant, brutaal kind voor de deur. “Merhaba!” Gerard was echter nog niet eens bij de deur (en zoveel kamers en verdiepingen heeft onze camper nu ook weer niet) of het joch liep al weg met één van onze spaghettidingen. Ik riep iets bozigs naar hem toe, waarop hij snel “sorry, sorry” mompelde en de dingen teruglegde. Wat een stomme actie. Hij had het ook gewoon even kunnen vragen!

Toen wij even later weer eens gingen zwemmen, schoten we Martin en Nadia nog even aan (Hitlercamper) en zeiden dat ze van ons wel stroom mochten gebruiken. We zijn heel blij dat ze hun bak een stukje verder hebben geparkeerd en wij nu wat meer leefruimte hebben gekregen.

Even later in zee hadden we voor de zoveelste keer last van onze eendagsbuurkinderen. Eerst stond het joch als een idioot - wat is het verschil… - keihard vanaf het strand naar ons te fluiten, en toen wij hier niet op reageerden, kwam hij naar ons toe zwemmen. Eerst kwam hij ‘gezellig’ strak naast ons staan en later besloot hij om ook vlak langs en tussen ons door te gaan zwemmen. En maar springen en maar spetteren. Hoe irritant kun je zijn? Op een gegeven moment vroeg ik of hij gek was. Wat denk je? Gaat de sukkel zijn watjes uit zijn oren peuteren… Waarom stond hij dan telkens te roepen en te fluiten als hij het eventuele antwoord toch niet kan horen? Schiet mij maar lek! En doe hem er dan ook meteen maar bij.

Toen we hem aanspraken op zijn vervelende gedrag sprak hij ineens geen Engels meer. Ik werd op een gegeven moment zo boos, dat ik hem uitschold. Had ik het maar eerder gedaan, want toen viel de megajackpot eindelijk! Het wonder geschiedde en het kwalletje zoutte eindelijk op. Halleluja! Maar o, wat kunnen die Turken toch vervelend zijn.

Gelukkig kregen we even later leuker bezoek van Nadia en haar kinderen. Vooral met haar dochtertje Morgana heb ik een erg leuk contact. Na het zwemfeestje hebben we nog een hele poos met zijn allen op het strand gezeten en over van alles gepraat. Leuk! Net alsof we met vrienden op vakantie waren. We werden zelfs nog uitgenodigd om in hun bak te komen eten, maar dat doen we een andere keer wel. Deze dame is zwaar verrot en wil lekker met een dekentje horizontaal gaan. Terwijl Geertjelief een zalige pot mantì kookte, kletsten we onze dag nog wat door. Het was er niet alleen één met behoorlijk wat irritatie, maar gelukkig ook één met heel veel leuke dingen.