147. Volle bak in bed

Uiteraard begon ook deze dag weer met urenlang zwemplezier. Ik denk niet dat ik dit de eerste weken ook zat ga worden. ’s Middags waren we bij Juul en Mehmet uitgenodigd om op het begin van hun nieuwe toekomst te komen drinken. Natuurlijk weer met die vreselijke raki. Ik was niet echt fit en wilde liever thee. Maar ja, wie proost er op zo’n belangrijke mijlpaal nu met thee? Ik liet me dan ook overhalen om een heel klein glaasje mee te drinken, maar dan wel verdund met water. Nou, de eerste slok ging nog net, maar de tweede viel al helemaal verkeerd. Ik werd kotsmisselijk en rende dan ook snel de caravan uit. Chips, dit ging echt niet goed!

Bij onze camper heb ik een tijd buiten gezeten tot de kermis in mijn lijf wat afzakte. Ik vond het jammer dat er niemand kwam om te kijken hoe het ging, maar ja. Een half uur later heb ik me op pure wilskracht weer terug naar de caravan gesleept. Juul gaf me maagtabletten en een flesje soda. Tot mijn verbazing hielp dit best wel goed.

Omdat ik me het miserabele lot van onze twee nieuwe vrienden behoorlijk aantrek, ben ik er in gedachten nogal veel mee bezig. Sterker nog, ik sta met hen op en ik ga met hen naar bed. Tjonge, en het camperbed is toch al zo smal. Elke dag heb ik wel een nieuw idee. Zo ook vandaag. Ik dacht dat een crèche hier wel zou lopen, want iedereen heeft hier toch wel een hok vol kinderen. Maar toen ik het helemaal blij voorstelde, werd ze ineens heel erg boos en overstuur. “Denk je dat ik niets bedenk en dat ik al die jaren niets geprobeerd heb?!”

Lieve help, ik wist me van de prinses geen kwaad en was dan ook helemaal perplex. Zo was het toch helemaal niet bedoeld? Ik zag aan haar ogen dat ze helemaal flipte en stapte snel op om naast haar te gaan zitten. Ik pakte haar handen beet en keek recht in haar ogen. “Juul, dit is niet eerlijk, we willen jullie alleen maar met hart en ziel helpen. Wij zijn niet gemeen! Alle pijn en moeite, wanhoop en mislukkingen zijn je teveel en bovendien heb je raki op, waar je ook niet zo goed tegen kan!”

Ze keek me nu heel anders aan en beaamde dat ik eigenlijk wel gelijk had. En hoewel we met omhelzingen en zoenen afscheid namen, voelde ik me toch rot. Ik was erg geschrokken van haar uitbarsting en het deed me veel pijn. Wij doen heel erg veel moeite om hen te begrijpen, te troosten en te helpen, maar wij zijn ook maar gewone mensen. Nee, zo vind ik het niet leuk meer. Zij mag alles zeggen en ik moet alles begrijpen, maar ik heb toch ook niet voor ontwikkelingswerker gestudeerd?! Bah, nu ging ik niet alleen met Gerard, Juul en Mehmet naar bed, maar lag er ook nog eens een dikke kater tussen. Het moet niet drukker worden…