23. Martina Franca

Nadat we het superleuke, maar overtoeristische Alberobello verlaten hadden, besloten we de trullivallei verder af te rijden. De andere plaatsjes zouden volgens de reisgids niet meer toeristisch zijn. Onderweg naar Locorotondo zagen we nog heel veel huisjes staan. Nu niet meer alleen , maar juist in groepjes van drie tot wel acht bij en aan elkaar. Steeds aan de verkeerde kant van de weg qua foto, maar zeker leuk om te zien.

In Locorotondo, waar ook nog veel trullihuisjes zouden moeten staan, maar wat erg tegenviel, wilden we heel graag een rondje door het oude centrum lopen. Niet alleen omdat het met zijn witte huisjes mooi op een heuvel lag, maar ook omdat het helemaal rond gebouwd was. Een rond plein en ronde straten. Het lukte ons nog met moeite om boven te komen, maar we durfden ons niet zo goed meer in de wirwar van steegjes te begeven. Zometeen staan we weer muurvast. We konden de camper niet kwijt en we besloten maar door te rijden naar Martina Franca. Gelukkig had ik uit de auto nog een foto van het ronde stadje kunnen maken. Volgens mij hebben ze de rotondes zelfs naar dit stadje genoemd?! Het zou me niets verbazen!

Het derde stadje van de trullivallei was Martina Franca, waar we soepeltjes heenreden en meteen een parkeerplek vonden. Cabrio er weer af – Gerard komt nog zwaar gespierd thuis- en hup, daar gingen we weer. Er stond in de gids alleen maar, dat het een net Italiaans stadje was. Nou, daar kun je nog eens lekker mee uit de voeten. Maar het voordeel was, dat we gewoon lekker konden zwerven. Al gauw kwamen we op een pleintje, en overal waren leuke witte huisjes, al dan niet een beetje afgebladderd, veel balkonnetjes, een oase van weelderig bloeiende planten en ook nog een mooie kerk, zowel van binnen als van buiten. Hij bleek in rococostijl gebouwd te zijn. Dit is best mooi. Niet te rustig, niet te druk en mooie kleuren. En wat ook fijn was, was dat er vrijwel geen toeristen waren!

Ook was er nog een half rond plein met een ingewikkelde naam. Ik was heilig van plan hem te onthouden, ik moest Maria en chocomelk op de een of andere manier zien te kruisen, maar ja, ik weet het niet meer. In ieder geval was het op deze Piazza delle Maria nog wat, zonder slagroom, dat weet ik dan weer wel zeker, heel mooi. Een rond plein, waarvan de helft omgeven was door arcadenbogen waaronder ultrachic gedekte tafeltjes stonden, waar dan ook geen hond aan zat. Maar, het zag er zeker leuk uit. Oh, en het plein heet: Piazza Maria Immacolata. Nou, dat was toch bijna goed?! Lang leve de foto’s.

Even verderop kwamen we zelfs nog in een kunstgalerie terecht waar de artiest Vincenzo Milazzo zelf aanwezig was en ook nog aan het werk. Hij heeft een hele vrolijke, uitbundige stijl van schilderen en doet dit op glas en dan ook nog via de achterkant. Lekker ingewikkeld, maar het zag er prachtig uit. De levensvreugde spatte er op sommige doeken van af. Echt gaaf! Had er bijna nog een gekocht, maar heb geen idee waar ik hem kwijt moet. Maar het was echt supergaaf. Jammer, dat hij geen ansichtkaarten van zijn werken laat maken. Die had ik wel willen kopen!

Na weer wat fotogenieke huizen, al dan niet met vrolijke of afgebladderde luiken, kwamen we via een pleintje bij een paleis en een mooie stadspoort, waarachter een kleine kunstmarkt werd gehouden. Hier waren we vrij snel langs gescheurd. Het werd helaas alweer donker en dat betekende, dat we weer snel richting camper moesten. Na ons nog even verwonderd te hebben over een man met een paar kratten reusachtige paddenstoelen liepen we nog snel even de VVV in. Zouden er hier dan eindelijk eens een paar ansichtkaarten te koop zijn? Liefst ook van die kunstzinnige man?

Helaas, ze hadden slechts twee kaarten, die weinig aan de verzameling toevoegden, maar we hadden er wel een leuk gesprek. Bovendien wist ze onze camper te staan aan de hand van de eerste foto’s die ik gemaakt had. Ai, ik had er ook een van een balkon vol was, waar een kindje net onderdoor keek. Gelukkig vond zij hem geweldig. ‘I like your style.’ Dat is mooi. Maar dankzij de winkel, waar ze de ramen vol met kunst beschilderd hadden, liepen wij in vijf minuten terug naar de camper! Dat was nog eens mazzel!

Hopelijk hebben we straks ook weer mazzel als we op zoek gaan naar een overnachtingsplekje. Er blijken er nota bene wel twee in Locorotondo te zijn, dus moeten we er nu voor de derde keer naar boven! Nou ja, drie maal is scheepsrecht. Misschien komen we zelfs nog wel in het oude centrum terecht? Morgen weet je het. Ik ben zelf ook zeer benieuwd.